In memoriam: Max Werner (1953-2024): zanger tegen wil en dank

Drummer en zanger Max Werner, bekend van de band Kayak, is op 70-jarige leeftijd overleden. Dat heeft de band woensdag bekendgemaakt op zijn website en Facebook-account.

Kayak in 1974, v.l.n.r. Max Werner, Pim Koopman, Johan Slager, Ton Scherpenzeel en Bert Veldkamp

Max Werner (Hilversum, 29 december 1953 – 9 april 2024) was de zanger, drummer/percussionist en toetsenist van de toonaangevende Nederlandse symfonische rockband Kayak. Een groep die hij samen met toetsenist Ton Scherpenzeel, gitarist Johan Slager en drummer Pim Koopman oprichtte in 1972. Aan het Hilversums Conservatorium kreeg Werner zijn opleiding tot klassiek drummer, onder andere van Willem Koopman, de vader van zijn latere collega Pim. Ton Scherpenzeel (contrabas) en Pim Koopman zelf (drums) waren medestudenten. Het is geen wonder dat de basis voor het latere Kayak hier werd gelegd.

Het is inmiddels in brede (prog)kring bekend: Werner was tegen wil en dank zanger (en Mellotronspeler) op de eerste vijf Kayak-albums; Kayak had immers al een drummer in de persoon van Koopman. De band werd mede door zijn markante zangstem bekend, ondanks Werners groeiende weerzin tegen zijn rol als zanger. Zijn karakteristieke stem is onder andere te horen op de (hit)singles Lyrics, Mammoth, See See the Sun, Wintertime, Chance for a Lifetime en Starlight Dancer. De druk, met name uit het management, om verder te gaan als zanger had een beklemmende werking op hem. Na het album “Starlight Dancer” maakte hij zijn ongenoegen wereldkundig en stapte hij over op de drums. Door het vertrek van Pim Koopman was het stoeltje achter het drumstel vrijgekomen. Voormalig fan Edward Reekers werd de nieuwe zanger. Na het (tijdelijk) opheffen van Kayak werkte hij onder meer als gastmuzikant bij andere artiesten. Zo speelde hij mee op “Land of Tá” van Nadieh uit 1986. Daarnaast werkte hij ook als postbode.

Na de comeback van Kayak in 1999 trad hij opnieuw aan als zanger voor het album “Close To The Fire”, overigens een uitstekende plaat. Na de tournee in 2000 werd de samenwerking beëindigd, mede door aanhoudende gezondheidsproblemen van Werner. Bert Heerink (Vandenberg) nam de plek van zanger van hem over.

Werner heeft ook solo vier albums opgenomen. Hij had een hit in 1981 met het nummer Rain in May (nr. 3 in Nederland en nr. 1 in Duitsland), van zijn tweede soloalbum “Seasons”. Het succes daarvan kan niet helemaal los gezien worden van de triomf van die andere zingende drummer indertijd: Phil Collins.

Samen met zijn ex-Kayak-collega gitarist Johan Slager nam hij in 1981 deel aan de reünie van Ekseption, de groep rond Rick van der Linden. Hij speelde drums, percussie en marimba op het album “Dance Macabre”. Voor het 25-jarig jubileum in 1993 was hij wederom van de partij, zijn bijdrage is te horen op het in 1994 verschenen livealbum “The Reunion” (later “Best of Ekseption”).

Minder bekend is het feit dat Werner jarenlang als zanger jingles inzong, hij moet er naar verluidt duizenden hebben gedaan. Dat deed hij samen met mensen als Bill van Dijk, Jody Pijper, Sandra Reemer, Hans Vermeulen, Lisa Boray en Edward Reekers, zijn collega bij Kayak. Jinglecomponist Bart van Gogh zegt in het boek “Bart! De Van Gogh van de jingles” over Max Werner: “Hij drumde hard, hij zong hard, hij was in alles hard en uiterst gedisciplineerd.”

Werner werd in 2003 geraakt door een spoorboom bij station Hilversum. Hij liep hier volgens eigen zeggen blijvend rugletsel bij op, waardoor hij moest stoppen met zijn net opgestarte productiebedrijf en hij afhankelijk werd van 24-uurs hulp. Hij raakte daardoor verwikkeld in een jarenlange juridische strijd met spoorbeheerder Prorail.

