Kevin J. Anderson & Neil Peart – Drumbeats
Het was een publiek geheim dat Neil Peart vaak apart reisde van zijn bandmaatjes Geddy Lee en Alex Lifeson. Meestal gebruikte de Rush-drummer hiervoor de motor. Naast drummer was Neil Peart ook schrijver. Zijn boeken bevatten veelal verslagen van de reizen die hij ondernam. Minder bekend is, dat hij zich heel af en toe ook aan fictie waagde.
Het boekje lees je in een avond uit en doet je beseffen wat een wonderlijk man Neil Peart eigenlijk was.
Lees hier de volledige recensie van dit boek.
JtR1888 van Magoria opnieuw op de planken
Magoria bracht in november 2019 hun debuutalbum ‘JtR1888’ uit. Op het dubbelalbum wordt het volledige verhaal verteld over ‘Jack the Ripper’, gebaseerd op ‘The Royal Conspiracy Theory’.
Gitarist Mark Bogert verzamelde een waanzinnige cast en band om het album mee op te nemen en om het live op het podium te krijgen. Na twee en een half jaar gaat Magoria dan ook eindelijk weer de planken op. Op 4 juni, 2022 speelt Magoria integraal hun rockopera ‘JtR1888’ in P3, Purmerend. In volledige kostuums geïnspireerd op de 19e eeuwse kleding, muzikale afwisselingen, en dit keer ook gebruik van video’s tijdens de show wordt u mee teruggenomen naar Londen 1888 waar Jack the Ripper wist te ontkomen van zijn daden.
Tickets: www.p3purmerend.nl
www.jtr1888opera.com
Foto: Eddy Jolen
Crowdfunding voor publicatie van vertaling Neil Peart’s “Drumbeats”.
Ronald Dalfsen – die eerder de vertaling verzorgde van Neil Peart’s boek “Ghostrider” – heeft ook “Drumbeats” onder handen genomen. Het boek kwam in samenwerking met schrijver Kevin Anderson tot stand en is een verhaal over Afrikaanse tradities en westerse maakbaarheid. Ronald werkt in het dagelijks leven in een ijzerwarenzaak en om het boek in de Nederlandse vertaling in een mooie editie gepubliceerd te krijgen, is hij een crowdfunding campagne gestart. Deze is te vinden via https://www.voordekunst.nl/projecten/13025-drumbeats-neil-peart-rush-vertaling
Interview: Jan Willem Ketelaers en Mark Bogert (Knight Area)
Wat is het fijn dat we weer concerten kunnen gaan bezoeken. Alsof de jongens van Knight Area een voorgevoel hadden, brachten zij vlak voordat de zalen weer open mochten hun uitstekende nieuwe plaat “D-Day II: The Final Chapter” uit. Hoe lekker moet het zijn om het uitbrengen van zo’n nieuw album direct met wat optredens te gaan vieren met je fans. Voor het eerste optreden in deze reeks, vond ik zanger Jan Willem Ketelaers (JWK) en gitarist Mark Bogert (MB) bereid om zich even aan de tand te laten voelen. We spraken over de komende optredens en het nieuwe album.
Bedankt dat jullie even de tijd willen nemen voor dit interview en complimenten voor het nieuwe album.
JWK: Dank je wel. Fijn ook om te lezen dat jullie er aandacht aan hebben gegeven en hebben begrepen waar het album over ging.
In dat kader is het ook wel een erg actueel album geworden met de huidige situatie in de wereld.
MB: Dat was natuurlijk niet onze opzet. Toevallig hadden we het daar met elkaar nog over. Het soms bijna gênant hoe sommige mensen dat koppelen. We willen er natuurlijk alles behalve een slaatje uit slaan, dat is helemaal niet de opzet geweest. Maar helaas is het de realiteit.
Hoe is de ontvangst van het album tot nu toe?
