TimelockAlbum

Twee vragen die een beroep doen op het geweten.
Smaakt oude wijn in een nieuwe zak nu beter of niet?
Nemen ‘wij’, symfomanen, anno 2023 genoegen met productionele kwaliteiten van 1994?

In navolging van het debuutalbum “Louise Brooks” uit 1992 is op de valreep van 2022 ook het tweede album van Timelock, “The Dawn”, uit 1994 opnieuw uitgebracht. En dat is voor mij goed nieuws. Immers tot mijn schande moet ik bekennen dat Timelock begin jaren negentig niet op mijn radar stond. Net als veel anderen liep ik aan achter groepen als Marillion, Pendragon, Pallas en Saga. Maarten Goossensen stipte het in zijn recensie van “Louise Brooks” al aan, symfo en (neo-)prog uit Nederland kropen toen langzaam uit het verdomhoekje.

Op dit tweede schijfje “The Dawn” heeft Timelock zijn eigen geluid verder uitgewerkt. Een geluid dat vooral bestaat uit stuwende symfo en redelijk dominant gitaarspel van destijds Rinus Hollenberg. Het toetsenwerk van Julian Driessen is vooral atmosferisch en ondersteunend, maar komt op deze opnieuw gemasterde uitgave nog beter tot zijn recht. Dat levert aan het begin gelijk fraaie nummers op als Emotional Target en Between Dusk And Dawn. In de laatste valt mij met terugwerkende kracht op dat het nog jonge stemgeluid van Ruud Stoker doet denken aan Michael Sadler. Net als dat Timelock soms doet denken aan de Canadezen van Saga.

Maar ook flarden van het eveneens Canadese Rush komen op dit album regelmatig voorbij, hun symfonische periode dan welteverstaan. Zoals te horen valt in een van mijn favoriete nummers Napoleon Bonaparte, dat begint als een powerballad met verfijnd gitaarwerk en via een enorme brug met Rush-achtige powersymfo als een uptempo rocker eindigt. Invloeden die je ook kunt horen in de compacte nummers No Man’s Land en Touchdown, maar zonder het eigen geluid geweld aan te doen.

Het originele album wordt bevestigend en opvallend afgesloten met Comets Rising en Icarus Before Noon. Enerzijds bevestigend omdat op de eerste de gitaar net als op het hele album een (prettige) hoofdrol speelt. Het nummer eindigt vanuit het niets met gesproken teksten, waarna Julian Driessen in het laatste instrumentale nummer eindelijk (en opvallend) los mag gaan in een supersymfonisch stuk en mega slotakkoord.

Als bonustracks op deze heruitgave staan akoestische versies van Napoleon Bonaparte en Between Dusk And Dawn (beide opgenomen op 11 maart 1995 bij Radio Hoofddorp). Maar de enorme toef met slagroom is de uitvoering met de huidige line-up van Emotional Target en No Man’s Land. En dat maakt deze heruitgave extra interessant. Het toevoegen van orkestraties door Arjen van den Bosch en achtergrondvocalen van Laura Eradus en Coby van Oorschot zijn een enorme verrijking. Voor de rest is er gelukkig weinig aan de composities gesleuteld. Wat daarmee bewijst dat de muziek van Timelock nog jaren moeiteloos mee kan.

En wat betreft de twee gewetensvragen aan het begin van deze recensie: de antwoorden laten zich raden.