Max Werner verbleef de laatste jaren van zijn leven in het Rosa Spier Huis, een tehuis voor oudere kunstenaars en wetenschappers, waar ook bijvoorbeeld Frits Bolkestein nu zijn oude dag doorbrengt. Max Werner overleed op 9 april 2024, op 70-jarige leeftijd.

Foto: AVRO, Archief Beeld en Geluid

Proke

Nee, dit artikel gaat niet over een nieuwe stonerrockband uit het zuiden van Engeland. En het is ook geen spelfout van de Engelse vertaling van het woord ‘platzak’. Het is een zelfverzonnen woord, een samentrekking van prog en woke. Want ook op de burelen van Progwereld ontkomen wij niet aan de discussie over wat wel en vooral wat niet hoort. Ik werd namelijk recent op mijn vestje gespuugd (niet letterlijk) door de eindredacteur. Het was hem opgevallen dat ik in een concertverslag de woorden ‘schone’ en ‘mooie’ had gebruikt in combinatie met een zangeres.

Ik schrok me het lazarus (niet letterlijk) en begon direct mijn stukje te herlezen. Het stond er inderdaad, maar in mijn ogen toch vol respect voor de kwaliteit van de betrokkene(n) en niet zozeer alleen met betrekking tot het fysieke aspect. En dan ga je nadenken: ik ben niet altijd even ‘schoon’ geweest als het gaat om mijn beschrijvingen in vooral concertverslagen. Ik weet zeker dat ik ooit wel eens de ex-zanger van een bandje tijdens een reünieconcert vergeleken heb met Homer Simpson (vrij accuraat, al zeg ik het zelf). Ik zou zomaar de beide Saga-broertjes wel eens uitgemaakt kunnen hebben voor ‘kobolds’ (zeg nou zelf). En ik weet ook zeker dat ik ooit eens iets geschreven heb over de buikomvang van de leden van Arena (het ging vanzelf). Ook heb ik me in een meer recente column laten verleiden (…) om een voormalig idool een ‘goed uitziende blondine’ te noemen. Mea culpa, mea maxima culpa. Excuses aan een ieder die ik ooit (onbedoeld) beledigd of beschadigd heb.

Maar ik ben dan ook slechts een simpele, oudere, witte man die vanuit dat perspectief zijn stukjes schrijft. Niet vanuit de ogen van een jonge zwarte vrouw of vanuit een genderneutrale jonge man/vrouw/het. Dat is nou eenmaal mijn achtergrond, zo ben ik ook ooit geboren (niet als oudere, hoewel…). Maar ik ben de laatste om de maatschappelijke ontwikkelingen niet te volgen en soms zelfs te omarmen. Maar af en toe wordt het te gek, dan slaan we door. Misschien dat de onderstaande greep uit de reacties die wij krijgen op de titels en soms teksten uit ons aller favoriete genre duidelijk maakt wat ik bedoel. Ik noem het de Proke top 6.

Genesis – The Return of the Giant Hogweed
Commentaar van het NHB (Nederlands Horticulturen Bureau): wij zijn tegen de stigmatisering van een buitenlandse overwoekerende plantensoort.

Genesis – I can’t dance
Reactie van de BvNDBM (Bond voor Niet Dansende Blanke Mannen): dit is zó stereotiep om steeds maar weer diezelfde witte man af te schilderen als iemand die geen soepele heupen heeft!

Yes – Don’t Kill The Whale
Onverwachte respons van de PPP (Pro Plankton Partij): weet u wel welke hoeveelheden van onze leden per hap/slok door dit monster worden verorberd?!

Pink Floyd – The Wall
Reactie in koor van Trump, Erdogan, Wilders en Orban: wat is er mis met zo’n prachtig metershoog bouwwerk?!

Emerson, Lake & Palmer – Fanfare for the Common Man
De complete LHBTIQ+ gemeenschap valt over ons heen: moet dat nu echt, zo’n ode aan de GEWONE man?!