JWK: Ik denk hartstikke goed. Daar hadden we het ook nog over. We hebben er natuurlijk voor gekozen om eerst een aantal singles uit te brengen. Door af en toe wat uit te brengen kun je steeds weer de aandacht vestigen op de plaat naar de release toe. Volgens mij heeft dat goed gewerkt. Het was een vrij lange aanloop naar de release toe, in oktober brachten we het eerste nummer uit en in de spaarzame shows die we toen konden doen, hebben we ervoor gekozen dat nummer ook te spelen om de aandacht erop te blijven vestigen. En dat heeft voor de nodige reuring voor het nieuwe album gezorgd. We hebben goede recensies gekregen, van Progwereld, maar ook van anderen.
Het nieuwe album is een vervolg op “D-Day” uit 2019. Was het al snel duidelijk dat er een vervolg moest komen?
MB: Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om een heel nieuw album te maken. Dat is nu wel gebeurd en zo wordt het ook ontvangen. Maar zoals iedereen kwamen ook wij in de corona-periode terecht na D-Day. Dat album werd ook goed ontvangen en daar wilden we veel shows mee gaan doen. Maar als je twee jaar lang niets te doen hebt, wil je wel productief blijven. Dus dan zou het mooi zijn om een soort antwoord op die plaat te maken, maar dan niet als volledig album, maar als ep. Dan blijven we toch lekker bezig. Het resultaat kunnen we dan toevoegen aan het eerste album, waar we dan lekker me de hort op kunnen. Toen we er echter mee bezig kwamen we op een tijdsbestek uit waarbij de plaat net tussen een ep en een heel album zou zitten. De platenmaatschappij vroeg toen of we er niet een volledig album van konden maken. Dat hebben we toen gedaan door er een akoestische versie van Freedom For Everyone aan toe te voegen en een orkestrale compilatie van beide albums. De orkestrale arrangementen worden op de plaat een beetje ondergesneeuwd door de band, dus het leek ons mooi om deze eens los te trekken.
Foto: Frank Diemel
JWK: evenals bij veel bands, zat iedereen door de coronapandemie thuis. Om toch bezig te blijven zijn we hiermee begonnen. Sterker nog, het album was eigenlijk al een half tot driekwart jaar klaar. Het was dus wachten op een goed moment om het uit te brengen zodat we het konden gaan spelen. De timing nu is dus erg goed.
MB: Alles gaat open en wij hebben die plaat liggen, dus dat kon niet beter.
JWK: We hebben acht shows staan in een beperkt tijdsbestek, dus promotioneel is dat allemaal prima.
Hoe zijn jullie te werk gegaan? Op het vorige album schreven Mark en Gerben de nummers en Jan Willem de teksten. Zijn jullie nu ook weer zo te werk gegaan?
MB: Eigenlijk wel. We maken geen afspraken over wie welk nummer schrijft. Een nummer werkt of werkt niet. Uiteindelijk doen we het samen. Er is een idee en dat wordt in de band gegooid en uiteindelijk doet ieder zijn kunstje en dan merk je vanzelf of iets werkt of niet.
Op het vorige album stond de oorlog zelf centraal, terwijl het nieuwe album vooral over de naweeën gaat. Heb je zelf ervaringen hiermee, Jan Willem?
JWK: Pieter (drummer van de band; RU) vooral. Met name voor het laatste nummer heeft hij een heel verhaal geschreven over hoe het werkt als je uitgezonden bent. Als je moet vertrouwen op je collega’s en broederschap. Dat verhaal is gebruikt voor de tekst van het laatste nummer Crossroads. Voor de overige nummers vonden we de inspiratie bij een documentaire die op tv was: In de voetsporen van D-Day. Dat is een documentaire van Philip Freriks. Hij is in de serie met een aantal veteranen teruggegaan naar Normandië. Daar kwamen allerlei soorten mensen in beeld, militairen die daar gevochten hadden. Ook Duitsers. Als je de kans hebt moet je deze serie echt gaan zien. Deze mensen werden op een heel eervolle manier geïnterviewd. Dat was de trigger om sommige nummers te schrijven. We hebben ook contact gezocht met de programmamaker. We wilden dingen uit die documentaire gebruiken en mensen benaderen. De twee militairen in het cd-boekje zijn op tv geweest. De verhalen die zij vertelden zijn ook verwerkt in twee of drie nummers. En die verhalen zijn juist geïnspireerd om de situatie na de oorlog. Het is wel spijtig want de twee militairen uit het boekje, Erich Bissoir en Alan King zijn inmiddels allebei overleden. Ik had contact gezocht om de cd naar hen op te sturen en toen kregen we dat te horen. Daarom is het zo belangrijk dat deze verhalen verteld moeten blijven worden. Al die mensen die het hebben meegemaakt zijn inmiddels overleden of erg oud. Over een paar jaar is er niemand meer over.
