Dat Kayak nog lang niet passé is blijkt maar weer. Na een verrassende herrijzenis in 2018 en wat persoonlijke sores van toetsenist Ton Scherpenzeel belooft het nieuwe album “Out Of This World” weer een prachtplaat vol symfonische pop te worden, zoals we alleen van Kayak mogen verwachten. Op de vooravond van het nieuwe album ging onze recensent Rik van den Heuvel het gesprek aan met mister Kayak himself.

Hoi Ton, aangenaam. Leuk dat ik je mag interviewen. Ik ben Rik van den Heuvel en ik schrijf voor Progwereld.org, de grootste Nederlandse site op gebied van progressieve en symfonische rock.

Ik ben Ton Scherpenzeel, aangenaam, hallo.

Hoe gaat het met je?

Ja goed. Goed, goed. We brengen binnenkort een nieuw album uit, dus alle aandacht gaat momenteel daarheen. We hebben er een jaartje aan gewerkt bij elkaar, maar het gaat goed. Ik had anderhalf jaar geleden wat probleempjes met de rikketik, maar dat lijkt voorbij.

Dat is fijn! Ik heb daar inderdaad ook nog een klein blokje gereserveerd later in dit interview, dus dan komen we daar nog op terug.

Prima hoor.

Wordt er al veel aandacht besteed aan het nieuwe album door de pers en de fans?

Ja, ja. De eerste recensies komen nu binnen en het is niet teleurstellend wat daarin staat. En ik heb ook mede door de platenmaatschappij behoorlijk veel interviews, vooral met buitenlandse sites en bladen. Maandag en dinsdag had ik zeven zoom-interviews, ik kreeg daar wel echt vierkante ogen van, zeg maar.

Word je dat niet zat dan, de interviews?

Nee hoor, nee, nee. Het hoort erbij. Ik vind het wel leuk om te doen.

Dat scheelt! Ik kijk er trouwens enorm naar uit om het over het nieuwe album en de band te hebben samen met jou, maar voor we dat gaan doen lijkt het me leuk om je wat beter te leren kennen. Je hebt een best wel bewogen tijd achter de rug, natuurlijk.

Ja dat vertelde ik net al, met mijn hartaanval in oktober 2019 die echt als een donderslag bij heldere hemel uit de lucht kwam vallen. Dat was even schrikken en ik heb ook echt wel een maand of drie, vier nodig gehad om overal weer zin in te krijgen. Ik was echt aan het herstellen, ook met veel medicatie en gedoe.

Maar goed, op een gegeven moment in april ofzo was dat op de rails en zijn we aan de plaat begonnen. Ik had alles al geschreven hè, voor ik de hartaanval kreeg. Eigenlijk hadden we in december met de Flower Kings op tournee gegaan door Europa, dat kwam er dus niet van en toen ik een beetje was opgeknapt kwam Corona. Dat sluit dus lekker op elkaar aan, haha.

Het zit je ook niet echt mee hè?

Nee het zat niet mee. Maar goed, aan de andere kant voor mij persoonlijk was het wel prettig die rust. Ik had die rust ook echt nodig. Ik vond het op zich niet zo erg, alleen gingen een hoop dingen niet door. We hadden wat mooie festivals staan in Duitsland, dus ja het was zonde. Maar het is niet anders. We hebben de tijd wel nuttig besteed.

Het is alleen verdomd jammer dat het nu nog steeds niet kan, want dat hadden we met de release planning natuurlijk wel een beetje gehoopt. We hebben in september of oktober gepland dat het album NU uit zou moeten komen, toen dacht iedereen (maar dat denken we al een jaar) van “nou, dan is dat gedoe allemaal wel weer voorbij met Corona en zo”, maar ja het is nog steeds niet voorbij. Dus de tour zou nu wel begin volgend jaar worden, ben ik bang.

Ja, waarschijnlijk heb je gelijk. Helaas. Maar het van wat ik uit je antwoord op kan maken was het een bewuste keuze om het album nu uit te brengen, maar tegelijk erg optimistisch gepland?

Ja, nou ja… Op een gegeven moment moet je plannen. InsideOut heeft nog meer bandjes die iets uit gaan brengen en wij zijn natuurlijk niet zo groot dat ze Dream Theatre voor ons gaan verplaatsen, dus wij moeten daar tussenin zien te fietsen zodat we nog wel de aandacht krijgen die we nodig hebben.

