THEOAlbum

Jim Alfredson is een jazzmuzikant en producent in hart en nieren met een grote voorliefde voor het Hammond-orgel. Hij groeide ook op met progressieve rock uit de jaren ’70 en in 2015 besloot hij met dat genre aan de slag te gaan. Hij richtte THEO op en bracht in 2015 het debuutalbum “The Game Of Ouroboros” uit. Collega Erik Groeneweg schrijft over dit album “Ik ben, alles overwegend, dus toch wel reuze blij met THEO. De band maakt volwassen muziek die klinkt als een klok”. (Even terzijde: als Erik positief over een album schrijft, dan is het écht heel goed).

Nu is zijn formatie, in ongewijzigde setting, terug met een tweede schijf. In vier lange tracks trakteert dit Amerikaanse gezelschap ons op progressieve crossover prog van de bovenste plank. Je hoort duidelijk dat dit album met plezier is gemaakt. En dat zijn companen klassemuzikanten zijn staat buiten kijf. Gary Davenport legt met zijn basgitaar en Chapman stick een heerlijke groovy basis en drummer Kevin DePree heeft een swingende stijl die doet denken aan Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson). Daarbij is de productie spot on. Heel fijn!

Jim Alfredson maakt er geen geheim van dat hij sterk beïnvloed wordt door grote namen uit de jaren ’70. In Portens en Providence zit een lekker King Crimson-achtig tegendraads stuk, maar ook een gierende Hammond-solo die je terug doet denken aan Keith Emerson (ELP). In de laatste twee minuten van dit nummer wordt er nog een overweldigend stukje Genesis uitgeperst dat je mondhoeken breed omhoog doet krullen.

Halverwege Man Of Action speelt de band een geweldig instrumentaal stuk dat naadloos op het Genesis album “Duke” had gepast. Een zwartkijker zou het wellicht als ‘weinig origineel’ bestempelen, ik vind het zelf geweldig goed gedaan en zie het als een ode aan deze legendarische band. Man Of Action is sowieso een bijzonder sterk nummer. Het is tekstueel gebaseerd op het leiderschap (of meer het gebrek daaraan) in de Verenigde Staten. Als er wordt gezongen:

Ask me questions that are meant to trick
I’ll just make up a line
Exaggerate and cherry pick
It works every time

Dan is het geen vraag over wie het nummer gaat. Ook niet wie er met de persoon op de cover wordt bedoeld. Het nummer schiet van bombast naar jazzy en van soul naar Genesis, maar het past allemaal naadloos in elkaar. Het piano-intermezzo, met geluiden uit een restaurant op de achtergrond, werkt bijzonder goed. Het nummer doet een beetje aan de muziek van Days Between Stations denken.

Opener Pathology knalt er, na een heerlijk rustgevend intro, met gestrekt been in en de vervormde zang is hier indringend. Toch weet de band hier ook weer perfect te doseren. Tegen het einde komen de akoestische gitaren erbij en komen de toetsen van Jim Alfredson volop in de schijnwerpers. Deze minutenlange solo behoort zonder twijfel tot de beste die ik in 2020 hoorde! Het is sowieso ongekend hoe goed deze man op toetsen is! Op elk nummer weet hij indruk te maken.

Is het een perfecte plaat? Niet helemaal, want de zang van deze zelfde Jim Alfredson is niet fantastisch. Hij houdt zich staande, maar overtuigt lang niet altijd. Een goede zanger, of misschien liever nog wel een goede zangeres, zou het niveau nog verder opstuwen. Buiten dat is “Figureheads” een geweldig album dat bij elke luisterbeurt aan kracht weet te winnen.