Jan Willem, tijdens een kort gesprekje na de show vorig jaar in Ulft vertrouwde je me toe dat je best nerveus was geweest voordat het optreden begon. Hoe is dat nu?
JWK: Ik ben altijd nerveus. Dat is ook het punt als je een tijd niet speelt. De routine gaat er een beetje uit. Zeker omdat dit ook de eerste show sinds lange tijd is.
MB: We zijn natuurlijk individueel wel blijven spelen, maar met zijn we nog maar kort structureel aan het repeteren. Peter Vink is natuurlijk ook al op leeftijd, dus je bent met dat virus dan toch wel voorzichtig. Dat is wel een dingetje. Maar het is wel lekker om weer het podium op te gaan.
JWK: We hebben in 2019 hier in Luxor ook het nieuwe album gepresenteerd en ik heb er echt weer zin in. Er komen veel bekende mensen, dus het wordt een groot feest van herkenning. We hebben zes of zeven optredens in supermooie zalen.
Met name jij, Jan Willem, doet nog best wel veel andere dingen ernaast. Het begint nu allemaal weer, dus je agenda zal wel vol zitten.
MB: We hopen dat hij vanavond het juiste nummer inzet. Het is een soort van gimmick om te zeggen: “Dat was Toto, Jan Willem, geen Knight Area!”
JWK: Ik vond het ook wel spannend om bij zo’n hechte club binnen te komen. Ik had natuurlijk Mark Smit te vervangen die heel lang bij de band had gezeten en veel fans had. Hij schreef magistrale teksten. Met name die eerste shows waren dus erg spannend. Maar het is erg meegevallen, want de fans hebben met echt omarmd. Dat was gewoon een warm bad. De mensen hebben wel geaccepteerd dat met de komst van Mark, Peter en mij de richting van Knight Area enigszins veranderd is. Ik denk toch dat we erin geslaagd zijn die oude fans te behouden. Daar hebben we in elk geval wel ons best voor gedaan.
MB: Daar zijn we ook super dankbaar voor. Je ziet bij de optredens toch elke keer weer dezelfde gezichten. En daar moet je als band echt blij mee zijn.
JWK: Ik vind het ook wel onwerkelijk. Er zijn gewoon mensen bij die kaartjes hebben voor alle shows.
Mark, jij bent op dit moment ook nog bezig met Magoria. Hoe vordert dat?
MB: We zijn klaar. Althans er moet nog één vocalist opgenomen worden en dan is het album helemaal opgenomen. Maar we willen dit jaar eerst nog met “Jack The Ripper” de shows gaan doen (de eerste in juni in Purmerend, RU). We hebben één show kunnen doen en dat is met al die kostuums en zo gewoon jammer. De nieuwe plaat komt dit jaar nog niet uit. Ik wil daar nog wat dingen mee gaan doen, maar dat is voor een ander moment.
Kunnen we daarvan hetzelfde verwachten als we met “JTR” hebben gezien?
MB: Het is wel een rockopera, ja. Met een ander verhaal weliswaar, maar het zal wel weer dat macabere hebben. Maar in de shows willen we er veel meer uit gaan halen. We hebben nu de ervaring. Er zijn wat nieuwe vocalisten bij, maar de band is bij elkaar gebleven dus dat is goed.
Wat zijn de toekomstplannen met Knight Area?
JWK: We willen echt wel ruimschoots compenseren wat we met “D-Day” gemist hebben. Want in deze albums, deze verhalen én deze shows zit zo veel potentie. We hebben nog aanvragen voor optredens aan het einde van het jaar.