King Crimson – Elephant Talk
Naar verluidt draaide Prins Bernhard zich om in zijn graf.

Idioot

Ik beschouw mezelf als een regelmatige concertbezoeker; ik kom toch wel aan minimaal vijftien bezoeken per jaar, schat ik zo in. In 2017 bereikte ik zelfs een klein persoonlijk record: ik kwam tot het in mijn ogen respectabele aantal van dertig optredens, 2,5 per maand. Niet slecht voor iemand die er ook nog een normaal (…) sociaal leven op na houdt. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik alleen de shows tel, niet de artiesten. Dus een festival met vijf bands geldt als één concert, niet als vijf. 

Binnen het team van Progwereld mag ik dan misschien een ‘veulvraat’ zijn, ik stel niets voor in vergelijking met onze fotograaf Ron Kraaijkamp. Dat is de echte liefhebber van liveoptredens. Als fotograaf, maar vooral als fan van levende muziek. Ron telt wel het aantal bands dat hij ziet in plaats van de locaties/theaters die hij bezoekt. En dan stokt de teller toch pas bij zestig. Ofwel, Ron ziet kans om gemiddeld meer dan één artiest/band per week te zien. Petje af voor zoveel passie en drive. En dan nog vaak binnen het door hem en ons allen zo geliefde progrock genre. Daarbij ziet hij ook nog eens kans om de artiesten op het podium op professionele wijze op de gevoelige plaat vast te leggen, hulde!

Maar bij wat ik kortgeleden in de krant zag staan verbleekt zelfs de prachtige prestatie van ons aller Ron. Want onder de kop in het AD ‘Niek gaat idioot graag naar bands en zag er vorig jaar 716’, staat het verhaal van een regelrechte muziekfanaat. Met een verantwoordelijke baan, als hoofd van de afdeling Maatschappelijke Ontwikkeling bij een gemeente. En ja, zelfs met een echtgenote. Die overigens nooit met hem meegaat op zijn trektocht. Ook hij telt de bands, niet de shows, maar dat maakt het allemaal niet minder indrukwekkend. Zijn record staat zelfs op 892 optredens, in 2016. Hij geeft zichzelf twee dagen om op adem te komen, de rest van de week staat grotendeels in het teken van de popconcerten. OK, hij is een veelvreter, het genre maakt hem niet zoveel uit. Of het nou een singer/songwriter is of een meerkoppige band, Niek staat vooraan bij het podium. Dat levert hem zelfs enige populariteit op; andere bezoekers valt het op enig moment op, steeds weer diezelfde kerel in het publiek. 

Gevraagd naar zijn favoriete band komt Pink Floyd als winnaar uit de bus, maar ook Deep Purple, Led Zeppelin en Focus worden genoemd. Jullie kunnen de leeftijd van onze vriend wel een beetje raden. Maar nu komt het: als hem gevraagd wordt naar zijn eerste grote concert dan noemt hij Yes in Ahoy. “In 1978, geloof ik”. Kijk, dat vind ik nou vreemd. Dan ben je al naar duizenden bandjes en artiesten wezen kijken en dan weet je niet meer wanneer je eerste grote show plaatsvond?! Dat vind ik bijna ongelofelijk. Ik weet het nog heel goed: het was Yes in Ahoy, maar niet in 1978, Yes heeft dat jaar helemaal niet in Nederland opgetreden, maar op 25 november 1977, een jaar eerder dus. Met de oude hippie-zanger Donovan in het voorprogramma. Die overigens onder luid boegeroep het podium moest verlaten, de fans hadden geen boodschap aan zijn jaren 60-muziek. En dan denk ik dus: ben je nou een grote muziekfan of gewoon een veelvraat? Gaat het om de kwaliteit of de kwantiteit? 

Ik ga dit jaar drie keer naar mijn favoriete bandje van alle tijden, nog steeds datzelfde Yes. Ik ga er zelfs twee keer de grens voor over. Idioot dat ik ben.

Extra concert Steve Hackett in Poppodium Boerderij

Steve Hackett voegt een vierde concert toe aan zijn optredens in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. De shows op 5, 6 en 7 juli in de progtempel van Nederland waren binnen no time uitverkocht. Daarom is er op donderdag 4 juli een nieuwe kans om deze legendarische gitarist live te zien.

