TimelockAlbum

“Timelock anno 2021 ademt enerzijds de klassieke sfeer die destijds zo kenmerkend was voor SI Music producties. Tegelijk slaat de groep – zonder zijn muzikale afkomst te verloochenen – met een modern geluid een brug naar het heden. Het is nu een kwestie van wakker blijven totdat het volledige album verschijnt”.

Zo besloot ik mijn recensie van de comeback-ep “Stay Awake” van Timelock. Ik moet bekennen dat mijn nachtrust er sindsdien niet bij ingeschoten is. Het voorliggende album “Sygn Yn” was dan ook een nieuwe ‘wake-up call’.

Dit eerste volledige album na “Buildings” uit 2008, dat volgde op “Circle Of Deception” uit 2002, is een album in de beste symfo-tradities. Een album dat het waard is om beluisterd te worden. Een album waarop iedere muzikant de ruimte krijgt zijn spel te laten horen, een album dat tekstueel ergens over gaat, een album waar zanger Ruud Stoker zich kan etaleren. Evenals de twee aan de band toegevoegde zangeressen, Laura Eradus en Coby van Oorschot. Zonder een opvallende rol te spelen is vooral hun bijdrage net datgene wat zorgt voor variatie en diversiteit. Kortom, het schijfje met een speelduur van 52 minuten, is evenals de ep “Stay Awake” de jaren negentig van de vorige eeuw verpakt in een jasje van 2022. Maar genoeg veren gestoken nu. Laten we de zes nummers eens onder de loep nemen.

Opener Moving Landscapes neemt je als luisteraar gelijk mee in een partij stevige en traditionele symfo. Het is Julian Driessen die met zijn spel en een puike toetensolo bepalend is voor het geluid. Niet alleen hier, maar op het hele album strooit hij met zalige solo’s.
Normaal gesproken is voor mij de muziek leidend en besteed ik niet veel aandacht aan teksten. Toch raakten de teksten mij op een of andere manier. Zo gaat Moving Landscapes over de zorg voor jezelf en anderen in een door televisie en andere media opgedrongen mening en polariserende samenleving.

Stay Awake kennen we in een korte uitvoering van de gelijknamige ep. Hier horen we de volledige versie van ruim zes minuten. Met meer ruimte voor het muzikale deel en solo’s op toetsen en gitaar. In Everlasting draait het om ouder worden, maar ook om het daarmee in aanraking komen met verlies en het antwoord vinden op oude openstaande vragen. Ja, enkele bandleden zijn de ‘midlife’ kennelijk al gepasseerd. De soms declamerende zang van Ruud Stoker doet het goed bij de sfeer. Muzikaal zijn er referenties met het vroegere Knight Area en onderscheiden zich Julian Driessen en Arjen van den Bosch. Die laatste neemt de orkestrale toetsen voor zijn rekening, hetgeen ik een goede zet vind. Luister naar het minutenlange gedragen outro die je in staat stelt stil te staan bij vervlogen herinneringen.

Met The Devil’s Hour laat de groep zich van een andere kant horen. Het gevoelige en klassieke thema ‘God en de duivel’ wordt door een in het nummer verstopte dialoog aangesneden. De intro bestaat uit zwaar gitaarwerk en neigt naar hardrock, waarna toetsenspel subtiel wordt ingevlochten. In de ruim negen minuten gebeurt veel met diverse wisselingen in tempo en sfeer. Zo zorgt een lange toetsensolo de brug naar een onheilspellende en duistere passage met koorzang. Om vervolgens door te pakken met opzwepend gitaarspel waarin het tempo verder wordt opgevoerd en een jubelende gitaarsolo van Martin Hendriks het eind inluidt.

Minder zwaar en intens (alhoewel?) wordt het met Heart Of Mine, dat handelt over liefde en verbroken relaties. Het is een krachtige ballad waarbij de intensiteit gaandeweg toeneemt. De stem van Stoker komt hier ook beter tot zijn recht. De videoclip, opgenomen in de duinen nabij Den Haag, is bijzonder vanwege het grijsblauwe filter.

Op een goede symfo-plaat mag een epic niet ontbreken. Dat Timelock dat aankon wees het verleden al uit. Maar 19 minuten, zo lang duurt het slot-epos The Great Cover Up Story, werd niet eerder vertoond. Ook hierin is men letterlijk en figuurlijk gegroeid. Verdeeld over zes stukken, waarvan twee instrumentaal, wordt de huidige door macht en geld geregeerde maatschappij en het politieke machtssysteem kritisch bezongen. Het nummer wordt dan ook cynisch opgedragen aan “….all politically oppressed people…”. De eerste drie minuten van Time Slips Away kennen onheilspellende toetsen en piano met heldere en weer die declamerende zang. Imponerend is de passage met heftige toetsen en gitaar dat overgaat in een orkestraal gedeelte. War Of Words is krachtige en stuwende symfo al la Pendragon en Knight Area. Halverwege bestaat het relatief korte Revolution uit dreigende en licht agressieve zang. Ik veer op bij het instrumentale The Glimpse met een razende en opzwepende toetsensolo die overgaat in een orkestrale passage. De resterende minuten worden volgemaakt met het berustende Footprints In The Sand en het orkestrale Sole Survivor.

Na ruim vijftig minuten zwijgt de usb-stick in mijn hifi-installatie. In de stilte die valt denk ik even na waarom het voelde als anderhalf uur. Het antwoord is eenvoudig, “Sygn Yn” boeit van de eerste tot en met de laatste seconde. Bij Progwereld doen we niet aan sterren of cijfers. Jammer, want dan kan ik die tien niet uitdelen. En die griffel leg ik ook maar terzijde.

Wil je meer weten over Timelock en de wederopstanding van deze Haagse formatie, lees dan dit interview dat Maarten Goossensen had met Ruud Stoker en Martin Hendriks.