Dus dit was de planning in samenwerking met InsideOut en dat die optredens nog steeds niet kunnen konden we in september nog niet weten. Je kan alleen maar hopen dat het goed komt en het is dus niet goed gekomen. Het is niet anders. Het wil niet zeggen dat we daarom maar geen plaat uit gaan brengen. Dan heb je weer een ander probleem.

Het moet maar zo. Het is alsof het half af is, je brengt een plaat uit en daar hoort natuurlijk een plaat bij en contact met het publiek. Dit is de ene helft van het proces, de plaat komt nu uit, alleen de optredens laten nog even op zich wachten.

Maar als dit allemaal voorbij is gaan jullie weer volop optreden!

Dat hopen we wel ja, natuurlijk. Het zal wel 2022 worden ben ik bang.

Ik heb begrepen dat je ook een deel van het jaar doorbrengt in Griekenland, maar ik kan me voorstellen dat dat met alle maatregelen en lockdowns ook ander is gelopen dan normaal? Zit je momenteel in Griekenland?

Nee, nu niet. Ik zit nu gewoon in Hilversum. Wij wonen een maand of vijf per jaar in Griekenland en vorig jaar ging dat ook al wat anders. Wij gaan altijd met de auto en per boot, maar de boten gingen niet eens. Dus vorig jaar konden we pas vanaf juli en zoals het er nu naar uit ziet met het vaccinatiegedoe lijkt het erop alsof we ook pas vanaf juli kunnen gaan rijden.

Kijk, we zijn er sowieso een paar maanden per jaar dus het maakt niet heel veel uit, maar het is daar altijd prettig in het voorjaar. Augustus is altijd een beetje warm. Maar goed, we gaan gewoon en we zien wel.

Ah ja, helder. Wat ik me alleen afvroeg, op het nieuwe album staan ook enkele nummers waarop jullie teruggrijpen op de Griekse mythologie (Elektra op Under A ScarI, of Kaja, Ship Of Theseus). Heeft dat een relatie met de band die jij hebt met Griekenland? Waarom eigenlijk Griekenland?

Ja dat weet ik eigenlijk niet, misschien wel. Kijk, het is dat wij naar Griekenland gaan en dat ik vervolgens allerlei Griekse mythes en sages ga lezen, zo is het niet. Maar het zijn natuurlijk op zich bekende verhalen die heel goed kunnen werken als een soort framework voor een liedje of als de basis voor een soort mini rockopera. Een verhaal met een kop en een staart en een soort boodschap erin.

Elektra is natuurlijk het verhaal over wraak, en dat is over het algemeen niet zo’n goed idee in de menselijke verhoudingen, dus er zit ook een soort van les achter en de zwakheden van de menselijke beschaving worden haarfijn uit de doeken gedaan, zeg maar. Dat heb je natuurlijk ook in Engelse verhalen en eigenlijk over de hele wereld, maar dit zijn zulke klassieke verhalen die al duizenden jaren bestaan. Dat vind ik intrigerend.

Waar wij wonen daar heb je vlak in de buurt zo’n groot stadion, of hoe heet zo’n ding… Zo’n theater waar ze oude toneelstukken spelen zeg maar. Sommige van die toneelstukken die zijn al tweeduizend jaar oud en worden nog steeds opgevoerd, ik vind het fantastisch. We gaan er af en toe wel eens heen, maar dan zitten er gewoon vijfduizend Grieken naar zo’n toneelstuk te kijken. Doe dat maar eens in Nederland. Het heeft een hele sterke basis in de bevolking, die cultuur. Dat is onvergelijkbaar met wat er in Nederland gebeurt. Dit zijn echt klassiekers. Wij komen dan met Gijsbrecht uit de 17e eeuw geloof ik, maar dit komt van voor de jaartelling, dat vind ik fascinerend.

En dan blijkt dus dat die verhalen nog steeds waarheid verkondigen, dat er nog steeds waarheid in die verhalen zit. Of je het nu over wraak hebt in de eerste eeuw na Christus of wraak nu, het blijft wraak en dat vind ik het mooie eraan. Het is natuurlijk ook handig dat je niet elke keer zelf het verhaal hoeft te bedenken, die verhalen liggen daar en als je dat in verkorte vorm in een liedje kan pakken, dat vind ik ideaal. Ik hoef geen heel album vol hiermee, maar zo af en toe een zijstapje vind ik lekker.

