Watch, The Album

Het nieuwe album van de Italiaanse progformatie The Watch heet “The Art Of Bleeding”. Er blijkt een enorm lang compositieproces van drie jaar aan vooraf te zijn gegaan. En, een novum, The Watch heeft zich voor het eerst gewaagd aan een conceptalbum.

We vernemen vijf verhalen die draaien om het idee van louterend geweld. De muzikale thema’s zijn specifiek ontwikkeld om op verschillende manieren verschillende sferen te creëren, passend bij de tekstuele inhoud. Vrijwel alle nummers zijn geschreven door zanger/voorman Simone Rossetti, op een bijdrage na van toetsenist Valerio De Vittorio. Ook besloot de band om een nummer van voormalig Steve Hackett toetsenist Nick Magnus op te nemen.

Genesis en met name de al genoemde Steve Hackett lopen als een rode draad door het bestaan van The Watch heen. Niet alleen treedt het Milanese kwintet met regelmaat op met (vroeg) Genesis materiaal, ook hun eigen, originele muziek is doordrenkt met de genen van de mede-grondleggers van het genre. Dat wil niet zeggen dat The Watch geen eigen geluid heeft, integendeel. Met de laatste twee albums “Tracks From The Alps” en vooral “Seven” is de trend ingezet naar een meer geprononceerd eigen geluid. Ik was dan ook meer dan benieuwd of die ingezette lijn zich zou voortzetten op het nieuwe album “The Art Of Bleeding”.

An Intro is precies wat de titel al zegt, de aanloop voor het volgende nummer. De dame maakt zich op om haar werk te verlaten, richting huis. Het vervolg, Red, begint met een heftige ademhaling en een dreigende sfeer, nog verder versterkt door de instrumentatie van Mellotron en zang. Het nummer gaat over een stalker die dit keer (net) niet succesvol is. Griezelig, maar dit is een sterke song met herkenbaar coda aan het einde. Nog zo’n spookachtig nummer, maar wat dichter bij het werk wat we van The Watch gewend zijn is het een kleine acht minuten durende verhaal van Gustav Abendlicht die in een grimmige toekomstwereld van plan is uit het leven te stappen. Dit is een uitstekende verhaallijn met dito muziek, bovendien prima moment voor gitarist Giorgio Gabriel om zijn capaciteiten te tonen.

The Fisherman is een bestaand nummer, deels in een nieuw jasje. Het verscheen al op het “Live” album uit 2009 en was een regelmatige verschijning op de setlist van optredens rond die tijd. Laat je meenemen op de geluiden van de zee in dit nummer dat eigenlijk uit twee delen bestaat: een rustige intro met fluit en akoestische gitaar tegen het geluid van golven en zeemeeuwen. Plus een heerlijk symfonisch middenstuk met het kenmerkende, aan Genesis gerelateerde, geluid. Zo mogelijk nog dreigender van sfeer is Hatred Of Wisdom. Een naar King Crimson neigend intro met Mellotron begeleiding en vervormde vocalen maakt op enig moment plaats voor wat ‘lichtere’ muziek. Ditmaal is het onderwerp de angst voor intelligentie, in dit geval een vrouw die als heks wordt bestempeld en op akelige manier aan haar einde komt. Veel doom en gloom zonder IQ achtige toestanden.

Howl The Stars Down is het enige nummer dat niet van de band zelf is. Toetsenist Nick Magnus (onder andere Steve Hackett en Amanda Lehmann) is de schrijver van dit liefdesliedje dat gemakkelijk op een Hackett album in zijn hoogtijperiode had kunnen staan. Het stond al op Magnus’ album “Children Of Another God” uit 2010. Een klein juweeltje, door The Watch met veel liefde en respect bewerkt. Black Is Deep is nu eens niet van zanger/componist Simone Rossetti. Dit is een bijdrage van toetsenist Valerio De Vittorio die een prima instrumentaal nummer heeft geschreven. Het start met pianospel en heeft hier en daar wel wat van IQ, gitaar en synthesizers/Mellotron strijden om voorrang. Misschien een beetje aan de korte kant.

Daar staat dan weer tegenover dat Red Is Deep zowel het laatste als ook het langste nummer is, klokkend op een kleine tien minuten. Het herkenbare thema van Intro/Red keert weer terug. Helikoptergeluiden begeleiden het verhaal over de inheemse stam uit de eilanden van New Guinea die strijd levert met de illegale boskap, zeker in combinatie met de eerdere nummers behorend tot het beste van het album, zelfs ondanks/dankzij een mini-reggae stukje in het midden. Je wordt nog even op het verkeerde been gezet halverwege maar het nummer loopt gewoon door. Prima basspel van Rossetti junior. Uitstekende afsluiter van “The Art Of Bleeding”.

En hoe zit het dan met de Genesis invloeden en, belangrijker nog, de zoektocht naar een eigen identiteit en stijl? Met name de trits An Intro, Red en Red Is Deep is voor mij in hoge mate bepalend voor de eigen stijl die The Watch momenteel ontwikkelt. Daar zou ik ook nog Black Is Deep aan willen toevoegen. Bovendien is ditmaal extra diepte toegevoegd door het conceptuele thema over de verschillende soorten van geweld als loutering. Knap gedaan door vooral zanger/componist Simone Rossetti, die hiermee zijn eigen “The Lamb” heeft geschreven. Drie kwartier puike en herkenbare jaren ’70 symfonische rock met een eigen twist daaraan toegevoegd. Van harte aanbevolen.

De bonus disc bevat een zevental nummers dat al eerder is uitgebracht, ditmaal in een nieuwe versie. Deels voor de luisteraar die onbekend is met het oude werk, deels om de progressie die de band gemaakt heeft in de afgelopen periode nog eens te benadrukken. En ik moet zeggen, het is lekker om die oude, bekende nummers weer eens terug te horen. Met uitzondering van het meest recente album “Seven” zijn alle albums vertegenwoordigd, sommige zelfs twee keer. Ik ben vooral blij met A.T.L.A.S., Goddess en Tourist Trap. Natuurlijk, de invloed van idolen/iconen Genesis is sterk aanwezig, desondanks kun je de ontwikkeling naar een eigen geluid goed horen. Mooi gebaar van de Italianen om deze extra schijf toe te voegen.

Klik hier voor het interview met The Watch voorman Simone Rossetti