Nieuw album The Flower Kings in september
Liveoptreden 13 mei
Van 10 tot en met 14 mei staat de Brainportregio in het teken van ’s werelds meest bespeelde instrument: de gitaar. Het exclusieve concert van The Flower Kings op zaterdag 13 mei maakt daarmee onderdeel uit van het Bridge Festival. We mogen dus fraaie gitaarsolo’s verwachten van meestergitarist Roine Stolt.
Daarnaast heeft het de bloemenkoningen behaagt de fans van de band op audiëntie te ontvangen. Die middag is er namelijk gelegenheid om de hoogheden persoonlijk te spreken en te fotograferen voor een fraai staatsieportret met jezelf. Ook kun je materiaal dat op de plaatselijke platenbeurs ook nog eens te koop is laten signeren. En is er nog een speciaal akoestisch optreden dat de band als matineevoorstelling gaat uitvoeren in een van de filmzalen.
Wil je een VIP-ticket voor deze dag kopen? Dat kan via het management van de band. Je bestelt ze hier voor circa € 90. De kaarten voor het avondconcert in de Cacaofabriek kosten € 35 in de voorverkoop.
De zaal is open vanaf 19.00 uur en de show start om 20.00 uur.
Nieuw album in september
Op de website van opperkoning Stolt zelf wordt ook het heugelijke nieuws gedeeld dat er op dit moment gewerkt wordt aan een nieuw album dat in september van dit jaar via InsideOut wereldwijd wordt uitgebracht. Kernwoorden zijn: groot stuk muziek; terug naar hun wortels; vertrouwde stukken. Hiermee moeten we het voor nu doen.
Reden te meer om op 13 mei de Zweden het bloemenhemd van het lijf te vragen.
Pendragon komt met mini-album
Het mini-album (of ep zo je wilt) heeft als titel “North Star” en bevat 25 minuten aan geheel nieuwe muziek. Johanna Stroud is te horen op viool en als achtergrondzangeres. “North Star” zal in eerste instantie verkrijgbaar zijn op cd tijdens de VIP-weekenden en daarna via de gebruikelijke verkooppunten en aanbieders al dan niet op internet.
Commentaar van Pendragon-baas Nick Barrett: “De Noordster (of Poolster) heeft de mensheid duizenden jaren uit de problemen geleid en dit is een positieve boodschap die dit gebruikt als een weg vooruit voor iedereen na de afgelopen drie jaar, zonder het ellendige C-woord te noemen”.
Het artwork is van Liz Saddington die dit ook voor “Love Over Fear” verzorgde.
Tracklist:
North Star:
Part 1. A Boy And His Dog
Part 2. As Dead As A Dodo
Part 3. Phoenician Skies
Fall Away
The Art Of Hipgnosis
Voor progliefhebbers gaat van de naam Hipgnosis het hart sneller kloppen. Niet alleen Pink Floyd, Genesis en Peter Gabriel werden door oprichters Aubrey Powell en Storm Thorgerson vereeuwigd. Dit geldt ook Nederlandse bands als Focus en Solution. Dit zijn voorbeelden van de honderden albumhoezen voor bands waarmee Hipgnosis en soms ook de bands wereldberoemd zijn geworden.
De 320 pagina’s tellende memoires “Through the Prism Untold Rock Stories from the Hipgnosis Archive” van Aubrey Powell zijn net gepubliceerd en er waren ook geregeld exposities. Zo’n imposant retrospectief over de complete glorieperiode van Hipgnosis (1968-1982) was er echter nog nooit.
Het was met name in de beginjaren van de pop- en rockmuziek dat de verkoop van lp’s de pan uit rees. Hipgnosis profiteerde hiervan optimaal met de gatefold sleeve (klaphoes) als hun artistieke uithangbord. Het was een periode waarin de muziekindustrie bulkte van het geld; het kon niet op. Zo werden er bijvoorbeeld in die tijd zonder blikken of blozen tienduizenden dollars uitgegeven om met een team naar de Sahara af te reizen om voor het album “Elegy” van The Nice uit 1971 plaatjes voor de hoes op de gevoelige plaat vast te leggen. Het resultaat? Een paar rode ballen in de woestijn…
Zo makkelijk was het niet altijd, want het zonder groepsnaam of albumtitel “Lulubelle III” prominent op de voorkant van de hoes zetten dreef de platenmaatschappij tot waanzin. Nu weet iedereen dat het om het album “Atom Heart Mother” gaat.