MB: We willen ons ook wel op het buitenland focussen. Er loopt een aanvraag voor een festival en daar liggen mogelijkheden. In Duitsland is er ook een grote markt voor dit soort muziek. Er zijn nog geen plannen om heel snel aan een nieuw album te beginnen. Eerst lekker toeren.
Op dat moment stormt bassist Peter Vink de kleedkamer in met drummer Pieter van Hoorn in zijn kielzog. In zijn hand een elpee van de band en een zwarte viltstift. Er moet gesigneerd worden. Omdat de deur blijkbaar wat klemt worden er gekscherend wat verdachtmakingen richting Mark en Jan Willen geuit over het feit dat de deur niet direct open kon. Hilariteit over en weer. Het toont in elk geval dat de sfeer in de band prima is. Er wordt onderling wat overleg gepleegd over wat er nog gedaan moet worden. Een mooi moment om het interview af te sluiten en de zaal te gaan opzoeken.
Willen jullie verder nog iets kwijt?
JWK: We vonden het een leuk interview. We stellen het op prijs dat je zo fijn over het album hebt geschreven en het allemaal goed begrepen hebt.
MB: Wat wij hopen is dat er veel mensen naar de shows komen. We hebben dat best wel nodig ook, dat is ook de realiteit. We merken dat het naar concerten gaan toch nog een beetje op gang moet komen.
Gary Brooker overleden
Een van de mooiste stemmen uit de muziek is niet meer. Vandaag is bekend geworden dat Procol Harum zanger Gary Brooker op 19 februari is overleden op 76-jarige leeftijd. De zanger leed al enige tijd aan kanker.
Brookers bekendste wapenfeit is ongetwijfeld zijn zang op de megahit A Whiter Shade Of Pale, maar met Procol Harum maakte hij talloze klassiekers, zoals Conquistador, Homburg, Grand Hotel en een van de eerste echte prog epics In Held Twas In I.
Rush brengt 40th anniversary versie Moving Pictures uit
Een jaar later dan eigenlijk gepland (het originele album is uit 1981) gaat Rush het veertigjarige bestaan van het legendarische album “Moving Pictures” vieren met een jubileumeditie van het legendarische album. Het album zal in verschillende uitvoeringen verschijnen waarbij de superdeluxe boxset een waar feest voor de fans is. De boxset bevat verschillende liner notes van bewonderaars en om het helemaal leuk te maken zit hij vol met allerlei hebbedingetjes (waaronder drumsticks en een schaalmodel van een Red Barchetta). Dit muziekfeest zal verschijnen op 15 april dit jaar.
Kaprekar’s Constant nieuwe album verschijnt 25 maart
Het Britse collectief Kaprekar’s Constant komt op 25 maart met hun nieuwe album op de proppen. De titel is “The Murder Wall” en het centrale thema is een zestal beklimmingen van de beruchte noordkant van de Eiger, een van de meeste beruchte bergwanden voor bergbeklimmers. Een eerste single, Victorious, verscheen al op 28 januari. Naast oud-Van Der Graaf Generator blazer David Jackson – die al vanaf het begin een vast bandlid is – krijgt de band ook medewerking van singer-songwriter Judie Tzuke. Het album verschijnt op cd, als download en in een later stadium ook op vinyl.
Interview Rob Verhorst – “Pink Floyd – The Rob Verhorst Archives”
De carrière van fotograaf Rob Verhorst beslaat al meer dan veertig jaar. In die jaren kreeg hij zo’n beetje alle grote namen uit de muziekwereld voor de lens. Het begon echter allemaal met Pink Floyd. De shows van de band en het overgrote deel van de solo-optredens van de individuele leden heeft hij sinds 1977 nagenoeg allemaal gefotografeerd in Nederland (en soms ook daarbuiten). Dit uitgebreide fotoarchief is nu voor het eerst gebundeld in boekvorm verschenen in de vorm van “Pink Floyd – The Rob Verhorst Archives”. Reden genoeg om Rob hierover zelf eens aan de tand te voelen.
Wil je eens een korte introductie van jezelf geven?