Maar er zitten dus geen nieuwe albums als “Merlin”, “Nostradamus” en “Cleopatra” meer in voor Kayak?

Nou, een rockopera zoals we dat ooit drie keer gedaan hebben is ontzettend veel werk en vooral de laatste is een beetje de mist in gegaan om allerlei redenen en ik sta niet te trappelen om er nog zo een te maken. We hadden echt wel in theaters en openluchttheaters iets moois neer willen zetten en het echt groots willen aanpakken, maar het is nooit echt van de grond gekomen, onder andere door de valse start omdat de vocalisten vertrokken. Ik was er zo zat van, ik denk “laat ik voorlopig maar gewoon weer liedjes doen en dan zien we wel weer”. Ik sluit het niet uit hoor, maar het staat in elk geval niet hoog op mijn agenda, nog zo’n rockopera.

Begrijpelijk. Het lijkt mij al een immense opgave om überhaupt één nummer te schrijven, laat staan een rockopera.

Nou ja, dat vind ik juist het leukste wat er is. Het schrijven van liedjes en in grotere vorm een heleboel liedjes die alles bij elkaar een verhaal vormen… Dat vind ik wel een uitdaging. Maar er komt zo veel meer bij kijken. Je hebt vaak mensen nodig van buiten de groep, zoals gastzangers, dat is al een immense organisatie en als je dat op een podium goed tot zijn recht wil laten komen dan moet je ook met decor gaan werken.

Er komt zoveel bij kijken, dan is het gewoon niet leuk meer. De lol die ik had tijdens het schrijven wordt gewoon vergald door organisatorische problemen en het gezoek naar financiële middelen. Dus we houden ons voorlopig weer even bij liedjes.

Groot gelijk, ik bedoel met “Seventeen” en nu “Out Of This World” is dat weer aardig gelukt.

Ja, nee ik bedoel het kan allebei. Het is niet het een of het ander. Af en toe vertillen we ons eens aan zo’n groots project en dat met alle liefde hoor. Maar goed, we zien wel. Nogmaals, ik sluit niks uit. Maar voorlopig houden we ons bij liedjes die vaak in zichzelf ook weer kleine rockoperaatjes zijn, zoals Under A Scar en ja… Dat dus.

Lekker uitgebreid antwoord! Daar hou ik van. Je bent daarnaast ook een behoorlijk veelzijdige man, want of je nu met Kayak bezig bent of een soloplaat maakt… Je bent daarnaast ook toetsenist voor Youp van ’t Hek en je hebt nauwe banden met Camel. Kortom je bent er maar druk mee. Ik kan me voorstellen dat je met zoveel projecten in een tijd waarin niet getoerd kan worden je aardig veel tijd over houdt. Hoe ervaar je dat? En heb je nog nieuwe hobby’s opgepakt, misschien nieuwe hobby’s herontdekt?

Haha, nee mijn hobby is muziek. Ik speel met Youp ook niet veel op het podium hè? Hij heeft daar een andere muzikant voor. Ik schrijf het altijd wel, maar zodra de voorstelling draait ben ik daar niet meer bij betrokken. Ja, ik kom af en toe kijken.

Ik heb wel heel veel met hem gespeeld in het verleden op tours van 200, 250 optredens. Maar hij wil niet met een hele band spelen. Dat vindt hij te zwaar. Dat snap ik wel, want hij staat daar in zijn eentje en de muzikanten achter hem zitten dan van “ja, maar wanneer kunnen we nou?”. Hij houdt het bij één muzikant, en dat ben ik niet.

De meeste optredens doe ik gewoon met Kayak, en heel af en toe met Youp. Camel is ook alweer vijf jaar geleden dat ik daar voor het laatst mee gespeeld heb, dus mijn tijdsindeling is niet heel veel anders dan voor Corona.

En dat is dus grotendeels muziek, muziek en nog eens muziek?

Ja, ik schrijf heel veel en ik heb ook net met Youp een nieuwe plaat gemaakt, een nieuwe liedjesplaat. Die is net opgenomen en wordt nu gemixt. Dat zijn enkele nieuwe liedjes die we nog nooit hebben gespeeld en een aantal liedjes uit de shows die we opnieuw hebben gearrangeerd. Gewoon weer een nieuw document. Hij zat ook van “Ja, ik heb dit jaar ook geen voorstellingen dus ik moet toch wat gaan doen…”, dus hij wilde dat plan oppakken.

