Time’s ForgottenAlbum

Time’s Forgotten is een progressieve metalband uit Costa Rica die inmiddels twintig jaar bestaat. “Songs of Awakening” is hun vijfde album. In 2022 recenseerde ik hun vorige album “Shelter” en daar was ik zeker over te spreken. Time’s Forgotten zet zichzelf neer als progressieve metalband, maar laat naast zijn harde kant ook vooral atmosferische en filmische elementen horen. Net als bij “Shelter” kan ik niet om de vergelijking met The Gathering heen. In mijn ogen zet de band nog meer een stapje naar onze landgenoten toe: “Nighttime Birds” met een vleugje “How To Measure A Planet” (voor de atmosferen) met een modernere sound. Dat de zang van Priscilla Ruiz goed vergeleken kan worden met die van Anneke van Giersbergen versterkt de connectie met The Gathering alleen maar. Qua thema’s gaat het nieuwe album over empathie, over loslaten om opnieuw te kunnen beginnen, over jezelf herontdekken.

Het eerste nummer The Shallow and the Deep zet direct de toon voor de hele cd. Het is energiek, bij tijd en wijle metalig, met enige technische interrupties en The Gathering-invloeden zijn duidelijk te horen. De band trapt met het tweede liedje Places of Healing het gaspedaal flink in. Met Departure keert de ‘rust’ wat terug en laat Time’s Forgotten het filmische spreken en is de muziek opener. Een sterk en herkenbaar refrein geeft het liedje nog wat extra cachet. Nighttime wordt gekenmerkt door een mooi mysterieus gitaargeluid, stemmig toetsenwerk en fluwelen zang. Dit meer etherische werk spreekt mij aan.

Side Walk Hero begint rustig met een mooi en open gitaargeluid. Daarna ontbolstert het nummer en zijn het stevige riffs die het geluid bepalen. Wederom ook door de zang van Ruiz ademt dit liedje “Nighttime Birds”. Na het energieke Alight en Surrender (met als begin een elektronisch mantra, maar wel snel daarna de reeds omschreven heavy sound) komen we bij het waardige sluitstuk Forgiveness. Een mooi nummer waar een koor van vrienden medewerking aan verleent.

Met “Songs of Awakening” heeft Time’s Forgotten in mijn ogen een prima album gemaakt, maar ook niet meer dan dat. En dat zit ‘em er vooral in dat de Chilenen goede muziek maken, maar dat het mij verder (te) weinig doet. En dat is uiteraard een persoonlijke mening c.q. beleving. Wellicht speelt ook mee dat het vorige album mij verraste en dat je dan hoopt dat de opvolger nog een tikkeltje beter is. Hoe dan ook, liefhebbers van de meer atmosferische progmetal en de stijl van The Gathering in het bijzonder, hebben aan Time’s Forgotten een fijne bondgenoot.