Transatlantic, de succesvolle progressieve rock-supergroep met (ex-)leden van Marillion, Dream Theater, Spock’s Beard en The Flower Kings komt, zoals eerder aangekondigd, met een nieuwe concertset getiteld “The Final Flight: Live At L’Olympia”. Opgenomen en gefilmd in Parijs, Frankrijk, in het fameuze L’Olympia theater (Hendrix, Beatles, Led Zeppelin) tijdens de laatste stop van een tour om het vijfde album van de band, “The Absolute Universe”, te promoten. Het betekende bovendien de eerste tournee van de band in acht jaar. Het live album, het zesde in successie, wordt uitgebracht in een gelimiteerde 3CD plus Blu-ray digipak versie, als klaphoes 4LP inclusief lp-boekje en natuurlijk in digitale vorm.
Het verhaal is grotendeels bekend: “The Absolute Universe”, uitgebracht in februari 2021, kwam in twee formaten; een verkorte versie van 64 minuten, onder de naam “The Breath Of Life”, en een tweede stuk getiteld “Forevermore”, met nog eens vier extra nummers, klokkend op circa anderhalf uur. Er was echter ook nog een derde versie van het album, met volledige toeters en bellen, de 96 minuten durende Blu-ray-culminatie van beide opnames, bekend als “The Ultimate Edition” uitgebracht in 5.1 surround geluid. Dit is uiteindelijk de versie geworden die werd gekozen voor de liveoptredens.
Een dertienkoppige cameraploeg was in Parijs aanwezig om de beelden van de show vast te leggen onder leiding van Paul Green, ook verantwoordelijk voor de eerdere dvd-uitgave “Whirld Tour 2010: Live In London”. Het geluid werd gemixt door ouwe getrouwe Rich Mouser, het hoesontwerp is afkomstig van Thomas Ewerhard, ook al iemand met een lang dienstverband bij Transatlantic.
Overigens vernam ik uit betrouwbare bron dat het team van de ervaren John Vis in 013 in Tilburg, enkele dagen ervoor, ook al video-opnames had gemaakt. Voor alle zekerheid, je weet maar nooit. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat de kleding van de muzikanten elke avond hetzelfde is, zekerheid voor alles; zo kun je nog eens scenes van andere optredens in- of uitvoegen. Ik hoop wel dat er een stomerij in de buurt was.
Overture is de opening, een potpourri van de melodieën die tijdens de show gespeeld zullen worden, al sinds Mozart een opwarmertje voor het publiek, en wat voor een; louter geweldige melodieën worden door het vijftal muzikanten voortgebracht. Tijdens The World We Used To Know valt met name het indrukwekkende, oh zo soepele drumwerk van Mike Portnoy op. Diezelfde Portnoy verzorgt na circa 50 minuten een introductie, als een volleerd spreekstalmeester, het Franse publiek is wild enthousiast en geeft een staande ovatie.
Met het a capella intro voor The Sun Comes Up Today start deel 2 van “The Absolute Universe”, met onder andere Owl Howl en Belong (een net iets andere versie) als hoogtepunten. En wat te denken van Lonesome Rebel met zijn prachtige harmoniezang en ministukje Bach als ik me niet vergis. De rookkanonnen maken overuren. Deel 2 sluit af met Love Made A Way, zo’n typisch Morse-nummer met de componist als solozanger, let op het laatste stukje, drama in optima forma. ‘My heart is like a whirlwind’ is een tekstueel bruggetje naar het eerste nummer na de pauze. Na 1 uur en 40 minuten vrijwel onafgebroken te hebben gespeeld hebben de heren wel een korte pauze verdiend.
The Whirlwind Suite biedt slechts ruim een half uur van het beste van de band uit het gelijknamige album dat alweer van 2010 dateert. Op Morsefest werd het nummer in zijn geheel gespeeld, het publiek gaat desondanks uit zijn bol. Na het gitaarduet en We All Need Some Light is het tijd voor The Final Medley, met stukken uit Duel With The Devil, My New World, All Of The Above en Stranger In Your Soul, circa een half uur lang. Dan is de koek op, de band, met een zichtbaar emotionele Morse, verlaat het toneel onder een minutenlang ovationeel applaus van de fans.
Het fabelachtige gitaarspel van Roine Stolt is nu goed zichtbaar en niet verscholen achter zijn muziekstandaard (nb: papier!). Ook het fenomenale toetsenspel van Neal Morse is veel beter te zien; hij zingt bovendien naar hartenlust op zo ongeveer alle stukken. De lach is niet van zijn gezicht te slaan.
De keuze om de videofilmpjes over de livebeelden heen te projecteren zal niet iedereen aanspreken, maar ik snap de keuze van de regisseur/editor wel; je wilt immers alles laten zien. Dat is vast en zeker ook de reden van de veelheid aan camera’s, zowel vast als bemand. Elke beweging, elk huzarenstukje van de individuele muzikanten is te zien, mooie close-ups worden afgewisseld met brede overzichtbeelden uit de zaal. Het geluid is prima, zoals we inmiddels gewend zijn.
Ik was erbij, niet in Parijs maar één dag ervoor, tijdens het optreden in Londen, in de O2 Forum Kentish Town. De show was voor mij het hoogtepunt van het jaar en ik vroeg me af of de band in staat zou zijn om dit concert te overtreffen tijdens het afsluitende optreden in Parijs op 28 juli. Of dat gelukt is laat ik over aan de verbeelding en vooral beleving van de individuele kijker/luisteraar. Het komt in ieder geval dicht in de buurt.
De hamvraag is waarschijnlijk of het woord ‘Final’ in de titel van het album ook echt het einde betekent. Het officiële standpunt is dat de toekomst van de groep ‘open’ wordt gelaten. Maar of het nog haalbaar is dat de band, die als gebruikelijk hiaten van tussen de vijf en acht jaar laat vallen tussen nieuwe albums, nog een keer bij elkaar zal komen voor nieuw werk of een tournee, valt ernstig te betwijfelen.
Tenslotte een interessante quote van Neal Morse: “Zeg nooit nooit, maar als dit het einde is van Transatlantic, dan hebben we met het livealbum de lat wel weer hoog gelegd”. Hij vervolgt met: “Bij de show in Parijs hebben we allemaal tranen van vreugde gehuild.” De vraag is dan natuurlijk of dat van vreugde over het succes van de show/tour is of over het feit dat het (eindelijk) klaar is?