En ik ben met een soloplaat bezig die in oktober uitkomt. Dus ik verveel me niet, ik heb me nooit verveeld trouwens, hoor.

Nou dat is mooi! Je bent dan wel veel met muziek bezig, maar jouw collega’s hebben afgelopen jaar ook niet stil gezeten. Veel artiesten hebben in coronatijd veel nieuw materiaal opgenomen en uitgebracht, en ik ben nieuwsgierig of jij naast het componeren en schrijven zelf ook nog een beetje naar muziek luistert. En zo ja, is er dan een album dat onze lezers volgens jou echt eens moeten checken?

Haha, nee bijna niet. Ik ben een hele slechte muziekconsument. Als ik al luister is mijn interesse de laatste jaren steeds meer uitgegaan naar klassieke muziek, en dan heb ik het echt over de periode Barok of Renaissance en folk. Dat is waar ik momenteel het meeste naar luister.

Ik hou ook niet bij in welk jaar platen uitkomen. Zeker van mijn collega’s zou ik het echt niet weten. Ik kan geen album noemen waarvan ik denk “nou, daar heb ik nu eens uitgebreid naar zitten luisteren”. Ik ben een heel slechte muziekconsument.

Ik ben iemand dat als ik iets hoor dat ik echt goed vind, ik dan denk “goh, shit… Had ik dat maar gemaakt”. Ja, nee dat is gewoon een soort van beroepsafwijking. En als ik het niet goed vind denk ik “zonde van mijn tijd als ik dat ga beluisteren”. Ik ben daar heel dubbel in.

Ik check wel eens wat van de nieuwe progdingen, maar ik ben er niet kapot van. Het is vaak heel erg technisch en dat is geweldig van de muzikanten, begrijp me goed. Ik heb stukjes gehoord van dat Liquid… Weet ik het… Liquid…

Liquid Tension Experiment?

Ja, dat. Daar heb ik dus stukjes van geluisterd dat ik denk “God, hoe krijgen ze het voor elkaar”, echt knap. Maar raakt het me? Nee helemaal niet. Het doet me niks. Ik vind het vooral knap. Voor mij zit muziek niet in hoe knap ze het spelen, maar voor mij zit muziek in of het je hart raakt, dat hoor je bij dat soort platen helemaal niet.

Wat ik in elk geval hoor tegenwoordig, is dat er vooral harmonisch zo weinig gebeurt wat ik interessant vind en wat mij raakt, dat ik altijd weer teruggrijp naar die oude jongens van de 16e en 17e eeuw. Daar valt nog zoveel te genieten, melodisch en harmonisch. Oké, het heeft niet dezelfde energie en impact die rockmuziek heeft, dat snap ik ook wel, maar daar luister ik ook niet meer naar. Ik vind het wel leuk om af en toe even te horen en om er even op te kicken, maar ik ben er te snel op uitgeluisterd.

Ik ga dan toch weer terug naar waar mijn hart naar uit gaat, en dat zijn die eeuwen, de 16e en 17e eeuw. Maar toen had je nog geen rockmuzikanten. Alhoewel, sommige stukken kan je naadloos in deze tijd spelen met een andere bezetting. Maar sorry, ik kan dus geen voorbeeld geven van platen waarvan ik zeg “dat moet je gaan beluisteren”. Lang verhaal om te zeggen dat ik het niet weet, haha.

Nee dat kan, maar klassieke muziek is natuurlijk ook erg interessant en vaak prachtig. Je moet er alleen van houden.

Niet alle klassieke muziek hoor, ik ben ook niet iemand die de hele dag naar klassieke muziek luistert natuurlijk. En zeker als het zeg maar recenter is vind ik het niet zo boeiend meer. Maar zeker de muziek uit die eeuwen, waarin echt nog dingen ontdekt werden en juist ook om de dingen die ze niet deden.

Die muziek heeft een bepaalde puurheid die ontbreekt in veel latere muziek. En juist omdat ze bepaalde akkoordwendingen en overgangen en melodische dingen niet deden, of niet konden (of gewoon niet aan dachten, ik bedoel elke tijd heeft zijn eigen stijl), maakt het voor mij interessant. Maar daar heb je voor Progwereld waarschijnlijk weinig aan, haha.