Steve Hackett verwierf in de jaren 70 bekendheid als gitarist van de band Genesis. Samen met Peter Gabriel, Tony Banks, Mike Rutherford en Phil Collins was hij verantwoordelijk voor succesvolle albums, waaronder “Foxtrot”, “Selling England By The Pound” en “The Lamb Lies Down on Broadway”.  Dit concert staat in het teken van de 50ste verjaardag van laatstgenoemd album, maar Steve zal naast de Lamb Highlights ook andere Genesis Greats en solowerk spelen.

Nick D’Virgilio (Big Big Train) De VS tour: JAAA!!!!! HET WERD VERDORIE TIJD!!!

Naar aanleiding van het uitbrengen van het vijftiende studioalbum van Big Big Train (BBT), “The Likes Of Us” werd ik in de gelegenheid gesteld om een interview te hebben met een van de leden van deze van oorsprong Britse band. De keuze viel op de Amerikaanse drummer/zanger Nick D’Virgilio, ook wel bekend als NDV. Een interview via mail, over van alles en nog wat, van de band tot zijn solowerk en uiterst gevarieerde samenwerkingen door de jaren. Waaronder Genesis…

Dave Bandana (The Bardic Depths): “Ik heb een hekel aan die ‘prog of niet prog’-discussie”

Het derde album van The Bardic Depths, getiteld “What We Really Like In Stories”, was aanleiding om de oprichter van het kwartet, Dave Bandana, aan de tand te voelen over de oorsprong en de toekomst van de groep en haar muziek. Dave werkte graag en enthousiast mee aan mijn verzoek voor een interview.

Hoe komt een muzikant/eenmans(cover)band uit Lanzarote op de proppen met drie relatief succesvolle prog-gerelateerde albums?

Dat is iets wat ik mezelf de meeste dagen afvraag. Ik heb vanaf zeer jonge leeftijd altijd van muziek gehouden en ben opgegroeid met The Beatles, Yes, Genesis etc. Ik heb altijd liedjes geschreven, maar het niveau van muzikaal vakmanschap zorgde ervoor dat ik het simpel hield. Ik verhuisde in 2015 naar Lanzarote om mijn carrière volledig om te gooien en entertainer te worden. In 2012 was ik gewoon voor de lol begonnen met het schrijven van wat prog. Dat album, wat het eerste Bardic Depths-album zou worden, had een beetje inhoud en vanaf dat moment ging het allemaal van start.

Zeg eens eerlijk: Bandana is een pseudoniem neem ik aan, wat is je echte naam? ;)

Het is een artiestennaam. Ik wilde mijn echte naam niet gebruiken en mijn vrouw heeft hem bedacht. Mijn echte naam?? Ik ben zo oud dat ik het me niet meer kan herinneren.

Gefeliciteerd met de release van “What We Really Like In Stories”, bij de eerste keer luisteren kon ik niet anders dan glimlachen, ik was behoorlijk onder de indruk. Vertel ons iets over de totstandkoming van het album.

Op de vorige albums hadden we veel gastmuzikanten, maar om verschillende redenen vielen ze allemaal af voordat de opname begon. Het betekende dat we als viertal opereerden, met specifieke instrumenten. Ik nam alle bas- en keyboardtaken op me en speelde slechts op een paar nummers akoestische gitaar. Gareth (Cole) speelde alle gitaarpartijen. We hebben ook besloten om de speelduur op 45 minuten te houden, wat volgens mij de ideale duur is voor een album. Er was nogal wat bewerking nodig; we hebben aardig moeten knippen, om wat wij zagen als opvulling kwijt te raken en een compact en interessant album te creëren. Het album werd op afstand opgenomen. Met Gareth en Pete (Jones) in Groot-Brittannië, Tim (Gehrt) in Amerika en ikzelf hier, was dit de enige manier om het te doen. De nummers krijgen uiteindelijk vorm, iedereen stuurt zijn partijen naar mij en ik veeg het allemaal bij elkaar.

