Sweet Oblivion Feat. Geoff TateAlbum

Sweet Oblivion is een project opgezet, begeleid en geregisseerd door Serafino Perugino, president en A&R directeur van Frontiers Records. Een dergelijk door de record company bedacht concept, waarbij een gevierde internationale muzikant wordt bijgestaan door een aantal talenvolle muzikanten – meestal uit eigen land (Italië) – lijkt een beproefd commercieel succes te zijn…

Frontiers Records had al eerder dit soort samenwerking met Sweet & Lynch, rondom Michael Sweet (bekend van Stryper) en George Lynch (bekend van Dokken) en Revolution Saints, met Jack Blades (onder andere Night Ranger), Deen Castronovo (onder andere Journey) en Dough Aldrich (onder andere Whitesnake).

Sweet Oblivion is in 2019 ontstaan, waarbij gitarist Simone Mularoni (bekend van de Italiaanse progmetalband DGM) een tiental nummers heeft geschreven die min-of-meer passen bij Geoff Tate en de gloriejaren van Queensrÿche. Samen met toetsenist Emanuele Casali en drummer Paolo Caridi zijn vervolgens de nummers opgenomen, waarna deze in Amerika door Geoff Tate zijn ingezongen. Een mooi studioconcept dat hier en daar ook zeker hoogtepunten kent. Het titelnummer van het debuutalbum “Sweet Oblivion” doet bijvoorbeeld erg denken aan Queensrÿches I Don’t Believe In Love. Geweldig natuurlijk en het laat ook prima horen dat de vocale kwaliteiten van Tate nog opperbest zijn, maar het is weinig origineel.

Het tweede album, “Relentless”, dat nu voorligt, kent een vergelijkbare – maar toch op belangrijke punten verschillende – aanpak. Zo heeft Geoff Tate zich meer met het schrijfproces beziggehouden, is hij regelmatig in Italië (en de rest van Europa) te vinden geweest en heeft hij een compleet nieuwe line-up gekozen voor dit project. De samenwerking met Simone Mularoni is verbroken en gitarist Aldo Lonobile (Secret Sphere, Timo Tolkki’s Avalon, Archon Angel) heeft nu – samen met Tate – de teksten geschreven en de productie van het album ter hand genomen. Dit tweede album is dan ook professioneler opgezet en het is hoorbaar dat Geoff Tate nu écht betrokken is geweest bij de totstandkoming van het album. De Queensrÿche sound uit de succesvolle eind tachtig/begin negentiger jaren is nieuw leven ingeblazen en verder doorontwikkeld.

Het album maakt een indrukwekkende start met Once Again One Sin. Een heerlijk prog-metal nummer dat de hoogtijdagen van Queensrÿche doet herbeleven. Het nummer start met een minutenlange intro dat een mooie intrigerende opbouw kent. Antonio Agate die de toetsen beroert bouwt de spanning danig op. Na een korte gitaarsolo laat Geoff Tate horen waarom hij nog steeds tot de beste zangers ter wereld behoort. Ongelofelijk dat iemand van 62 jaar oud dit hoge niveau vast kan houden. Ik ben misschien bevooroordeeld, omdat ik vanaf de start van Queensrÿche (met hun ep uit 1983) een groot fan ben, maar het valt niet te ontkennen dat de zangkwaliteiten van Tate nog steeds perfect zijn. Ook in Strong Pressure blijft het Queensrÿche gevoel rondwaren. Heerlijke progmetal muziek in de stijl van “Operation: Mindcrime” en “Empire”. De gesproken geluidsamples en een prachtige gitaarsolo van Aldo Lonobile versterken deze sound. Let It Be is een gevoeliger nummer en evenals Wake Up Call brengt dit ook hier een klassieker als I Don’t Believe In Love in gedachte terug. Another Change is een meer uptempo nummer, maar ook hier is de vergelijking met – in dit geval vooral de beginjaren – Queensrÿche snel gemaakt

Het album kent een klassieke Queensrÿche opbouw met een sterke opener, gevarieerde nummers met aan het eind een ballad – I’ll Be the One – en een stevige afsluiter. Fly Angel Fly is de stevige afsluiter die al het voorgaande nog eens samenvat en ervoor zorgt dat het album in je hoofd blijft hangen.

Tenslotte moet ik natuurlijk nog het nummer Aria aanhalen, waarin Tate in het Italiaans zingt. Een compositie die – wellicht mede door de Italiaanse zang – doet denken aan de Italiaanse zangeres Gianna Nannini, die ‘toevalligerwijs’ in 2002 een album had getiteld “Aria”. Op dit nummer verlenen Walter Cianciusi en Dario Parente van de Operation:Mindcrime liveband hun medewerking op gitaar. Mede hierdoor wordt dit toch wel een extra speciaal nummer.

Iedereen die had gedacht dat Geoff Tate, na zijn ruzie met de andere bandleden van Queensrÿche en het verlies op het gebruik van die bandnaam, zijn muzikale zangcarrière aan de wilgen zou hangen, heeft het duidelijk mis gehad. Met zijn andere project Operation:Mindcrime en vooral met dit tweede album onder de naam Sweet Oblivion laat hij horen dat hij nog steeds mooie en gevoelige symfonische progmetal kan maken. Misschien grijpt het wel erg veel terug op zijn gloriedagen, maar fans van het vroegere (80/90’er jaren) Queensrÿche werk kunnen hier wederom van smullen.