Na de succesvolle David Bowie-tentoonstelling laat het Groninger Museum zien dat ook progrockliefhebbers gehoord én gezien mogen worden.
https://www.groningermuseum.nl/en/art/exhibitions/hipgnosis
bron: Volkskrant
Verslaafd aan dat delicate geluid…
Na het beluisteren van laatste album van Bjørn Riis en de kritische noot in de laatste recensie stel ik voor dat er dringend waarschuwingsstickers komen. Handig voor al die mensen die allergisch reageren op de zoveelste Bjorn Riis met zijn herhaling van zetten op de Fender Stratocaster. Deze sticker zou in de vorm van een enorme alarmbel die alle divisies overstijgen verplicht op de albumhoes geplakt moeten worden zodra er ook maar één open akkoord of lyrisch gejank in de kenmerkende Gilmour stijl erop staat. Hiermee weet de onwetende luisteraar dat hij te maken krijgt met de volgende Pink Floyd kloon en de keus kan maken om deze aan zich voorbij te laten gaan of om zijn verslaving tot zich te kunnen nemen zodat we geen geheimen meer voorgeschoteld krijgen.
Ik moet namelijk een bekentenis afleggen, ik ben verslaafd!
Verslaafd aan…. “The Delicate Sound of Pink Floyd”.
Want wat gebeurt er bij mij allemaal als zo’n kenmerkende gitaaruithaal uit mijn speakers knalt? Er komt dan een muur op me af met allemaal beesten. Ik zie de donkere kant van de maan, al kan het ook zijn dat de wolken mijn beeld verduisteren. Bij elke bemoeienis brabbel ik alleen maar een onverstaanbaar ummagumma terwijl ik staar naar een eindeloze rivier en wenste dat je hier was.
Eigenlijk wil ik alleen maar meer, tot de laatste snede in mijn lijf. Het is de fluitist aan de poorten van de dageraad die mijn kortstondig verval van de rede weer helder krijgt zodat ik nu kan uitspreken: ik ben verslaafd.
Omdat we van Pink Floyd niets meer hoeven te verwachten injecteer ik mij al jarenlang wezenloos met surrogaatgroepen en pseudo-gitaristen die de effectenbak op standje David Gilmour kunnen instellen ook al is dat niet zo moeilijk. Helaas ontberen de meeste de noodzakelijke X-factor om er een zalige gitaarsolo eruit te persen, dus is het een martelgang om de juiste dosis te verkrijgen.
‘The Sky Move Sideways’ en de aansluitende EP ‘Moonloop’ van Porcupine Tree houden mij nog geregeld op de been. Graai graag een willekeurig Mostly Autumn of RPWL uit het rek. En als mij niets meer raakt, dan zoek ik in de donkere krochten van mijn cd kelder ‘Layers Of Stratosphere’ van Raven Sad op of accepteer “The Man Left in Space” van Cosmograf als laatste redmiddel.
Als junkie krijg ik dus geen genoeg van Bjørn Riis. Mij maakt het niet uit of deze Gilmour incarnatie in een jaar tijd twee albums als solist of onder de groepsnaam Airbag uitbrengt. Ook de korte trip op zijn nieuwste EP “A Fleeting Glimpse” neem ik kritiekloos tot me en laaf me aan het gebodene. Het stoort me zelf niet eens dat het nummer Courage to the Sun qua titel als ook muzikaal wel heel erg veel geïnspireerd is op Set The Controls for The heart of The Sun. Hierna trek ik het wel weer eventjes.
Zelf ga ik zo’n waarschuwingssticker er dus afrukken. Ben namelijk nog niet toe aan de afkickkliniek en zit nog vol in de ontkenningsfase om die verslaving aan het heerlijke delicate geluid van Pink Floyd in het algemeen en van David Gilmour in het bijzonder te weerleggen. Kan dus niet wachten op de nieuwste Riis in welke vorm dan ook.
OLé ELO, al 50 lichtjaren onderweg
Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat The Electric Light Orchestra het levenslicht zag. Hoog tijd voor een special voor deze pioniers die de cello en viool prominent in zijn muziek positioneerden en symfonische rock een gezicht gaven met dank aan Lennon & McCartney.