Kun je iets over de achtergrond van de teksten vertellen, ook al is dit eigenlijk het domein van je kompaan Brad Birzer?

We besloten dat we deze keer geen concept- of verhaallijn-album wilden maken, maar we wilden toch een thema. Brad kwam op het idee van auteurs en hun verhalen. Hij heeft een boek geschreven met de titel Mythic Realms, waarin hij vertelt over zijn favoriete auteurs en we hebben een aantal van die hoofdstukken aangepast tot songteksten.

Hoe is het contact met collega-muzikanten Gehrt, Cole en vooral Jones tot stand gekomen?

Ik maak deel uit van het Big Big Train Facebook-forum en we zijn bij elkaar gekomen vanwege onze liefde voor de band. Ik had Gareth ontmoet in een pub na een show in Londen in 2017, maar ontdekte pas later dat hij een gitarist was. Ik vroeg hem om op drie nummers op het eerste album te spelen en we raakten bevriend. Daardoor was het vanzelfsprekend dat hij op elk nummer op het volgende album zou spelen en deel zou uitmaken van de kern van de band. Tim is vriend van een vriend van Brad. Hij is een integraal onderdeel geworden van het geluid van de band. Pas later kwam ik erachter dat Tim met Steve Walsh in de band Streets had gespeeld. Ik was een grote fan van Pete en zijn Tiger Moth Tales voordat hij gehoor gaf aan een pleidooi voor een saxofonist voor een van de nummers op het eerste album. Hij is een van de beste zangers binnen het genre, maar ik kon hem niet vragen om te zingen. Maar hij stuurde me een bericht om te vragen of hij zang kon toevoegen aan het laatste nummer, Legacies. Dus toen we bij het volgende album kwamen, was het voor hem vanzelfsprekend om zang bij te dragen voor sommige nummers en te helpen bij het creëren van ons geluid. Op het nieuwe album hebben we dit nog verder doorgevoerd met een aantal fantastische harmonieën.

Hebben jullie ooit samen in de studio opgenomen, als collectief?

Nee. De reisafstand tussen ons is te groot.

Robin Armstrong mixte en masterde het nieuwe album, evenals het vorige. Hoe belangrijk was zijn inbreng voor jou?

Extreem belangrijk. Zonder Robin zouden er geen Bardic Depths zijn. Hij zag de potentie van het eerste album en maakte er het album van dat het is geworden. Hij heeft ook veel bijgedragen aan het tweede. Ik heb veel van hem geleerd, waardoor ik op dit derde album onze sound een stuk verder kon brengen en Robin deze alleen nog maar hoefde te mixen en masteren. Maar hij doet het op een manier die ons een onderscheidend geluid geeft en zijn audiopalet is fantastisch.

Je deelt de liefde voor de muziek van Big Big Train (BBT) met Pete Jones en Gareth Cole. Waar komt die voorkeur voor BBT vandaan?

BBT kwam mij ter ore met het eerste “English Electric”-album. Hun oeuvre is ongelooflijk en sindsdien ben ik gewoon fan.

Pete Jones heeft aan geen enkel nummer meegeschreven, toch is bijvoorbeeld Old Delights een typisch Jones-nummer. Waarom eigenlijk niet?

Pete schreef niet mee, simpelweg omdat hij het te druk heeft met zijn eigen projecten. Ik verzorg het grootste deel van de composities qua muziek.

Big Big Train heeft verhaal-gebaseerde muziek gepopulariseerd, jij hebt dit voorbeeld gevolgd en dat geldt ook voor I Am The Manic Whale. Zijn jij en Brad Birzer op enigerlei wijze beïnvloed door Spawton c.s.?

Nee, ik zou niet zeggen dat we door hem zijn beïnvloed. Brad is een academicus die van zijn schrijvers en van schrijven houdt. Het is dan ook logisch dat hij op basis daarvan teksten wil schrijven

In de tekst van Whispers in Space kom ik onder andere de volgende woorden tegen: Folklore, Venus in Transition, Captain of the Skies, allemaal Big Big Train-titels, toeval?

Geen toeval. In het nummer worden drie mannen genoemd. Als je naar het eerste couplet luistert, hoor je songtitels van The Doors en Talk Talk. De luisteraar kan het zelf uitzoeken.

