I glide into the New Real
Awaking to another world
What awaits me out here
In this foreign place
Will this world accept me?
Will I find my space?…

In deze moeilijke en verwarrende tijd van het Coronavirus wordt het steeds duidelijker dat er dingen veranderen en iedereen is al aan het nadenken over de nieuwe werkelijkheid die eraan gaat komen. Vorige week in de persconferentie had Premier Rutte ook een duidelijke boodschap: “We zullen met elkaar moeten zoeken naar het nieuwe normaal, in de 1,5-meter-samenleving”.

Ik moet de laatste tijd steeds vaker denken aan de futuristische – soms dystopische – denkbeelden van diverse Sci-Fi films en series. Ook in de progmuziek zijn meerdere links gelegd naar toekomstige nieuwe werkelijkheden. Denk maar aan “2112” van Rush, “The Astonishing” van Dream Theater en “Lost In The New Real” van Arjen Lucassen. Terwijl ik deze column schrijf luister ik naar dat laatste album en de teksten (zie cursieve quotes) lijken geschreven te zijn voor deze situatie waarin we ons allen bevinden. Met name de teksten van Don’t Switch Me Off zijn erg confronterend, als we erover na moeten denken welke moeilijke keuzen we wellicht op korte termijn moeten maken:

Don’t switch me off
I’m not sleepy
I’ll stay with you
If that’s okay

Deze tekst uit Yellowstone Memorial Day is ook heel typerend voor de situatie waarin we ons bevinden en hoe we er gekomen zijn:
“Despite hi-tech discovery, men still fight wars and mankind still fights nature”

Het nieuwe normaal, hoe gaat dat er dan uit zien?
Natuurlijk is dat nog niet bekend en we zullen er met z’n allen aan moeten wennen. Creativiteit en andersom denken wordt nu belangrijk. Thuiswerken is anders dan gezamenlijk met collega’s op kantoor werken. Natuurlijk fijn geen reistijd, geen files, lekker ongestoord door kunnen werken aan een opdracht en taken zijn sneller ‘done’. Maar we missen de gezelligheid, onderling contacten en het informele ‘koffiehoek-gesprek’. Ik zie ook hier initiatieven voorbijkomen van ‘online koffiemomenten’. Gewoon met een lekkere eigen kop koffie voor je scherm met collega’s praten over van alles, behalve werk.

En hoe doen muzikanten dat straks? Momenteel geen optredens, alle festivals worden geannuleerd of opgeschort en ook studio-opnamen (met de gehele band fysiek bij elkaar) is bijna niet meer mogelijk. Gelukkig zie je dat ook hier een nieuw normaal ontstaat. Spontane creatieve muzikale uitingen op digitale platformen, spontane live-streams en ongeplande samenwerkingen. Door de 1,5 meter samenleving lijkt de afstand juist kleiner te worden. Het maakt niet meer uit waar iemand zich bevindt, we moeten allemaal op zoek naar nieuwe communicatievormen. Een gitarist in Amerika, bassist in Australië, drummer in Frankrijk en zanger in Nederland zijn net zo dicht bij elkaar als dezelfde personen in thuis quarantaine in dezelfde stad.

Ook ons werk als recensent voor Progwereld staat even op z’n kop. Promo-albums kunnen niet meer vanuit alle hoeken van de wereld worden verstuurd. Een verwachte promo uit Italië blijkt niet verstuurd te kunnen worden. Een face-to-face interview met een artiest zit er even niet in. En ook concertverslagen zullen even moeten wachten. Maar de trend van digitale promo’s was al ingezet. Hoewel we allen het fysieke exemplaar in de hand willen hebben en het totaalplaatje willen beoordelen zullen we ook hier moeten wennen aan een nieuwe werkelijkheid. Ik ben wel benieuwd hoe de creatieve artiesten hun visuele ideeën gaan uitwerken. Muziek is natuurlijk een beleving voor oor, oog en alle andere zintuigen.

Hoe dan ook, het nieuwe normaal komt eraan. We zullen eraan wennen en daar weer heel progressief mee omgaan. Laten we op elkaar letten, elkaar helpen waar mogelijk en zorgen dat de progwereld overleeft en er wellicht sterker uitkomt.

A new real, a paradise (Inviting, exciting – a new home)
A new real, a web of lies (Confusion, delusion)
I am alone