QueensrÿcheAlbum

Als forumtijger ‘pur sang’ heb ik regelmatig mijn mening over Geoff Tate op allerlei forums geuit. En die was niet altijd heel positief. Hij heeft een typische ‘jaren tachtig hardrock stem’ die veel AOR zangers van de jaren tachtig hadden maar erger; na een aantal nummers gaat mij dat enorm irriteren. Ik realiseer mij dat ik hierin niet veel medestanders heb, aangezien er zo hier en daar ook fans van Tate op de verschillende fora verblijven. Al met al is die weerstand tegen het zanggeluid van Queensrÿche de reden geweest dat ik niet alle albums van de band heb beluisterd, ook al heb ik “Operation; Mindcrime” muzikaal hoog zitten. Met enige schrik, lichte verbazing en ietwat tegenzin las ik in een e-mail dat chef Maarten van Progwereld dit album aan mij toegewezen had.

Zoals de titel al doet vermoeden, gaat “American Soldier” over veteranen uit de Verenigde Staten. Zanger Geoff Tate heeft de teksten voor dit album geschreven, gedeeltelijk ondersteund door interviews die hij zelf heeft afgenomen bij veteranen, waaronder zijn eigen vader, die in Vietnam en Korea heeft gediend. De veteranen vertelden Tate over hun gevoelens en bijbehorende crisis tijdens de omstandigheden in oorlogstijd.

Wat een ongelooflijk imponerende en intrigerende plaat is dit geworden. Ik kan uitvoerig alle tracks behandelen, maar ga dat niet doen, aangezien er uitsluitende prima nummers op staan. Ik kan gelijk  melden dat dit een progressief album is geworden, niet speciaal in de zin van het woord, maar om het feit dat dit veel mensen zal aanspreken. De basis is vanzelfsprekend progressieve metal, maar ook de liefhebbers van heavy en crossover prog komen voldoende aan hun trekken. Het album bevat namelijk  mooie toegankelijke gitaarrock, met genoeg solo’s en verleidelijke gitaarloopjes. Daarnaast is het drumwerk om te smullen en is de zang mij  goed bevallen, ondanks mijn vooroordelen. Daarbij moet ik melden dat Tate over de hele linie lager zingt dan voorheen en makkelijker te verteren is.

Er zijn mooi opgebouwde ritmes in de nummers te vinden, en ik durf te stellen dat er momenten in zitten die doen denken aan Porcupine Tree. Dat hoor je vooral in de track Remember Me. Een extra dimensie op het album zijn de veelvuldig gebruikte geluidsfragmenten van veteranen die iets over hun ervaringen vertellen, waaronder fragmenten van de vader van Tate. Van een andere generatie is de bijdrage van dochter Emily, ook zij heeft een aandeel op Home Again. Het is allemaal niet loepzuiver, maar dat maakt de charme van dit album alleen maar groter. Het album begint gelijk goed met Sliver. Dit rockt goed weg en is lekker agressief ingezongen. Een bijzondere track is A Dead Man’s Words. Hier voel je de dreiging en de angst die een soldaat moet voelen tijdens een missie die niet loopt zoals het moet. De angst voor de dood en eenzaamheid wordt bijzonder imponerend overgebracht, tijdens het lezen van de tekst en het luisteren van de muziek lopen mij de rillingen over de rug.

Het mag duidelijk zijn dat dit album een groots eerbetoon aan alle Amerikaanse veteranen is geworden. De muziek en de teksten nemen je mee in de twijfel, angst, dreiging en alle andere gevoelens die de veteranen hebben ondergaan tijdens oorlogsmissies. Deze gevoelens zijn uitstekend omgezet in de muziek, aangezien je die gevoelens zintuiglijk kan waarnemen. Wat mij betreft heeft de band (en met name Geoff Tate) hier een potentieel meesterwerk afgeleverd. Ook productioneel klopt het allemaal als een bus. En of deze cd bij “Operation; Mindcrime” in de buurt komt, zal de toekomst uitwijzen.

Een eenvoudige conclusie aan het einde van de recensie: Maarten bedankt!

Ruard Veltmaat