Us Album

Onverdroten volgt het Nederlandse Us zijn eigen weg, gebaseerd op passie voor het genre waar onze site haar naam aan ontleent. Op album nummer dertien getiteld “Between The Apex And The Pinnacle” hoor je opnieuw jaren 70-prog verweven met wat jaren 80 neo-prog. De bij vlagen naïeve insteek van componeren is aanstekelijk en de instrumentbeheersing is kwalitatief verre van ondermaats. Dankzij de herkenbare sound van de logge Rickenbacker basgitaar, vele retro Moog-accenten en geknepen gitaarsolo’s heeft het een hoog Yes-gehalte, zonder dat niveau overigens te halen. Het is allemaal heel sympathiek gemaakt, als je bedenkt dat dit het hobby niveau ver overstijgt, waardoor je eigenlijk nooit teleurgesteld kan zijn, laat staan overweldigd.

Met uitzondering van de Asia-achtige rockstamper Alice en dankzij het ronkende Hammond orgel in het tweede gedeelte van het titelnummer, als  we even wat van DeWollf meekrijgen, is het verder in Pandoras Box en All We Call Fate, vooral compositorisch zoeken naar de rode draden, duidelijke terugkerende thema’s en refreinen, om houvast te vinden in de lange nummers. Het lijkt chaos troef. Leuke ideeën komen en gaan, terwijl men enthousiast en vooral luidruchtig met allerlei instrumenten in de weer gaat om er op een gegeven moment maar eens een eind aan te breien. Deze weifelende koers leert mij dat de makers er ongetwijfeld veel plezier in hebben gehad, maar niet naar de luisteraars hebben omgekeken, zodat wij ons moeten afvragen waar dit nu naar toe moet gaan.

Productioneel komt het ook nog eens statisch over. Het geluid is gortdroog en klinkt dunnetjes, doordat veel in het hoog zit. Marijke Wernars zingt als een Maggy Reilly die achter een dik gordijn is opgesteld, terwijl de mannelijke zangstemmen voor mij te vaak monotoon overkomen. Wat ook wringt is dat er in de mix niet gedurfd is om lastige keuzes te maken om iedereen toch maar een plaatsje op de eerste rij te gunnen. Daarmee klinkt de muziek nogal eendimensionaal en belandt het niet tussen de top en het toppunt zoals de albumtitel belooft, maar zweeft Us ergens in de luchtledige middelmaat.

Rest de vraag, moet onze lezer dit aanhoren? Jazeker, er zijn net zoals landgenoten Like Wendy en Dr.Coenobite nog Nederlandse progfanatici, die op hun eigen manier progressieve rock maken, die niet direct zichtbaar zijn en ergens verdwaald op een streaming site bivakkeren. Ooit komt Us met een album uit waar de kwartjes vallen zodra er geluisterd wordt naar de luisteraar. Voor nu worstelen we ons, net zoals we het bij “Tales From Topographic Oceans” moesten doen, door “Between The Apex And The Pinnacle” heen. Want in deze muzikale puzzelrit zonder cryptische kaartinstructies, herken ik daar toch het meeste van in.