TimelockAlbum

Bij het beluisteren van de nieuwe Timelock schieten mij twee namen te binnen: Solution en Target. Nauwelijks kan ik ergens Saga-kenmerken vinden (de bandleden zijn grote fans van deze Canadese band). Het typisch Nederlandse dat ook Solution kenmerkte en het gospelrock-gevoel wat Target eraan toevoegde, het is een stijl waar je van houdt of niet. Het is ook voor het eerst in tijden dat ik weer eens een cd hoor die ’typisch Nederlands’ is, niet altijd een positieve constatering.

Timelock omarmt echter deze stijl en slaagt met glans. Het is een volwassen product met zeer sterk materiaal, een heldere productie, zalige thema’s en verrassende solo’s. Het is de symfo-popplaat die ik het te vroeg gestopte Target graag had horen maken.

Man In The Mirror is een goede song om het album op waarde te schatten. Dit nummer heeft een aanstekelijk refrein met For Absent Friends-zanger Hans van Lint als gast en een heerlijke solo van gitarist Martin Hendriks. Maar ook het aan het eerste album refererende Louise Brooks Revisited, verreweg het meest symfonische nummer, verdient alle aandacht. Vooral het heerlijke thema van toetsenist Julian Driessen aan het einde van het nummer en de afgemeten maar virtuoze solo die hij eraan verbindt, vormen een klasse apart. Op 4:02 begint het. Handklapgeluid. Genieten maar.

De opener The Road To Babylon vormt samen met eerder genoemde nummers de kern van “Circle Of Deception”. Het is een sterk stuk waarin de Target-invloeden evident zijn. Zeker als Ruud Stoker inzet en met het ritmische gitaartje van Hendriks op de achtergrond is het nostalgie troef. Het zijn deze nummers, samen met het eveneens sterke The Fortune, waar een tempoverandering halverwege het nummer op een hoger niveau tilt. Dit vormt de kracht van de stijl van Timelock.

Timelock weet ook raad met het instrumentale Redskindian. In dit nummer spelen (gast-)drummer Ed Wernke en bassist Bert de Bruijne een belangrijke rol. De voornaamste aandacht gaat uit naar het sologeweld van Hendriks en Driessen. Het nummer zorgt er met de eerste drie nummers voor dat de verwachting naar de rest hooggespannen is. Het is daarom jammer te moeten constateren dat de volgende drie nummers er een beetje bij hangen. Different Light, Oceans Away en Voodoo zijn eenvoudige popsongs. Oceans Away is hiervan aanstekelijk genoeg en bevat uitstekend basspel van De Bruijne.

Speciale aandacht verdient natuurlijk het ruim twaalf minuten durende epos Everything Except The World, dat na een rustige intermezzo van start gaat met één van de mooiste passages van de hele plaat. Het deel Elements (zoals alle delen voorzien van een aparte index, doen niet veel groepen meer) heeft een mooie structuur en een goed refrein, waarin zangeres Sandra Jungsläger op de achtergrond meezingt. Hans van Lint zingt het stuk Dividing Lines erg mooi, hij gebruikt zijn stem op een prettige manier. Het rustige Dream Song is een opmars naar de finale die heel treffend het Timelock Theme heet, maar net zo goed het Julian Driessen Theme had mogen heten. Ongelooflijk, wat een flitsende solo’s deze man uit zijn toetsenboord tovert. Een waardige afsluiter van de plaat. Jammer dat men de nutteloze ballad The Way I Am er nog achter zet.

Met “Circle Of Deception” voel ik me weer helemaal ‘jaren negentig’. Waarschijnlijk onbewust klinkt de plaat dus wat gedateerd, maar gezien de kwaliteit is dat zeker geen nadeel. Timelock heeft in deze tijd het onmogelijke voor elkaar gekregen: een eigen stijl vasthouden. Het is te hopen dat de volgende cd niet weer tien jaar op zich laat wachten.

Markwin Meeuws