Watch, TheConcert

Foto’s: Arie van Hemert

Dat een band relatief kort na het uitbrengen van een nieuw album een tournee plant is geen uitzondering, eerder regel. Maar dat diezelfde band tijdens de optredens op één nummer na, niets speelt van dat gloednieuwe album, dat is wel bijzonder…

Maar niet voor de Italiaanse progformatie The Watch en ook niet voor de eerste keer. Want hoe goed het nieuwe studio album “The Art Of Bleeding” ook is, blijkbaar overtreft eigen werk toch nooit de muziek van hun grote idolen, Genesis. Dus ook dit keer speelt het Milanese kwintet met veel respect en passie de muziek van de legendarische Britse band. Het gebrek aan airplay van hun eigen muziek is geenszins een belemmering voor The Watch, getuige het interview dat ik recent met voorman Simone Rossetti mocht hebben.

Onder de noemer ‘The Watch Plays Genesis – A Prog Journey 70-76’ komt een aantal iconische nummers voorbij uit de hoogtijperiode van de Britten. Vanaf “Trespass” tot en met “A Trick Of The Tail” ditmaal, elke album is met minimaal twee nummers vertegenwoordigd tijdens de show van The Watch. Met een hoofdrol voor zanger/fluitist/frontman Simone Rossetti. Bovendien blijft de band trouw aan de originele versie van de nummers. Voldoende voor ongeveer 400 bezoekers om de warmte van de Boerderij in Zoetermeer op te zoeken. Niet uitverkocht, maar voldoende om de zaal een gezellig volle indruk te geven.

Kort na half negen trapt de band af met een ingetogen versie van het breekbare Stagnation, waarin de eerste voorzichtige tonen van I Know What I Like al te horen waren. Ook White Mountain is van “Trespass” uit 1970. De aankondigingen komen vanaf een tape (of waarschijnlijk digitale file), zo horen we Genesis roadie van het eerste uur Richard McPhail die herinneringen oproept aan de opnames van dit eerste echte album, met een hoofdrol voor Anthony Phillips. Aardig bedacht.

The Fountain Of Salmacis betekent het eerste hoogtepunt van de show, vooral de nieuwe, onbekende toetsenist steelt de show. Horizons is het overbekende akoestische meesterwerkje van Steve Hackett, gitarist Giorgio Gabriel speelt het op een met stalen snaren bespannen 12-snarige gitaar. Dan weet iedereen wat er komt, volgens Rossetti dan: een superbe versie van Supper’s Ready is het antwoord. Een minutenlang ovationeel applaus is de terechte beloning, zo moet het ongeveer geklonken hebben in 1975, de bezoeker met het T-shirt van de show in Amsterdam destijds kan het weten.

Na een klein uur is het tijd voor een korte pauze. Tijd om wat korte indrukken te verwerken. Allereerst is daar de nieuwe toetsenist, genaamd Emanuele Grigioni, hij maakt een uitstekende indruk. Spelend vanachter een ouderwetse witte bekisting die zijn moderne instrumentarium aan het oog moet onttrekken. Ook Mattia Rossetti doet het prima, switchend tussen basgitaar, 12-snaren en pedalen en ook nog achtergrondzang verzorgend. De tegelijk grappige en serieuze uitstraling van snarenwonder Giorgio Gabriel, als altijd zittend zijn Hackett-partijen spelend, is geen nieuws. Dat geldt ook voor de solide drums van de immer in Schotse kilt geklede (nou ja…) Marco Fabbri.

Tot zover kunnen veel Genesis cover-bands het ook nog wel bijhouden. Maar het verschil wordt gemaakt door de stem van Simone Rossetti, die is deze avond uitstekend, vooral de lastige, hoge partijen gaan hem goed af. En zijn dwarsfluit maakt het helemaal authentiek. Af en toe lijkt hij wel wat op Mr. Bean, met zijn grimassen en plechtige houding bij inactiviteit. Zijn traditionele speech in het Nederlands is als altijd emotioneel en grappig tegelijkertijd.

Na de korte pauze komen achtereenvolgens “Selling England By The Pound” en “The Lamb Lies Down On Broadway” aan bod. Van de eerste komt het onvermijdelijke I Know What I Like (In Your Wardrobe), met een behoorlijk stuk publieksparticipatie, plus het vermaarde Firth Of Fifth, met glansrollen voor nieuwkomer Grigioni en oudgediende Gabriel. Van “The Lamb” krijgen we een soort medley voorgeschoteld, te beginnen met het titelnummer, waarna Fly On A Windshield, Cuckoo Cocoon en als afsluiting It. Het wonderschone Cuckoo Cocoon wordt voorafgegaan door een introductie van John Hackett. Het enthousiaste kennerspubliek trakteert de band op een giga applaus.

Fantastische versies van Dance On A Volcano en vooral Los Endos volgen, beide van “A Trick Of The Tail”. Zelden zulke goede vertolkingen gehoord, misschien zijn die van Steve Hackett en band net iets beter, maar veel scheelt het niet. Dit is absoluut het hoogtepunt van de show en tegelijkertijd het einde van de reguliere set. Het duurt echter niet lang voor het vijftal weer terugkeert op het podium voor het enige ‘eigen’ nummer van de avond. Maar ook weer niet helemaal: het sfeervolle Howl The Stars Down staat dan wel op het nieuwe studio-album maar is van de hand van ex-Hackett toetsenist Nick Magnus. Waarna het verhaaltje over Cynthia en Henry, die in de tuin croquet spelen, leidt tot het spelen van een geïnspireerde versie van The Musical Box, het laatste nummer van de avond.

Complimenten voor het geluid, dat is uitstekend, helder en goed balans. Dat geldt eveneens voor de belichting, met veel rood, groen en goud. Vooral tijdens de toegift bijna Genesis-waardig.

Emanuele Grigioni verdient ook een eervolle vermelding. De vervanger van vaste toetsenist Valerio De Vittorio blijkt een openbaring; een jonge talentvolle kerel die zonder enige podiumvrees de grote schoenen van zijn voorganger aantrekt. Tijdelijk dat wel, naar verluid houden familiezaken De Vittorio nog even van het podium. Tot die tijd zal diens vervanger ongetwijfeld hoge ogen blijven gooien op de internationale podia.

Spreekstalmeester Rossetti memoreert de lange autoreis vanuit Italië, met veel oponthoud als gevolg van Nederlanders op weg naar huis vanuit hun vakantieoord in het zuiden. Alvorens een emotioneel dankwoord te richten aan directie en medewerkers van de Boerderij. Na ruim twee uur spelen is het tijd om uit te rusten. Er wachten dit jaar nog een twintigtal optredens in respectievelijk Duitsland, Groot Brittannië en Frankrijk. Buona fortuna ragazzi!!