Wie is Martin Haskell, de verteller op dat eerder genoemde Whispers in Space? Hoe kwam je bij hem terecht?

Martin is radio DJ en heeft een show genaamd Sunday Brunch op ExileFM. Hij is een goede vriend geworden en we ontmoeten elkaar bij BBT-concerten.

Ik hoor veel invloeden in je muziek: van Pink Floyd tot Steve Hillage en Barclay James Harvest (BJH). Puur toeval?

Dat is de muziek waarmee ik ben opgegroeid. BJH was de tweede band die ik ooit live zag, in 1974. “You” van Gong staat in mijn top 10 van favoriete albums aller tijden.

Op je Facebook-pagina staat het intrigerende citaat “We are part of the Prog genre but are not afraid to mix it up a touch”. Leg eens uit.

Ik heb een hekel aan die ‘prog of niet prog’-discussie. Toen ik voor het eerst met muziek begon, was het rockmuziek, zonder sub-genres. Als je naar onze muziek luistert, hoor je dat we niet bang zijn om wat jazz, elektronische pop uit de jaren 80, ambient soundscapes of wat volksmuziek toe te voegen. Wij houden ervan om het te mixen en de luisteraar scherp te houden.

Ik dacht eigenlijk dat The Bardic Depths vooral een album-producerend ensemble was, maar onlangs zag ik toch echt dat jullie live optraden, zij het zonder drummer Gehrt. Was dat eenmalig of zijn er plannen voor een tournee?

Het was eenmalig, omdat we met zijn drieën tegelijkertijd in Londen waren voor een BBT-concert. Pete speelde een lunchshow in Camden en vroeg of we een nummer met hem wilden spelen. We hebben het zonder voorafgaande repetitie gedaan.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Zoveel mogelijk exemplaren van dit album te verkopen en te kijken waar dat ons heen leidt. Dat zou mogelijk een vierde album kunnen zijn, maar het zal moeilijk worden dat vol te houden in dit huidige klimaat.

Is er tot slot nog iets dat je tegen de lezers/bezoekers van de Progwereld website wilt zeggen?

Ik wil iedereen bedanken voor hun interesse en voor het steunen van ons door het kopen van cd’s en downloads. Vertel je vrienden over de muziek van ons. Het is de snelste manier om ons te helpen een fanbase te laten groeien. En als je nog geen exemplaar hebt gekocht, kun je dat hier doen: www.gravitydream.co.uk of www.thebardicdieptes.co.uk.

Dave, heel erg bedankt voor je medewerking aan dit interview, veel succes met het nieuwe album. Ik hoop je toch ooit op het podium te zien in een nabijgelegen theater.

Lees de recensie van het album “What We Really Like In Stories” hier.

Boekrecensie: Steve Hackett – A Genesis In My Bed

Prettig leesbare autobiografie van Steve Hackett, gitarist van de klassieke Genesis samenstelling en trotse eigenaar van een opmerkelijke solocarrière die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Lees hier de recensie

Kamermuziek2

Naar aanleiding van mijn column over de muzikale voorkeur van de leden van de Tweede Kamer ontving ik een tweet (X) van Thierry Baudet: “Jullie snappen er niets van bij Progwereld, die keuze voor Free as a Bird van de Beatles had niet zo zeer met de muziek te maken, maar vooral met de titel!” Ik heb nog gereageerd dat ik dat best wel begrepen had, getuige mijn reactie en suggesties, maar de vogel was alweer gevlogen.

Die opmerking van de Forum-baas zette me aan het denken: misschien ben ik wel helemaal op het verkeerde spoor met een lobby, Kamervragen en een parlementaire enquête. Misschien moeten we onze volksvertegenwoordigers gewoon een handje helpen bij hun keuze voor muziek. En dan vooral met de opmerking van ons aller Thierry in het achterhoofd: niet de muziek, maar de titel. Nog nooit heb ik zo snel pen en papier gezocht om mijn gedachten neer te pennen. Het resultaat tref je hierbij aan, ik neem aan dat een en ander voor zich spreekt. Ik heb er ook een aantal niet-Kamerleden aan toegevoegd, politici die om welke reden dan ook recent in het nieuws zijn geweest. Ook zij kunnen in deze donkere dagen best een steuntje in de rug gebruiken. Daar zijn wij bij Progwereld beslist niet te beroerd voor. Hoewel het niet allemaal prog is wat de klok slaat….