Tussen de grote dinosaurussen uit de jaren ‘70 behoort The Electric Light Orchestra bij de progressieve rock scene tot de guilty pleasures. Voortkomend uit het jaren ‘60 hit groepje The Move groeide E.L.O. uit tot een uiterst succesvolle formatie met als blikvanger en significante muzikale aanvulling de cello en viool. Was het eerste album nog de uitdaging van Roy Wood en Jeff Lynne hoe de ultieme combinatie van klassiek en rock moest klinken. Na het vertrek van Roy Wood, die zijn eigen kleurrijke weg in de muziekscene zocht, was vanaf dat moment Jeff Lynne de grote muzikale leider. Hij zocht op de volgende albums, hoe weinig origineel ook “ELO 2” en “On The Third Day” geheten, verder naar zijn stijl om symfonische muziek in een rockstijl in te passen en vice versa.
De legacy van E.L.O. kent als hoogtepunt natuurlijk Mr. Blue Sky, het slotnummer van de suite Concerto For A Rainy Day die de hele derde lp-kant van “Out Of The Blue” omvat; zowel artistiek als commercieel het meest succesvolle album van E.L.O. Het Magnum Opus is echter het eerder verschenen “Eldorado, A Symphony”. Hierin vond Jeff Lynne de perfecte combinatie tussen de klassieke instrumentatie in een rockjasje aan de hand van zeer persoonlijke songs inclusief overture en finale met een klassiek orkest.
Intussen leverde het duistere “Face The Music” extra media-aandacht op nadat conservatief Amerika meende satanische boodschappen te horen in de achterstevoren ingesproken teksten. Een verkooptruc werd geboren door op het album “Secret Messages”, die later in de jaren ‘80 uitkwam, dit nog eens letterlijk uit te buiten. Met “A New World Record” vervolmaakte E.L.O. intussen zijn herkenbare sound en transformeerden de songs meer en meer naar symfonische pop. Op dit album vind Jeff Lynne de ultieme mix om compacte nummers met een symfonisch inslag toegankelijk te maken. Dit leverde zowel radiovriendelijk hitjes als een artistieke verantwoord album op.
Met The Beatles als oneindigende inspiratiebron weet Jeff lynne altijd pakkende songs te componeren. En hé… is “Sgt Peppers Lonely Heart Club Band” eigenlijk niet de eerste prog plaat uit de muziekgeschiedenis? Door deze toegankelijkheid werd een groot radiopubliek bereikt en ging de ‘Lynne hitmachine’ pas echt draaien. Alleen zo simpel is het natuurlijk niet. Het was een heuse writersblock dat Jeff Lynne naar de Alpen dreef. Na dagen plensregen brak plotsklaps een hemelse blauwe lucht open en kreeg hij weer de geest. In krap vier weken tijd schreef hij vrijwel alle nummers voor het toepasselijk getitelde “Out Of The Blue”. De strijkers geraakten echter muzikaal steeds meer op de achtergrond en werden alleen nog maar gebruikt voor arrangement-aanvullingen en dreigden bovendien een curiositeit te worden tijdens de live-optredens.
Tijden veranderen snel. Nadat eind jaren ‘70 de punk in opkomst kwam werd de pompeuze symfonisch rock als muzikale vijand gezien en veranderde het radiolandschap. E.L.O. koos ervoor om zijn commerciële succes verder uit te bouwen. Je liep als progrock liefhebber bij E.L.O. ondertussen op een glibberig pad waar je al snel steeds meer kon uitglijden over doorsnee rock & roll songs, discostampers en zoetsappige kwijlnummers. Met “Discovery” liet de albumtitel niets te raden over waar de muziekstijl heen draaide en was voor menig album fan een lastige te nemen horde, hoe goed en kwalitatief de songs ook waren.
Met de muzikale bijdrage aan de film “Xanadu” bracht het de oude fans het schaamrood helemaal op de kaken. Zwaar teleurgesteld als ze waren werd dit album in de platenzaak door hen zelfs fysiek uit de bak |ELO| verplaatst naar |Soundtrack|. Met “Time” revancheerde E.L.O zich voor de progfan al waren de strijkers al niet meer van de partij. E.L.O. koos op dit album voor een meer elektronische sound die op dat moment hip was en nog steeds is. Het begin thema Here Is The News gebruikt de VPRO nog steeds als zijn herkenningstune en is zo verweven dat dit wel voor altijd de leader voor deze omroepvereniging kan blijven. De verschillende thema’s van E.L.O zijn door de jaren heen vaak zo sterk en herkenbaar dat ze vaak gebruikt worden in diverse computerspellen.