Ik ben Rob Verhorst, Rotterdammer. Ik ben 69 jaar oud en daar ben ik eigenlijk best trots op. Ik ben een echte muziekliefhebber en dat waren mijn ouders ook. Muziek is mij dus met de paplepel ingegoten. Ik had de luxe dat de radio bij ons altijd aan stond in plaats van uit. We luisterden dan naar Radio Luxemburg en Radio Veronica. Het begon allemaal toen ik in 1963 The Beatles ontdekte. Voor wat betreft het fotograferen ben ik begonnen als amateur. Ik kreeg van mijn ouders een camera. In begin deed ik veel reclamewerk en fotografie op scholen. Daarna ben ik begonnen met het fotograferen tijdens concerten. Aanvankelijk deed ik dit ook als amateurfotograaf maar later kon ik hier toch wel een inkomen uit halen. Daarbij had ik wel het geluk dat mijn vrouw een vast inkomen had. Dat maakte het wel iets makkelijker.
Ik kan me voorstellen dat je beschikt over een gigantisch archief. Hoe ben je te werk gaan bij het samenstellen van dit boek?
Ik houd al geruime tijd een digitaal archief bij. Ook de foto’s van voor het digitale tijdperk heb ik of al ingescand of staan nog op de nominatie om ingescand te worden. Voor dit boek had ik dus eigenlijk de beste foto’s al bij elkaar. Ik lever ook veel aan Getty Images dus veel foto’s waren al enigszins bekend. Maar daarnaast was het ook erg leuk om veel niet eerder gepubliceerde foto’s weer eens te zien en daarmee aan het werk te gaan. Dat gold met name voor de foto’s van het concert in Berlijn. Destijds zijn er een stuk of acht foto’s gebruikt maar ik had natuurlijk veel meer geschoten. Ook de verschillende soloconcerten waren leuk om te doen. David Gilmour is visueel wat saai, maar bij Roger Waters valt er natuurlijk van alles te zien. Na de selectie van de foto’s ben ik aan de slag gegaan met de teksten in het boek die je kan lezen tussen de verschillende perioden door. Op iedere tussenpagina daarbij is een compilatie te zien van krantenartikelen, concertkaartjes en memorabilia. Ik heb bewust voor Engelse teksten gekozen, omdat er Internationale interesse voor het boek is.
Het boek beslaat een periode van ongeveer 35 jaar. Hoe is het om dit voor het eerst allemaal samengebundeld te zien?
Heel leuk en overzichtelijk! Ik ga dan ook zeer overzichtelijk te werk. Ik bewaar alles; ik heb zelfs de agenda’s uit die tijd nog bewaard met alle opdrachten van destijds. Dat is lekker bladeren hoor. Ik heb eerder al op deze manier gewerkt met een boek over Prince en ik ben van plan om dit in de toekomst met meerdere artiesten ook te doen.
Voor mij persoonlijk bracht het bladeren in het boek nogal wat speciale herinneringen terug. Het concert in de Kuip tijden de tour van “The Division Bell” was een van de eerste concerten die ik ooit bezocht, ik zag de show in Berlijn live op televisie en de latere shows van “The Wall” van Roger Waters heb ik ook twee keer mogen zien. Bracht het samenstellen van het boek voor jou nog speciale herinneringen terug?
Het samenstellen was best veel werk. Ik heb er ongeveer driekwart jaar aan gewerkt. Tijdens die werkzaamheden heb ik vooral de bijbehorende muziek gedraaid en opnieuw beleefd. Die muziek is eigenlijk tijdloos. “Wish You Were Here” zou in deze tijd gemaakt kunnen zijn.
Wat jou in mijn beleving onderscheidt van andere fotografen is je oog voor detail. Mooie voorbeelden daarvan zijn het nog niet opgeblazen varken (de eerst foto in het boek) en de foto van na de show in Earls Court met het publiek voor de ingestorte muur. Zoek je die details bewust op of ontdek je deze later pas bij het uitzoeken van de foto’s?
