John Irvine Band, TheAlbum

Dit achtste album “Here Come The Robots!” van The John Irvine Band is het slotstuk van een trilogie van een sciencefictionachtig verhaal. Dat (vervolg)verhaal, aan de hand van de tracktitels, vind je op de hoes van het digipack.

Muzikaal is dit album een hommage aan de op 17 mei 2022 overleden Vangelis Papathanassiou. De meeste nummers kennen dan ook de orkestrale bombast die de muziek van de legendarische Griek kenmerkte. Dat hoor je gelijk al in het openingsnummer A Dream Of Utopia van maar liefst tien minuten. Er is een overvloed aan synthesizers die het karakter hebben van EM (elektronische muziek). Daarbij zorgt Irvine voor prettige melodielijnen die goed in het gehoor liggen. Bovendien is het allemaal uptempo waardoor je de volle tien minuten bij de les blijft. Daar zorgen ook de drums ‘van vlees en bloed’ in de persoon van Andrew Scott voor. Maar het zijn niet alleen toetsen en drums, er is ook ondersteuning op gitaar door Irvine zelf.

The Coexistence Of Opposites van acht minuten valt uiteen in twee delen. Het begint met atmosferische toetsen. Die zorgen voor een spookachtige sfeer en doen soms denken aan het album “Albedo 0.39” van Vangelis. Gaandeweg wordt de ritmiek opgebouwd en komt het uiteindelijk tot een uitbarsting in een uptempo vervolg met aansprekende melodieën. Het gebruik van hetzelfde (synthesizer)geluid in de orkestrale modus maakt het geheel vol en intens. De bevestiging daarvan is het titelnummer Here Come The Robots!.

De resterende drie nummers, verdeeld over 24 minuten, vormen samen The End Of Days Suite. Het eerste hiervan, The City Lights At Twilight, bestaat overwegend uit synthesizer en drums. Ik hoor een overeenkomst met het solowerk van Antony Kalugin, die niet geheel toevallig ook beïnvloed is door de muziek van Vangelis. Building The Geodesic Dome, het korte tweede deel, is zwaar orkestraal en het moeilijkst toegankelijke stuk van dit album. De suite eindigt met het bijna twaalf minuten klokkende An Aerial Cage. De opening is als de muziek van een computerspel, maar wordt vervolgd door veel afwisselend synthesizerspel en zware gitaarriffs.

Zoals ik in mijn recensie van “The Starships Are Gathering” aangaf, past John Irvine naadloos in het rijtje Antony Kalugin en Rick Miller. Het luistert allemaal prettig weg, maar het blijft niet hangen. Dat is geen veroordeling, maar een constatering. Want John Irvine levert met dit album wederom een degelijk album af.