WheelAlbum

De verwachtingen voor het derde album van het Finse Wheel waren – in ieder geval zeker bij mij – erg hooggespannen. Immers, de eerste twee albums waren echt uitstekend te noemen. “Resident Human” eindigde zelfs bovenaan mijn jaarlijst van 2021. En ik durf al wel te stellen dat dit nieuwe album ook in menig jaarlijstje gaat opduiken. “Charismatic Leaders” maakt de hooggespannen verwachtingen zeker waar.

Ten opzichte van het vorige album vond er wel een belangrijke personele wijziging plaats. Bassist Aki Virta is niet langer onderdeel van de band en ik heb niet kunnen terugvinden of hij de partijen op de nieuwe plaat (die overigens soms om van te watertanden zijn) nog heeft ingespeeld of dat iemand die honneurs heeft waargenomen.

Opnieuw geven de Finnen blijk van een grote maatschappelijke betrokkenheid. Op de vorige albums kwam de op dat moment actuele wereldproblematiek al veelal in de teksten aan bod, op “Charismatic Leaders” is dat niet anders. De leiders uit de titel zijn de dictators en demagogen die in de huidige wereld voor verdeeldheid zorgen, veelal ten faveure van hun eigen gewin. Deze ‘valse idolen’ hebben in ieder geval bij de mannen van Wheel voor dusdanig veel ergernis gezorgd dat ze met dit derde album hun meest stevige plaat op de wereld loslaten. Iets wat gelijk al duidelijk wordt in de furieuze openingstrack Empire, waar in iets meer dan vier minuten de nodige frustraties op de argeloze luisteraar worden losgelaten. Het is een van de meest stevige tracks die de band ooit heeft opgenomen. Dit gegeven uit zich vooral in de haast agressieve zang van James Lascelles.

Zoals ook op vorige albums het geval was laat de band vooral zijn klasse horen in de langere tracks. Het bijna elf minuten klokkende Submission is weer een demonstratie van waar deze heren toe in staat zijn. De springerige gitaarriff waar het nummer mee aftrapt is slechts een van de fantastische momenten in dit nummer. Santeri Saksala toont in deze track dat hij een geweldige drummer is. Ontzettend knap hoe hij in dit nummer complexe ritmes afwisselt met fantastische fills. Het nummer blijft ook na meerdere keren luisteren verrassen met alle afwisselende patronen die het bevat. De finale van het nummer doet me verlangen naar een stevige moshpit. Datzelfde geldt voor het Metallica-achtige slot van het daaropvolgende Saboteur.

Volgens de band zelf is dit hun meest ‘heavy’ album. Het valt wel mee met hoe hard dit in werkelijkheid is. Natuurlijk, de muziek is stevig, maar doet in heftigheid niet zo heel veel onder voor de nummers op “Resident Human”. De liefhebbers van een stevige pot progmetal in de stijl van Tool, Meshuggah of Karnivool zullen dit op waarde weten te schatten, maar de band blijft meer binnen de lijntjes dan bijvoorbeeld de laatste twee genoemde bands.

Enkele nummers dateren nog uit 2020 en het is goed te horen dat Wheel de tijd heeft genomen om aan de nummers te schaven. Het is allemaal prima geconstrueerd, de overgangen zijn complex en goed doordacht. De productie is uitstekend te noemen en zanger Lascelles steekt in grootse vorm. Vooral op de momenten dat hij zijn eigen stem dubbelt, toont hij zijn klasse.

Ook op “Charismatic Leaders” is het toetje het lekkerst. Na het rustige intermezzo Caught In The Afterglow trakteert de band ons met The Freeze op het beste nummer van het album. Dit kunnen we rustig al een typisch Wheel-nummer noemen. Het start met een trage opbouw en werkt richting het einde weer naar zo’n heerlijke eruptie toe. Dat resulteert in tien minuten intens genieten.

Zoals gezegd worden de hooggespannen verwachtingen helemaal ingelost met dit nieuwe album. Het kan de concurrentie met het geweldige “Resident Human” met gemak aan en de band laat progressie zien. Met drie uitstekende albums op rij toont Wheel aan dat het een band is om rekening mee te houden en dat het niet misstaat in het rijtje met genoemde invloeden. Wat mij betreft is deze band gepromoveerd naar de eredivisie van de progmetal.