YesAlbum

Ik heb het op deze plek al meerdere malen verkondigd en ik zeg het opnieuw, zonder schaamte: ik ben een groot Yes-fanaat. Maar dat fanatisme is de afgelopen jaren/decennia sterk verminderd. Dat heeft te maken met het gebodene dat de heren in de afgelopen tien jaar in de studio met elkaar hebben vervaardigd; regelmatig werd ik teleurgesteld. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, is een bekend spreekwoord. Dus ditmaal heb ik zonder enige vorm van verwachting de aankondiging van het nieuwe album, “Mirror To The Sky”, op me in laten werken. Na het dieptepunt uit 2014 “Heaven And Earth” en het nauwelijks betere “The Quest” uit 2021, ziet ruim een jaar na die laatste dan nu “Mirror To The Sky”, het 23e officiële studioalbum, het levenslicht.

Op zich al een bijzonderheid, meestal zitten er meer jaren tussen elkaar opvolgende Yes-uitgaven. De opnames van “Mirror To The Sky” dateren dan ook uit vrijwel dezelfde periode als “The Quest”. Blijkbaar had de band een uitbraak van creativiteit en vond met name InsideOut platenbaas Thomas Waber het een (commercieel) goed idee om zo snel mogelijk een opvolger uit te brengen. Dat is dan uiteindelijk “Mirror To The Sky” geworden. En is er veel nieuws onder de zon? Mmmm, niet echt. Op het eerste gezicht is het grotendeels een herhaling van zetten. Dezelfde bezetting, Howe achter de knoppen, een hoesontwerp van Roger Dean. Oh ja, dan vergeet ik de orkestrale bijdrage nog voor het gemak. En het feit dat er wederom gekozen is voor een bonus-cd met, hoe verrassend, drie extra nummers. Bijna een kopie van “The Quest”. En over dat album was ik niet echt te spreken. Dit zat allemaal in mijn hoofd toen ik de nieuweling van Yes ter beoordeling kreeg. Maar bij beluistering moet ik toch een aantal van mijn vooroordelen opzij zetten.

De start is veelbelovend: Cut From The Stars is een rockend nummer met een orkestraal intro, een pompende baslijn van Billy Sherwood en herkenbare (Jon Anderson) solozang van Jon Davison. Yes 2.0 aan het werk. Steve Howe laveert er soepel tussendoor en duelleert aardig met Geoffrey Downes tot aan het enigszins abrupte einde. Mmmm, zeker geen onaardig begin. All Connected is de titel van het eerste epic op “Mirror To The Sky”, negen minuten lang. Howe’s pedal steel zet de toon, Davison en Sherwoord nemen afwisselend de zang voor hun rekening. De harmonieën klinken als in de beste tijden van Anderson en Squire: ‘We’re all connecting, connecting all our lives’. Meerdere tempowisselingen en een vervormde gitaar van Howe, dat laatste is niet bepaald mijn kopje thee. Toch betrap ik me erop dat ik zit mee te bewegen.

Nog zo’n lang nummer, Luminosity, wederom negen minuten klokkend. Yes nieuwe stijl wordt ingeleid door Howe’s herkenbare tonen en omlijst door Downes’ toetsen, harmonieuze zang en tegendraads ritme. Jon Davison laat horen dat hij de best denkbare vervanger is voor de levende legende Jon Anderson. Een matige compositie die gered wordt door de klassieke orkestratie en  Howe’s pedaal staal, wat in de verte wel wat weg heeft van Soon. OK, heel in de verte dan. Davison zingt een toontje lager, letterlijk, op Living Out Their Dream. Howe laat zich weer van zijn meest markante zijde horen in een relatief recht-toe-recht-aan mid-tempo rocker, ik kan zijn kikkersprongetjes op het podium er bijna bij denken. Beetje Going For The One maar dan een tandje lager (minder), behalve als de maestro weer eens ouderwets los gaat op het einde. Hiervoor luister je toch naar Yes.