Kamermuziek

Kamerleden publiceren jaarlijks gezamenlijk hun voorkeur voor een bepaald muzieknummer. Dit jaar is geen uitzondering, de lijst is zojuist verschenen op Spotify en het AD heeft er recent nog een redactioneel stukje aan gewijd. Ik was toch wel een beetje benieuwd naar de muzikale smaak van onze volksvertegenwoordigers, die vormen toch een redelijke dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking, nietwaar? De volledige lijst is al gepubliceerd maar ik wil er toch een paar bijzondere zaken uithalen. 

Allereerst blijkt de grote winnaar de heer A. Hazes te zijn, senior welteverstaan. Met verschillende van zijn nummers komt hij maar liefst 5x voor in de lijst der parlementariërs. Op de voet gevolgd door Queen (4), Michael Jackson (3) en Dire Straits/Mark Knopfler (3). Er is nog een aantal vermeldenswaardige zaken: zo is er een aantal politici dat gestemd heeft op een nummer van een regiogenoot en hebben anderen gekozen voor een religieus lied, zoals Psalm 42. Opmerkelijk is wel de keuze van de heer Baudet. Nadat hij ooit zijn collega’s appte dat hun keuze als k..muziek kon worden gekwalificeerd (gebrek aan klassieke componisten als Brahms, Beethoven en Bach: BBB!) koos hij ditmaal voor het Beatles-nummer Free As A Bird. Werkelijk Thierry, kon je nou écht geen andere keuze maken uit het gigantische oeuvre van de grondleggers van de hedendaagse popmuziek?! 

Overigens is het ook opvallend dat de lijst maar 130 nummers bevat. Waren die andere twintig volksvertegenwoordigers allemaal op vakantie of ziek, zwak of misselijk? Niet in staat om iets te noemen of gewoon geen zin? We zullen het wel nooit weten. 130 nummers dus. Maar de grote vraag voor ons, progfans, blijft toch: hoe zit het met de keuze voor progressieve rock en aanverwante muziek? Dat blijkt tegen te vallen. Om kort te zijn: slechts 4 (vier) door het volk gekozen politici hebben het gewaagd een als prog te kwalificeren nummer op te geven als favoriete song. 

Met kop en schouders steekt Bart van Kent (SP) met zijn keuze voor Wish You Were Here van Pink Floyd boven de rest uit. Op de voet gevolgd door Barry Madlener (PVV) die Old and Wise van The Alan Parsons Project nomineerde. Tenslotte nog een eervolle derde plaats voor Vincent van den Born (PVV) die We Are The Others van Delain als favoriet opgaf. En dan vergeet ik bijna nog  Willem Boutkan (PVV) die Procol Harum’s A Salty Dog toevoegde, kudo’s heren (helaas geen dames). Daar blijft het bij, qua prog. Dan zijn er nog wat eervolle vermeldingen voor leden die The Rippingtons, Led Zeppelin en Phil Collins (hoewel..) durfden te nomineren. Wel opvallend, drie kamerleden van de PVV met de juiste smaak, omdopen naar VVP: Vooral Veel Prog?

Misschien moeten we volgende keer wat zorgvuldiger zijn bij onze keuze en de muziekvoorkeur van de diverse kandidaten wat nadrukkelijker mee laten wegen in ons stemgedrag. Als dit niet lukt, zou ik zeker een voorstander zijn van het stellen van Kamervragen. Ik zie een sterke lobby van bands, labels, theaters en fans voor me die dit bij hun eigen partij gaan aankaarten. Mocht dat allemaal niet lukken dan denk ik aan een parlementaire enquête. Met vragen als: heer Baudet, hoe komt u er in hemelsnaam bij om Free As A Bird als favoriete Beatles-song op te nemen? Is Helter Skelter niet een veel beter idee? Of wat dacht u van Hello Goodbye of Fool On The Hill, toch veel meer van toepassing op de situatie van u en uw Forum?  En mevrouw Agnes Joseph, waar ging het mis toen u meende DJ Tiësto  als favoriet op te voeren?