Misschien wel, misschien niet. Maar het is in elk geval interessant om te horen! Nu twijfel ik of ik na dit laatste antwoord deze vraag moet stellen of niet, maar ach… Ik stel hem lekker toch. Ik vond laatst een recensie van jullie vorige album op het internet waarbij het geluid van Kayak werd beschreven als een kruising tussen Alan Parsons Project en Jim Steinman. Dat heb ik even moeten laten inzinken, maar achteraf snap ik wel waar dat vandaan komt. Nu is onlangs bekend gemaakt dat Jim Steinman is overleden, maar wat ik me afvroeg is of hij bewust of onbewust wel een invloed is geweest op de Kayak-sound, in welke mate dan ook?

Niet bewust in elk geval. Maar ik heb een aantal van zijn stukken, uiteraard de wat bekendere nummers, zeker wel goed beluisterd. En ik denk zeker dat waar het de wat uitgebreidere, meer symfonische nummer betreft hij zeker van invloed is geweest op mij ja. En uiteraard alles van Meat Loaf, zoals Two Out Of Three Ain’t Bad (dat vond ik echt een geweldig nummer) en nog zo’n titel die me nu even niet bij staat…

In elk geval vond ik hem wel een meester in de wat langere stukken, ja. En dat geluid… Het is eigenlijk een soort Phil Spector geweest eigenlijk, zeg maar. Die grootsheid die hij voor elkaar wist te krijgen… En dat proberen wij ook wel af en toe, op onze eigen manier dan. Niet om Jim Steinman na te doen, maar uiteraard denk ik dat hij wel een soort van invloed heeft gehad, ja. Ik heb er nooit zo bij stilgestaan, maar nu je het zegt… ja.

Ja, ik eerst ook niet, maar ik kwam de recensie tegen bij het voorbereiden en achteraf vond ik dat hij wel een punt had.

Ja. En Alan Parsons is grappig. We hebben onze eerste lp gemixt in Abbey Road met Alan Parsons. We hebben drie dagen in Abbey Road gezeten, dat was heel mooi om te doen en heel leuk, maar het is idioot eigenlijk… We hebben niet eens een foto gemaakt! Tegenwoordig maak je van elke maaltijd een foto en wij gaan dus in 1973 met “See See The Sun” drie dagen naar Abbey Road, en Alan Parsons was nog niet de grote man die hij later is geworden hè? Hij was toen nog gewoon engineer. Maar goed, hij had wel Pink Floyd al gedaan en zo, dus hij was ook niet de kleinste jongen. Maar zo hebben wij Alan Parsons leren kennen. Dus die zou ook zeker wel van invloed zijn geweest, zeker in het begin.

Inderdaad grappig! En bizar ook wat je zegt, dat iedereen tegenwoordig overal maar foto’s van maakt waar jullie het toen gewoon zijn vergeten.

Ja achteraf dacht ik ook “Och, idioot”, je gaat naar London: dat is al leuk. Je gaat naar Abbey Road, helemaal leuk. En dan maak je geen foto’s. Het is te stom voor woorden. Maar ook de platenmaatschappij hè? EMI betaalde dat allemaal, maar die dachten er ook niet aan om iemand een foto te laten maken. Onvoorstelbaar.

En nu moeten we het hebben van horen zeggen: “Ja we zijn naar Engeland geweest en met Alan Parsons hebben we drie dagen in de studio gezeten, Abbey Road”. Ja, het schijnt waar te zijn… Maar we hebben er geen foto’s van.

Jammer ja, maar helaas. Gelukkig zit het wel allemaal daarboven, toch?

Ja zeker, en ik heb ook wel een en ander opgeschreven natuurlijk… Maar het was zo leuk geweest, om dat nog op foto te hebben. Maar goed, dat is niet zo.

Jullie vorige album “Seventeen” scoorde hoge ogen bij de pers, mijn collega Wouter Bessels sprak zelfs van een herboren band. Jullie stonden op het punt Europa te veroveren met een tour om het album te promoten, maar het noodlot sloeg toe. Je kreeg een hartaanval. Je gaf net al aan dat je daar inmiddels volledig van bent hersteld, maar heeft deze periode je ook op een andere manier naar het leven doen kijken?

Nou, het heeft misschien versterkt wat ik altijd al heb gevonden. Het is niet dat ik ineens een hele andere kijk op het leven kreeg hoor, maar ik ben inmiddels 68 hè? Dan word je soms gewoon met je neus op de feiten gedrukt. Het leven wordt bijna een stuk overzichtelijker, je kan het bijna uitrekenen: als het meezit heb je nog twintig actieve jaren, misschien nog maar tien. Dat is anders dan als je twintig bent, dertig is dan al oud. Ja.

