Paradox Twin, TheAlbum

Rond de tijd dat het debuutalbum van The Paradox Twin “The Importance Of Mr. Bedlam” uitkwam, werd bij het zoontje van bandleider en zanger Danny Sorrell een autistische stoornis vastgesteld. Alles wat hij hier over leerde en meemaakte verwerkte hij in het nieuwe album.

Wat autisme nu behelst legt het Leo Kannerhuis, gespecialiseerd in autisme, op hun website uit: ‘Bij mensen met autisme verloopt de informatieverwerking in de hersenen op een andere manier. Daardoor hebben ze vaak moeite om sociale situaties goed in te schatten en vinden ze het lastig om met veranderingen om te gaan. Andere dingen kunnen juist weer heel gemakkelijk zijn zoals het heel nauwkeurig werken of het snel kunnen zien van details.’. In Nederland kampt ongeveer 1% van de mensen met autisme.

Mooi dat Danny Sorrell zijn eigen ervaringen verwerkt in dit conceptalbum, dat gaat over een tweeling met autisme en de worsteling met het opgroeien en het leven. De teksten zijn diep doorleeft en bezorgen soms kippenvel op je rug. Zoals zo treffend en hartverscheurend wordt gezongen in Specular ‘I’m not afraid to die, I’m afraid to live’.

Het album “The Importance Of Mr. Bedlam” maakte in 2018 diep indruk op mij en eindigde op de zesde plaats in mijn jaarlijst. Een tweede album vind ik dan altijd spannend. Lukt het de band het hoge niveau voort te zetten? Ik ben ontzettend blij dat ik dit album heel ruim voor de releasedatum mocht ontvangen. Die tijd was echt nodig om het album te laten rijpen. In eerste instantie vond ik het album wat oppervlakkig, maar na flink wat luisterbeurten ben ik enorm verrast over de enorme gelaagdheid en diepte die de muziek bevat.

Toen de band op vrijdag 20 september 2019 optrad op het achtste Progdreams Festival in De Boerderij in Zoetermeer hadden ze zangeres Nicole Johnson aan de live line-up toegevoegd. Haar soulvolle stem maakte toen behoorlijk indruk. Nu maakt ze vast deel uit van de band en neemt een groot deel van de vocalen voor haar rekening. Het maakt het verhaal van een tweeling die uit een jongen en meisjes bestaat, mooi overzichtelijk. Zowel solo als in samenzang met Danny Sorrell maakt ze indruk. Haar stem is een van de krachtige pijlers van dit album.

Muzikaal wordt ‘less is more’ uitstekende toegepast. Het klinkt allemaal ruimtelijk en sterk gebalanceerd. De wisselwerking tussen stevige en rustige passages wordt tot in perfectie uitgewerkt. Halverwege het album vormt I Am Me I Am Free het absolute hoogtepunt. Een eenvoudig, maar uiterst doeltreffend gitaarloopje vormt de basis van het geheel. Bassiste Diane Fox vlecht hier prachtig haar loopjes omheen en de spaarzame toetsen zorgen voor een moderne touch. Zonder dat je het echt doorhebt wordt je steeds dieper de muziek ingetrokken waarbij het gitaarthema de houvast vormt. De korte gitaarsolo van Leland Freeman doet denken aan Steve Rothery (Marillion).

Het emotionele duet Wake Vortex, waarin het meisje de jongen moed inspreekt, maakt ook diepe indruk. De spanning wordt langzaam opgebouwd waarna het refrein in al zijn intensiteit losbarst. Hier trekt Nicole Johnson alle registers open en blijft daarbij moeiteloos overeind. Wat een stem!

Ook het eerder aangehaalde Specular is een emotionele achtbaan. De vlijmscherpe en diepe teksten zitten verpakt in een gitaargeoriënteerd stuk dat liefhebbers van Porcupine Tree zeker zal bevallen. Het laatste deel verloopt mooi ingetogen en laat je rustig weer met beide benen op de grond landen. Het warme en emotionele Perfect Circles vormt het slotstuk van dit album. Het wordt grotendeels door Danny Sorrell gezongen en dat doet hij geweldig. Het simpele toetsenthema vormt de ruggengraat van het nummer en het heeft een wat bezwerende uitwerking.

Evenals op het eerste album hoor je invloeden van The Pineapple Thief, Porcupine Tree en in mindere mate ook Leprous terugkeren, maar de band heeft vooral een authentiek eigen geluid ontwikkeld. De muziek lijkt bij de eerste beluistering wellicht wat eenvoudig, maar de diepte en gelaagdheid die zich langzaam ontvouwt is ronduit briljant. The Paradox Twin maakte met het eerste album zeker geen toevalstreffer, deze tweede schijf is, mede door het intense thema, nagenoeg nog beter.