Met het contractueel nakomertje “Balance Of Power” leek in 1986 het licht definitief uit te gaan. Het was drummer en medeoprichter Bev Bevan die met ELO Part Two er nog wel een nieuw lampje wilde indraaien. Mede door rechtenkwesties en het ontbreken van de man die E.L.O. op alle fronten groot had gemaakt werd dit niet het succes wat ervan verwacht werd. Daar hielp het enkele malen wijzigen van de groepsnamen niets aan. In zijn hang naar perfectie heeft Jeff Lynne in de tussentijd een veelvoud aan albums voor anderen geproduceerd en daar vaak aan meegeschreven en meegespeeld. Jeff Lynne laat naast succesvol componist zien dat hij ook een veelzijdig gitarist en zanger is. Vanaf “ELO 2” heeft hij als partner in crime de begenadigde toetsenist Richard Tandy die in staat was de snel veranderende synthesizers elke keer weer opnieuw succesvol toe te passen in een frisse sound en geluidsproductie met nieuwe klankkleuren.
Het voert hier te ver alle groepsleden te benoemen, maar de cellisten Hugh McDowell en Melvin Gale verdienen wel extra aandacht. Zij wisten de statische live-optredens op te fleuren door de gekste capriolen met hun cello uit te halen terwijl ze ondertussen gewoon doorspeelden. Het visuele aspect werd echt een spektakel nadat zij een immens UFO schip (gefigureerd uit het embleem van “A New World Record”) als podium gingen gebruiken.
Aan het eind van de jaren ‘90 is het Jeff Lynne zelf die het E.L.O. verleden de 21e eeuw in loodst met (compilatie) albums en remasters met uitgaven van enkele nooit eerder verschenen nummers. Het nieuwe werk bracht echter niet meer dat grote succes dat er ooit was. Het doet echter recht aan het oeuvre van E.L.O. om als special alle albums op te nemen op onze progwereld site en verwijzen wij graag naar onze partner bol.com waar ook de vinyl-uitvoeringen te vinden zijn, waarmee de legendarische albumhoezen het best tot uiting komen. Nostalgie is nog steeds te koop!
“One To Zero” is de titel van het nieuwe conceptalbum van Sylvan.
Het was lange tijd verdacht stil op de website van het Duitse Sylvan. Het nieuws stokte tot september 2019 waarop ze meldden dat ze volop bezig waren met nieuw materiaal en wekten ze de suggestie dat het het ook al klaar zou zijn. Pas sinds kort is er een teaser op hun site geplaatst met de mededeling dat op 28 mei 2021 hun nieuwe conceptalbum “One To Zero” uitkomt. Voorlopig moeten we het met een minuutje aan muziek doen die de trouwe fans wel nieuwsgierig gaat maken.
Nieuw materiaal van Leprous
Leprous kom met nieuw materiaal en gunt je een blik op het nieuwe opnameproces.
Het is allemaal nog prematuur maar er lijkt een nieuw album in de maak van het Noorse Leprous. Niet alleen is een gloednieuwe song getiteld Castaway Angels te zien en te horen op Youtube daarnaast geven de groepsleden een interessant inkijkje op de nieuwe vorm van het opnameproces. Hierin krijgen we inzicht hoe er op een andere manier de nieuwe nummers gezamenlijk worden gecomponeerd en opgenomen. Alleen al de beelden van hun opnamestudio gelegen aan een Noors fjord, wat hier is te zien, is al een aanrader en adembenemend. Gelukkig tonen ze ook beelden als er wat mis gaat.
Op hun site is al een teaser afbeelding geplaats met de naam Angels maar of dat de albumtitel gaat worden is niet duidelijk .
Nine Skies komt met nieuw album
De Franse progband Nine Skies komt in mei van dit jaar met een nieuw album, mits de Kickstarter campagne succesvol verloopt. Het grootste deel is al opgenomen, alleen de drums en het afmixen moet nog gebeuren. Daarvoor is de crowdfunding bedoeld.
Nine Skies meldde onlangs aan de redactie dat zij blij zijn met de recente recensies van hun twee albums op Progwereld en dat wij hun muziek leuk vonden. Zij gingen dit met plezier op hun website plaatsen. Dat vinden wij natuurlijk ook leuk om te horen, maar onze onafhankelijk mening is niet in het geding. Beide recensenten vonden onafhankelijk van elkaar de muziek en muzikanten van een hoog niveau en een band om in de gaten te houden.