Ik ben alleen bang dat een dergelijk tribunaal de aanwas voor politici in spe niet bepaald positief zou beïnvloeden. En om er nou 146 de wacht aan te zeggen omdat hun muzieksmaak ons niet aanstaat, dat is misschien iets te veel van het goede. Laten we daarom maar opstaan en applaudisseren voor Hans Vijlbrief (D66) die het fenomenale God Only Knows van de Beach Boys inbracht. Want als er iets model staat voor de manier waarop wij tegen de Tweede Kamer en haar bewoners aankijken dan is het dat wel.

Beluister de afspeellijst direct op streamingdienst Spotify.

Even voorstellen: Looped Squares

Jullie brachten zojuist een debuutalbum uit, “Looped Squares”. Vertel er eens kort iets over, wat is het thema en hoe kwam de plaat tot stand? Misschien kennen sommige lezers jullie nog niet. Vertel eens kort over het ontstaan van de band.

Laten we deze vragen combineren tot één antwoord:
We hebben elkaar leren kennen toen we werkzaam waren bij muziekwinkel Thomann in Duitsland. We hebben verschillende achtergronden (Roemeens, Nederlands en Pools/Duits), maar onze gedeelde smaak in muziek bracht ons samen: jazz/fusion en progressive rock. Dave Mola (gitaar) en Frank Tinge (drums) kennen elkaar overigens al sinds 2009, door optredens met hun bands Relocator en Effloresce, waarmee ze ook op meerdere edities van het Generation Prog Festival speelden. Zij speelden afgelopen zomer ook met Time Shift Accident op het Night of the Prog Festival.

We begonnen in 2019 te jammen in de oefenruimte op het werk en schreven het eerste nummer, genaamd Looped Squares. Er was toen nog geen plan om aan een volledig album te werken, maar al gauw werden er meerdere demo’s geschreven. We beseften dat dit potentie had om een album te worden en we zijn vol enthousiasme begonnen met het schrijven en opnemen van de nummers die we nu uitbrengen. Ons eerste nummer was instrumentaal, net als meerdere voorgaande individuele projecten en veel artiesten en albums die ons beïnvloedden. Dit heeft ertoe geleid dat ook dit album volledig instrumentaal is.

We hebben alles zelf gedaan: schrijven, opnemen, produceren, mixen en masteren. Alles wat je hoort (en ziet) is door ons vieren gedaan. De pandemie heeft de boel wat vertraagd, maar we zijn enorm trots en verheugd om onze muziek eindelijk met de wereld te delen!

Met de klok mee vanaf rechtsboven: Dave Mola, Frank Tinge, Adrian Sardi, Jan Essenstam

Wie of wat zijn jullie invloeden en waar luisteren jullie zelf graag naar?

Tot onze favoriete bands behoren Weather Report, Mahavishnu Orchestra, Cosmosquad, Protocol, Dream Theater, TRI Offensive, Porcupine Tree, Planet X, Casiopeia, Yellowjackets en Steps Ahead.

Muzikanten die ons hebben beïnvloed zijn onder andere Steve Lukather, Andy Timmons, Marco Sfogli, Joe Zawinul, Herbie Hancock, Greg Philinganes, Mike Lindup, Jaco Pastorius, Marcus Miller, Melvin Lee Davis, Simon Phillips en Virgil Donati.

Wat zijn jullie plannen voor de komende tijd?

We hebben plannen om aan meer muziek te werken en hebben al enkele demo’s geschreven. Plannen voor optredens zijn er momenteel niet, maar indien de gelegenheid zich aandient lijkt het ons natuurlijk fantastisch om live te spelen.

Hebben jullie nog een boodschap voor de Progwereld-lezers of iets leuks wat jullie willen delen?

We zijn enorm dankbaar dat we ons hier aan jullie mogen voorstellen en voor jullie jarenlange ondersteuning van dit muziekgenre!

Voor de recensie van het album “Looped Squares” klik HIER