Mirror To The Sky is het titelnummer en bovendien de langste track op het nieuwe album, met bijna een kwartier zuivere speeltijd. De start klinkt als de soundtrack van een klassieke western, maar dan zetten de drums van Jay Schellen in en ontspint zich een interessant nummer waarin Howe opnieuw zijn eigenzinnige stempel zet, ondersteunt door uitstekend basspel van Sherwood en strakke drums van Schellen. Het beste wat ik in tijden van mijn favoriete bandje heb gehoord. Na drie minuten gelukzaligheid ontvouwt zich het tweede deel met grote bijdrage van het orkest, esoterische zang en gitaren, zowel elektrisch als akoestisch. ‘You’re my mirror to the sky, still I dream of a sky without fire’. Tekstueel is er niet zoveel veranderd sinds de hoogtijdagen, het blijft mystiek en mysterieus. Het orkest zorgt voor een passende achtergrond bij het spel van de oude meester op zijn Gibson ES 175. Het tempo zakt halverwege voor de derde acte. Geen “Close To The Edge” of zelfs maar “Tales From Topographic Oceans” maar wel een poging om een dergelijk epos met meerdere lagen, stemmingen en ritmes te produceren. Met behulp van een orkest, wat aan het einde de vrije hand lijkt te krijgen. Het slotakkoord is voor band en orkest met Howe als dirigent en solist. Een moedige poging om oude tijden te doen herleven.

Na al dat geweld is het tijd voor een rustiger nummer. Circles Of Time ligt in de lijn van From The Balcony, Howe en Davison zijn de hoofdrolspelers in deze ballade met akoestische begeleiding en synthesizer-klankgordijnen. ‘I’m caught in a circle of time, stuck on a spinning wheel of our few hellos and many goodbyes’. Zeker niet onaardig en een mooi besluit van cd1.

De bonus-cd start met Unknown Place, het laatste van de lange nummers. Je denkt even dat dit een overblijfsel is van de periode Anderson Wakeman Bruford Howe (AWBH), was het maar waar, maar niets van dat alles. De chant wordt gevolgd door gedeelde zang van Davison en Howe ditmaal, hij kan het niet laten blijkbaar. Dat geldt gelukkig ook voor zijn gitaarspel, dat hij hier afwisselt met toetsen (orgel!) van maatje Geoffrey Downes. Nou moet ik voorzichtig zijn: ik hoor flarden van Awaken, mede door Downes’ orgelspel. Maar flarden maken nog (lang) geen klassieker. Downes heeft er blijkbaar zin in en zet zijn spel achter het orgel voort in een matige compositie (Howe) met een twist, genaamd One Second Is Enough. Misschien moeten ze de titel van dit nummer eens ter harte nemen. Met uitzondering van Howe’s solo aan het einde dan.

Het laatste nummer van het nieuwe album, Magic Potion, is uiterst on-Yes’ (is dat goed Nederlands?). Het lichtgewicht nummer met pulserende en inventieve baspartij van Sherwood en jaren 80 synthesizergeluid, is wederom van de hand van Howe. Dit toverdrankje leidt niet tot een betovering van de luisteraar, in ieder geval uw recensent.

Ik schat in dat cd2 niet heel vaak zijn weg naar mijn afspeelapparatuur gaat vinden, daarvoor zijn de nummers (wederom) te zwak. Waarom dat nou op een tweede schijfje moet uitkomen snap ik nog steeds niet. Technisch gezien klinkt het album prima, Howe weet echt nog wel hoe zijn bandje moet klinken. De bijdragen van Davison en vooral Sherwood zijn wederom sterk, Schellen lijkt een betrouwbare opvolger van de betreurde Alan White. En Downes? Die blijft relatief op de achtergrond, op een enkele oprisping na. De nummers zijn echter wisselend van kwaliteit en bevatten weinig echt memorabele melodieën, ook na meerdere luisterbeurten. Dat moet toch beter kunnen, zou je zeggen.

Desondanks klinkt Yes op dit album veel geïnspireerder dan op beide voorgangers, zou Thomas Waber het dan toch goed gezien hebben? Yes/Howe lijken zich enigszins hersteld te hebben van het desastreuze “Heaven And Earth” en het mindere “The Quest”. Er is nog veel voor verbetering vatbaar (composities, minder is meer) maar dit is zeker een veelbelovend album, wat hopelijk de toon zet voor ander nieuw werk. Wow, nu doe ik het alweer: ik kijk nu alweer uit naar nieuw materiaal van Grumpy Uncle Steve en zijn neefjes. Dan hoef ik ook niet meer zo’n raar intro te schrijven over misplaatste verwachtingen. Wel zo fijn.