Tangent, TheAlbum

Andy Tillison gaat onverdroten door met het produceren van muziek met zijn band The Tangent. “Proxy” uit 2018 werd goed ontvangen, maar met Tillison weet je het nooit. Zijn stijl is uit duizenden te herkennen, maar hij zal nooit kiezen voor de automatische piloot. Het is dus weer even afwachten wat de nieuwe schijf, “Auto Reconnaissance”, voor verrassingen zal brengen.

Dat het ondanks de altijd terugkerende elementen in zijn muziek nooit saai is laat Tillison op “Auto Reconnaissance” ook weer horen. De cd trapt af met het tamelijk vrolijke en voor The Tangent begrippen behoorlijk toegankelijke uptempo nummer Life On Hold. Hij laat meteen zijn Hammond behoorlijk ronken. Verder maakt dit nummer niet zoveel indruk.

Een kwartier trekt Tillison uit om zijn eerste grote verhaal te vertellen, want een verhalenverteller is deze Brit. In zijn ontspannen fusion stijl praat-zingt hij in Jinxed In Jersey erop los. Hele gesprekken voert hij  over de belevenissen van een ‘Yorkshire kid in (New) Yersey’, met een knipoog naar zijn eerdere wederwaardigheden van een ‘Yorkshire kid in London’. Minutenlang, weliswaar met humor doorspekt, echte conversatie met wat muzak erachter wekt de nodige irritatie op.
In Jinxed in Jersey maken we ook kennis met de puike band die The Tangent is. Theo Travis laat de hele cd door nadrukkelijk van zich spreken op saxofoon en dwarsfluit. Hij draagt mede de muziek en laat mooie solo’s horen. Het basspel van topper Jonas Reingold behoeft geen nadere toelichting.

Luke Machin is een begenadigd gitarist die een eigen stijl heeft ontwikkeld. Helaas krijgt hij op deze elfde  schijf van dit Britse gezelschap heel weinig ruimte om zijn kunnen te etaleren. Hij speelt heel ondersteunend en onopvallend. Stevige riffs mag hij zo nu en dan de ether in slingeren en een enkele solo. Tegen het eind van dit, verder door jazzy gepriegel gekenmerkte nummer, mag hij even lekker los.

Een erg relaxte indruk maakt  de band op het persoonlijke liefdesliedje Under Your Spell. Hier mag Machin wel gedoseerd mooi spel laten horen in de geest van het nummer en Tillison zingt op zijn mooist – voor wat dit waard is – en voor zijn doen ook vrij hoog. Travis heeft dan ook nog een prettige saxofoonsolo in petto. Hoogste tijd om weer terug te gaan in de groove. Tillison probeert in The Tower Of Babel de ogenschijnlijk zo eenvoudige ritmes van Steely Dan te pakken te krijgen met pakkende refreinen. Het kostte Tillison meer moeite dit nummer, met single-trekjes (het IS echt een single, van The Tangent!?), te schrijven dan de twee epics op de cd.

Voor de tweede epic kunnen we wel even gaan zitten, bijna een half uur probeert The Tangent de aandacht van de luisteraar vast te houden. Je moet van goeden huize komen om een nummer zo lang boeiend te laten zijn en de band slaagt hier niet zo goed in. Er gebeurt het nodige, Tillison etaleert een emotioneel epos over zijn vaderland, toch een favoriet onderwerp van hem.  Reingold laat zijn bas pruttelen en de dwarsfluit van Travis maakt overuren, Machin lijkt te genieten van een uitgebreide high tea en is net op tijd om dan toch nog maar een mooie gitaarsolo neer te leggen tegen het eind van dit met veel jazz doorspekte halfuurtje. Dat levert met het volvette synth-spel van Tillison meteen een van de mooiste stukjes van de plaat op. Maar het nummer beklijft niet, het pakt je niet, het komt allemaal te fragmentarisch over.

Als toetje is nog een flink instrumentaal bonusnummer toegevoegd dat een ambiente sfeer kent en  ontaardt in een soort jamsessie. Het nummer valt een beetje uit de toon.

We hebben dan een tot het gaatje toe volgepropte cd met tegen de 80 minuten muziek achter de kiezen. En dat is echt teveel. Zeker omdat “Auto Reconnaissance” in muzikaal opzicht duidelijk minder kan boeien dan zijn voorganger “Proxy”. Het bevat te weinig van die fraaie muzikale vergezichten die Tillison zo achteloos weet op te roepen, het verhalende aspect en de vaak wat kabbelende fusion-elementen nemen iets te veel de overhand.

Daarmee is het geen slechte cd, daarvoor heeft The Tangent teveel kwaliteit in huis. En Tillison heeft toch weer wat verrassingen uit de hoge hoed getoverd waarmee hij het voor zichzelf en de fans spannend weet te houden. ‘Never a dull moment’ als deze Yorkshire kid weer nieuwe muziek uitbrengt. Op nummer twaalf van The Tangent zal dit zeker en vast niet anders zijn.