Maar wat ik wel ben gaan doen is meer bewegen. Ik bewoog nooit, ik zat altijd maar in de studio. Irene en ik lopen elke dag een uur, dus dat is wel een switch die ik gemaakt heb. Ik heb wel begrepen dat het niet zo handig is om alleen maar op je stoel achter je keyboard te zitten.

Wat ik had was anders misschien ook wel gebeurd. Het is een leeftijd gerelateerd iets, op een gegeven moment gaan je aderen dichtslibben. Maar goed, dat is nu wel weer onder controle in elk geval. Het vervelende is dat ik daar eigenlijk nooit iets van gemerkt had.

Maar om terug te komen op je vraag, ja, het feit dat je kwetsbaar bent realiseer je je dan wel meer, dus dat heeft wel een extra zetje gekregen. Maar dat merk je sowieso wel als je ouder wordt. Als je vijftig of zestig wordt merk je dat het hier en daar gaat haperen en dat besef komt dan langzaam, maar dit gaf het nog dat extra zetje, zeg maar.

Het geeft ook wel weer extra waardering voor de tijd die je nog over hebt. Het is een soort van reservetijd die ik erbij heb gekregen. Het was echt vrij penibel, de situatie. Maar ik ben goed geholpen. Het is in Griekenland gebeurd hè? Dus ik ben eigenlijk in een Grieks ziekenhuis beland. Prima dokters hoor. Maar goed, het heeft in dat opzicht wel iets versterkt. Niet veranderd, maar versterkt.

Ja precies. Helder. Je gaf net aan dat jij en Irene iedere dag een uurtje lopen, je hoort ook vaak dat zoiets de creativiteit ten goede komt. Merk je daar ook iets van?

Nee. Ik was al creatief, ook toen ik niet liep. Het maakt me helemaal ook niet uit hoor. Als iemand me de keuze geeft om te gaan wandelen of om piano te gaan spelen dan kies ik voor piano spelen. Maar ik heb het nu zo ingebouwd dat we dit gaan doen, en als de ene geen zin heeft zegt de ander van “nou, kom op, we gaan” en andersom. Het is een gewoonte die we erin willen houden en dat kan ook geen kwaad. Je slaapt er in elk geval beter op, haha, dat moet wel gezegd worden ja.

Haha, dat is ook wat waard natuurlijk! Maar laten we deze rampspoed eens achter ons laten. We staan min of meer op de vooravond van de release van jullie nieuwe album, “Out Of This World”. Allereerst gefeliciteerd daarmee!

Dankjewel.

Dit album is het tweede album dat je maakte met de compleet nieuwe line-up die zijn intrede deed met jullie vorige album, “Seventeen”. Of nou ja, op de drummer na dan…

Ja, ook dat is inmiddels weer veranderd. Hans Eijkenaar is terug. Lean Robbemont, de jongen die op “Seventeen” heeft gedrumd was toch meer een sessiejongen. Hij deed daarom nog meer dingen, met hun eigen narigheden dus dat was geen optie, om hem op tour te nemen. Toen ben ik teruggekomen op Colin Leijenaar, want die kon eerst de opnames niet doen, maar dat werkte niet echt met onze muziek. Hij had toch een andere benadering. Toen viel er een gat in de tour die we toen deden van drie weken, dus hebben we Hans Eijkenaar weer teruggevraagd. Dat werkt als een duivel, hij geeft zoveel energie aan de band, echt ongelofelijk.

Nu hebben we gewoon weer een band vol toppers, zeg maar. Echt geweldige muzikanten. Je voelt ook, omdat we al flink wat optredens hebben gedaan, ook in Europa (we zijn naar Duitsland, Engeland, Zweden en Noorwegen geweest met deze bezetting), je merkt echt dat de boel beter op elkaar ingespeeld is. “Seventeen” was in dat opzicht toch maar een beetje los zand, ik bedoel Kristoffer heeft één nummer gebracht op “Seventeen” en de rest heb ik zelf gedaan. Het was nog niet echt de band die het nu was.

Dit is zeg maar nog wel dezelfde basisgedachte in de line-up, maar er zitten nu toch wat kleine variaties in, zoals weer een andere drummer. We zijn nu veel meer dan de band die “Seventeen” opnam en persoonlijk vind ik dat je dat wel kan horen, ja. Maar goed, dat ben ik. Niet iedereen hoeft dat te vinden.