Dat is bewust. Het zo maar erop los schieten is niet aan de orde. Zeker vroeger niet, dan zouden de kosten uit de pan rijzen. Met digitale fotografie zou dat al wat beter kunnen, maar toch doe ik het liever niet. De eerste foto uit het boek is van het nog niet opgeblazen vliegende varken. Om die te kunnen maken moest ik tweehonderd meter lopen, dus dat is wel een bewuste foto geweest. De foto in Earls Court is eigenlijk illegaal genomen, dus dat moest een beetje stiekem. Maar ook die foto is bewust op die manier genomen.
Je bent een van de gelukkige personen die ‘drie generaties’ van de “The Wall” shows heeft gezien: die in Earls Court, in Berlijn en de latere shows van Roger Waters. Je hebt dan ook de enorme evolutie van die shows kunnen zien. Als je mocht kiezen, welke show zou je dan nog eens opnieuw willen zien?
Gek genoeg misschien die laatste, maar dan vooral als fotograaf. De eerste twee shows die je noemt heb ik van A tot Z kunnen meemaken als fotograaf. Maar tegenwoordig gaat dat allemaal anders. Tijdens de laatste show van Waters mocht ik alleen tijdens de eerste drie nummers fotograferen. Dat is de enige show waar ik geen vliegend varken heb kunnen fotograferen. Om die reden kon de cover van het boek die ik eerst in gedachte had ook niet doorgaan. Ik wilde hiervoor eigenlijk een compilatie maken van alle varkens die ik door je jaren heen had gefotografeerd.
Het Pink Floyd is in een oplage van duizend stuks gedrukt. Hoe gaat het met de verkoop en is er kans dat er een nieuwe druk gaat verschijnen?
Het boek dat ik over Prince heb gemaakt is inmiddels aan zijn tweede druk toe. Met de verkoop van het Pink Floyd boek gaat het goed. Dat komt ook doordat er de nodige internationale belangstelling voor is. Bij de voorintekening was al meer dan de helft verkocht. Met de feestdagen voor de deur zijn we misschien in december al uitverkocht. Dan kunnen we wellicht eens kijken naar een extra uitgave. Zo’n tweede druk is overigens wel handig, want daardoor heb ik in het boek over Prince nog een foutje kunnen herstellen.
Ben je momenteel nog actief als fotograaf? En heb je nog toekomstige projecten op stapel staan?
Met actief fotograferen ben ik een tijd geleden al gestopt. Het is ook veel moeilijker om te werken tegenwoordig. Je wordt ergens achter in de zaal weggedrukt om tijdens twee of drie nummers wat foto’s te schieten. Dat is toch echt veel minder leuk. Voor de toekomst ben ik nog wel even zoet met het digitaliseren van mijn archief. Daar zit nog behoorlijk wat werk in. Maar ik doe het rustig aan en voel hiervoor helemaal geen druk. Gelukkig zit mijn uitgever er ook zo in. Maar ik zou graag een soortgelijk project als met Pink Floyd ook met David Bowie doen. Dus jullie zijn nog niet van me af!
Voor de boekrecensie klik hier
8e Northern Prog Festival op 6 november
Dit jaar wordt in De Uithof te Siegerswoude het achtste Northern Prog Festival gehouden. Zoals altijd vindt dit plaats op de eerste zaterdag van november, wat dit jaar op de 6e valt.
Dit jaar zijn er louter Nederlandse bands te bewonderen. Aanvankelijk stonden er ook buitenlandse bands gepland, maar door alle perikelen rondom corona is het zekere voor het onzekere genomen en is gekozen voor vier bands uit eigen land. De bands Mangrove, Hackberry, Perfect Storm en gastband Leap Day zullen acte de presence geven.
Kaarten zijn inmiddels te verkrijgen.
Dream Theater kondigt tour aan
Op de eigen website en op haar Facebook-pagina kondigt Dream Theater een nieuwe tournee aan. De tour trapt af op het Amerikaanse continent, maar voert de band ook naar Europa. Op 13 mei 2022 brengt het progmetal gezelschap een bezoek aan AFAS Live in Amsterdam. Nu maar duimen dat dit allemaal door kan gaan volgend jaar