Specifiek vond recensent Jacco Strijkel “Sweetheart Grips” een puike plaat. En een aanrader voor iedere liefhebber van neoprog (en symfonische rock in het algemeen). Hij is benieuwd naar de verdere verrichtingen van deze band. Als zij dit kunnen uitbouwen, kunnen we te maken krijgen met een topband in het genre. Het debuut album “Return Home” werd door recensent Jos Driessen gezien als een kwaliteitsrelease die met een helder en goed gescheiden geluid een hoge productienorm haalt. Hij vond het moedig om dit uit te brengen en alleen daarom verdient dit album met al zijn reeksen aan stijlen, kleuren en benaderingen om gehoord te worden.
Een teaser van het nieuwe album is hier te beluisteren. En dit is de Kickstarter-link, waar je een verscheidenheid aan beschikbare pakketten kunt vinden.
Geniet alvast van de demo van het nieuwe album met de titel Colour-blind.
Nieuwe albums Cosmograf in 2021
Op 26 maart brengt Cosmograf een nieuw album uit, getiteld “Rattrapante”. Het omvat vijf nummers over menselijke interactie met het begrip “tijd”. “We meten het, maar verspillen het, het definieert ons bestaan en vormt onze herinneringen”, zegt Cosmograf-hoofdman Robin Armstrong. “Sommigen proberen het te verslaan door de eerste of de snelste te zijn en sommigen lijken de tijd zelf te overleven door hun prestaties.”
Het idee voor het album is geïnspireerd op zijn werk met mechanische horloges, vertelt Armstrong. “Rattrapante is een Frans woord dat is afgeleid van ‘rattraper’ en betekent ‘inhalen’ of ‘heroveren’. Een Rattrapante-chronograaf kan 2 evenementen tegelijk timen, zoals een rondetijden en een laatste racetijd. Het was de perfecte metafoor voor onze eigen interactie met tijd.”
Chrissy Mostyn van The Blackheart Orchestra speelt als gast op de track, I Stick To You. “Het was briljant om met Chrissy samen te werken, die echt haar eigen donkere en etherische stempel drukte op het lied dat een mythisch verhaal over de vloek van onsterfelijkheid uitbeeldt”, zegt Armstrong. Op het album spelen verder drummer Kyle Fenton en stemacteur Tommy McNally.
“Cosmograf zou in oktober 2020 op het podium verschijnen met een reeks van drie shows, maar net als iedereen werden onze plannen onderbroken door de pandemie. Ik heb de tijd hergebruikt om zoveel mogelijk te schrijven, en het resultaat was veel albummateriaal over tijdgerelateerde thema’s. Er werden twee zeer verschillende schrijfrichtingen gevormd en het is goed mogelijk dat later dit jaar een tweede album wordt aangekondigd.”
Rattrapante wordt uitgebracht op het Gravity Dream Music-label in cd-, vinyl- en digitale formaten.
Saga gaat akoestisch!
Na afloop van de tournee in het voorjaar van 2020, dook Saga rechtstreeks hun thuisstudio’s in. Het resultaat is op 12 maart te beluisteren: een album waarin bekende nummers in een akoestische jasje gestoken worden. Ian Crichton antwoordt op de vraag ‘hoezo Saga akoestisch?!’, met: “het is als bouwwerkzaamheden voor een elektrische gitarist”.
“Symmetry” geeft de liefhebber de mogelijkheid om Saga klassiekers als Wind Him Up, No Regrets ch. 5 en Imagesch. 1 op een geheel nieuwe manier te ontdekken.
Ian Crichton verder over het album: “Tijdens onze Europese tournee in 2017, werd het idee geboren om een akoestische plaat op te nemen. Dit Saga is anders dan anders! De muziek die we al jaren speelden wordt met violist Shane Cook en cellisten Stefany Seki en Beth Silver een andere interpretatie meegegeven.
Tracklist:
Pitchman
The Perfect Time To Feel Better
Time to Go
The Perfectionist
We Hope You’re Feeling Better
Images – Chapter 1
Always There
Prelude #1
Say Goodbye to Hollywood
Prelude #2
The Right Side of the Other Hall
Footsteps in the Hall
On the Other Side
You Were Right
La Foret Harmonieuse
Wind Him Up
No Regrets – Chapter 5
Tired World – Chapter 6
Het album kan nu al besteld worden in 2 formaten; cd en dubbel lp op hun website: https://saga-symmetry.com/