Ja, dat kan ik wel beamen. Ten opzichte van “Seventeen”, waar ik nog enigszins aan de frisse wind moest wennen, is het nu weer een beetje ingezonken. Het nieuwe album wist me ook gelijk al vanaf het eerste nummer goed te pakken.

Fijn!

Maar je gaf het al aan. Met Hans Eijkenaar hebben jullie weer een variatie in de bezetting ten opzichte van het vorige album. Ik wil het geen trend noemen, maar die bezettingswisselingen zijn bijna kenmerkend voor Kayak. Ik vraag me dan af of je ook nog goed contact hebt met bandleden uit het verleden…

Lang niet met iedereen, nee. Met “Cleopatra” is het echt fout gelopen. Dat kwam gewoon door persoonlijke tegenstellingen die helaas niet meer goed zijn gekomen. Maar je zit niet in een band om vriendjes te maken. Het is leuk als je elkaar aardig vindt en als het op persoonlijk vlak klikt, maar daarvoor zit je niet in de band. Je zit in een band om muzikaal iets neer te zetten. Het is heel prettig als je daar niet voortdurend ruzie bij hebt, maar het is en blijft een professioneel gezelschap en dat is het uitgangspunt.

Het is ook niet zo gek als bandleden weggaan of iets anders gaan doen. Het is ook een bijzonderheid als je als band zo lang bij elkaar blijft. Maar het is niet logisch dat je ook contact houdt. Heel veel mensen spreek ik nog wel eens af en toe, bijvoorbeeld op Facebook of ik kom ze een keer tegen, allemaal prima. Maar we lopen elkaar niet plat op verjaardagen, dat hoeft ook niet. Zolang er maar een goede sfeer is in de band, dat is het belangrijkste en dat je onderling respect hebt. Dat is er momenteel, dus ik ben daar wel happy mee.

Dat is fijn! Ik las ook ergens in een artikel uit de tijd dat “Cleopatra” uitkwam dat jij Kayak destijds als een project zag, waarop de bezetting inwisselbaar was en waarbij er voor elk album kon worden geschoven. Ik vroeg me af of jij je daar ik kan vinden?

Nee, want dat is namelijk niet waar. De bedoeling was om van Kayak een band te maken en dat was het ook, hè? Alleen ik ben de persoon die de koers uitzet en ik hoef niet voor op het podium te staan. Dat maakt me helemaal niet uit. Iedereen mag zijn moment of glory hebben, voor het podium of achter het podium… prima. Allemaal goed maar ik bepaal wel de koers.

En op een gegeven moment, vlak voor we “Cleopatra” gingen doen was het heel lastig om genoeg optredens te krijgen voor een band van zeven man. Het kost gewoon geld en dat geld was er niet, dus we zaten met tourtjes van twaalf, misschien dertien shows. Toen dacht ik “Dit gaan we niet nog een of twee jaar doen”, want je bent langer aan het repeteren dan optreden. Daarom dacht ik “We gaan gewoon iets speciaals doen, we gaan weer een rockopera doen”.

Het was inmiddels zeven jaar geleden dat we “Nostradamus” hadden gedaan, dus ik wilde weer eens proberen iets neer te zetten wat anders dan ‘maar weer een plaatje’, hoe goed hij ook kan zijn. Want daar gaan we potten mee breken, dan gaan we nog minder optreden en dat willen jullie ook niet. Dus ik zeg “Dit is het plan: we gaan een rockopera doen”. Ik merkte gelijk al dat ze daar niet heel veel zin in hadden. Dat was gelijk al een valse start.

Maar goed, van het één kwam het ander en uiteindelijk… ja… werden de tegenstellingen zo groot dat het voor we de plaat gingen opnemen eigenlijk al bonje was. Toen kwam uiteindelijk de boel wel weer bij elkaar en zijn we het toch gaan doen. Maar ja, dat ging maar even goed… En we kwamen dichter bij de tour en toen besloten Cindy en Edward er mee te kappen.

Ik heb op een gegeven moment gezegd: ja jongens, als jullie niet kunnen dan ben ik genoodzaakt om anderen te vragen. Het is immers een dure productie. Jullie staan wel als nummer één op mijn lijst, want jullie zitten in de band. Maar we kunnen niet een jaar niks doen omdat twee mensen niet kunnen. Ja… dan zit je dus al met dingen als “ja, maar ik zit toch in de band” en dat soort tegenstellingen, en dat is niet meer goed gekomen.

