Semantic SaturationAlbum

Een uitgedacht marketingplan, een gelikte cover, strakke uitstraling en een uitgebreide promosheet van maar liefst vier full color pagina’s. Daar maak je absoluut indruk mee. Voor je ook maar één noot gehoord hebt, ben je al min of meer onder de indruk. Zo zie je maar weer, de eerste indruk is belangrijk.

Mastermind achter het project “Semantic Saturation” is Shant Hagopian, die zelfs op de promosheet de uitspraak achter de naam in lettergrepen en spreektaal heeft geformuleerd om enige verwarring dan ook helemaal uit te sluiten. Hij heeft passie voor dit project en dat is goed te merken. Hagopian is van Syrische afkomst en was eerder gitarist in de band “Nu.Clear.Dawn”, waarmee hij in 2003 de eerste Syrische metalplaat ooit mee uitbracht. Nadat hij in 2005 naar Canada is verhuisd, heeft hij een eigen handeltje opgezet met als resultaat dit album, waar hij hulp krijgt van beunhazen als Virgil Donati, Derek Sherinian en Ric Fierabracci. Niet de minste artiesten dus.

De muziek die Hagopian en zijn collega’s maakt, is op de laatste song van het album na volledig instrumentaal en zit werkelijk waar volgepropt met gitaarelementen.  Niet helemaal onlogisch natuurlijk. De progrock en metal die de gelegenheidsformatie ons biedt, wordt gecombineerd met elementen uit de jazz maar laat bijvoorbeeld ook gelikte toetsenriedels horen van Derek Sherinian. Zo is Lost And Found – Insanity door een op het oor eenvoudig toetsendeuntje ontzettend lekker te beluisteren en krijgt de op Dream Theater geïnspireerde muziek een moderne toets mee. Vigil Donati heeft zoals gewend een directe manier van drummen en kan ook op dit album diverse maatsoorten op weergaloze wijze combineren, hoewel zijn aandeel mij persoonlijk iets te ver naar voren is gemixt. Zoals gezegd is de plaat toegespitst op de gitaarkunsten van Hagopian, maar hij weet zijn kunsten op intelligente wijze te etaleren op de cd. Ik krijg nergens het gevoel van: “kijk ik eens wat ik allemaal kan met gitaar”, wat voor gitaarvirtuozen een beheersing betekent. Nee, Hagopian gaat voor onderhoudende riffs, verfijnde melodie, gecontroleerde tempowisselingen en complexiteit. De toevoeging van Vanden Plas zanger Andy Kuntz in What If We All Stop is daarom een extraatje, maar was uiteindelijk geen noodzaak om de boel ‘op te leuken’.

Uiteindelijk is niet alleen de eerste indruk sterk, maar ook het hele pakket dat Hagopian laat zien en horen. De productie is meer dan in orde, de muziek is zeker voor liefhebbers van instrumentale muziek met voorkeur voor de gitaar een aanrader. Persoonlijk had ik zelf graag wat meer vocale inbreng gehoord en dan met voorkeur ook nog een andere zanger, maar ook hier geldt de gouden regel: ieder zijn eigen smaak.

Ruard Veltmaat