Yenisei Album

                              “Wanneer de wereld als een storm aanvoelt,
laat de melodie van thuis u dan terugleiden naar de rust.”

Treffender kon Yenisei het in de bijsluiter op hun nieuwste album getiteld “Home” niet verwoorden. Op dit derde album bewegen deze Polen uit Krakau zich opnieuw tussen de zachte klanken van melodieuze postrock en een subtiele, atmosferische benadering die een licht, bijna etherische ervaring geeft. In plaats van de brute, alsmaar opstijgende geluiden die vaak geassocieerd worden met postrock, kiest Yenesei juist voor een meer ingetogen aanpak, die ondanks zijn kalmte nooit in de valkuil van overdreven zoetsappigheid stapt.

Hiermee lijken ze op hun landgenoten Lebowski en de ambiente invalshoeken van Lunatic Soul. Als muzikale schilders van landschappen in breedbeeld etaleren zich als filmische postrockers en geven ze je het gevoel dat de zwevende melodie de lijm is die de nummers samenbindt tot een geheel.

De openingstrack, A Walk in the Sky, verwoordt dit als titel niet alleen, het zet ook de toon van het album: gedempte gitaren creëren schijnbaar eindeloze, gelaagde herhalingen die het gevoel geven van ruimte en introspectie. De instrumentatie is verfijnd en duidelijk, met fijne accenten van synths die het geluid rijker maken zonder het te overweldigen.

Alsof je met een honkbalknuppel van piepschuim slaat, gaat de ‘beuk’ er even in met het shoegaze-achtige Crickets om met This Place Was A Shelter (ook zo’n geweldige sfeertitel, overigens) weer in de zweefmolen te belanden. Met wat Kraftwerk-toetsen eindigt het fraai en land je weer veilig met twee benen op de grond, waarna in een gebroken maatsoort we al walsend “We Are Saved” kunnen dansen. Naar het einde ontpopt het zich als het stevigste stuk muziek van Yenisei, wat past bij het rustige werk van Long Distance Calling.

Insecure is het enige nummer met zang, dat ik qua songstructuur, galmende gitaren en toegankelijkheid het meest associeer met U2. De vocoder-vocalen in de afsluiter Forgotten mogen als zang geen naam hebben, het blijft instrumentale muziek die zich niet wil opdringen, maar die het zoekt in subtiliteit en opbouw van verstilde emoties.

Samengevat speelt Yenisei op dit album postrock light die zich door melodieuze gitaarmelodieën en accenten langzaamaan ontvouwt. De band vermijdt de gebruikelijke bruut- en rauwheid in dit genre, maar kiest juist voor kalme, traag opbouwende nummers. Als je je daarin wilt verliezen, heb je een prima bijna meditatief instrumentaal album in handen, dat met 36 minuten ook niks te kort of te lang is.