Daar is zeg maar het verhaal vandaan gekomen dat ik Kayak als project ben gaan zien. En in zoverre was het misschien ook wel een project, als je niet kan dan moet je vervangen worden. Maar ik kan niet helpen dat niemand kan. Het was de bedoeling om met die bezetting verder te gaan, maar ik stond met mijn rug tegen de muur. Het was niet anders.

Maar goed, weet je… Op een gegeven moment is het klaar, over. Het was een vervelende tijd en ik heb er toen ook echt één, twee jaar over gedaan om weer zin te krijgen in een band. Maar in mijn geval kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan en dan krijg ik toch weer zin om iets te schrijven, en dan denk ik “verdomme, ik laat toch andere mensen niet bepalen of IK ga stoppen met Kayak”, weet je wel? Dus ik heb de boel weer opgepakt.

Het kon alleen niet meer met de oude bezetting. Er zaten nog te veel onderlinge linkjes. Mensen speelden nog met elkaar dan gaan wij met de halve oude bezetting verder… Dat gaat niet werken. Er wordt dan weer geouwehoerd, je weet hoe dat gaat in bands. Dus ik moest er een streep onder trekken en ik ben nieuwe mensen gaan zoeken. Klaar.

Ik geef je geen ongelijk. Volgens mij is dat achteraf ook een goede beslissing geweest.

Ik denk dat het een ingeslapen zootje was geworden als we zo door waren gegaan. Het was niet leuk, het was ook niet mijn bedoeling, maar dingen gaan zoals ze gaan en daar komt niet iedereen onbeschadigd uit.

De relaties zijn natuurlijk hier en daar behoorlijk vergald, maar het is niet anders. Op een gegeven moment kan je gewoon niet meer de lieve vrede bewaren. Ik zit er ook gewoon in om muziek te maken en mijn vak te doen. Als dat niet meer gaat, dan moeten we iets anders bedenken.

Precies. Maar je sluit op het nieuwe album wel af met een nummer genaamd Ship Of Theseus, dat heeft natuurlijk een link met het bekende gedachte-experiment: is een schip nog wel hetzelfde schip als al zijn onderdelen zijn vervangen? Is Kayak datzelfde Ship Of Theseus? Gaat dit nummer over Kayak?

Wat denk je zelf? Haha.

Ja, natuurlijk! Het is eigenlijk een open deur…

Ja, precies. Dat is toch leuk? Je hoort natuurlijk van heel veel bands en zeker bands zoals wij die veel van bezetting zijn gewisseld, van: is dit nog dezelfde band? Weet je wel? Je leest overal bijvoorbeeld “dit is geen Kayak meer!”, ja nou ja… Hallo… Als deze bezetting er in 1973 was geweest en de bezetting uit 1973 nu, was het dan WEL Kayak geweest? Ik vind het allemaal onzin.

Het is, weet je wel… Hmm. Iedereen heeft zijn eigen voorkeur voor een andere bezetting, nou ja, prima. Is iets anders dan geen Kayak? Dat is een heel persoonlijk iets, dat mogen mensen ook vinden natuurlijk. Maar las dat gedachte-experiment en ik zag gelijk de analogie met de band, dus het leek me mooi om daar een nummer over te schrijven.

Ik vind het ook een fantastisch idee dat je gewoon met die boot wegvaart, je vervangt alle onderdelen van die boot en je komt aan met een heel andere boot die nog wel zo heet. Voor die mensen is dat natuurlijk nog gewoon dezelfde boot, maar als je al die oude onderdelen dan bij elkaar zet… Is dat dan juist niet die oude boot?

Ik vind het een heel leuk gedachte-experiment en ik vond het mooi van toepassing op de band. Daarom zing ik het ook, dat snap je. Dus ja…

Haha, dat was inderdaad mijn volgende vraag. Heb je daarom besloten dit nummer zelf te zingen?

Ja. Ik bedoel, de rest had het ook heel goed kunnen zingen, maar ik vond dat ik de aangewezen persoon was om dit nummer te doen. Ja.

Mooi! Maar je impliceert het eigenlijk al… In jouw optiek is Kayak nog steeds Kayak. Maar wat maakt Kayak nu eigenlijk Kayak? Buiten natuurlijk jou als rode draad om.

Geen idee. Dat moet iedereen zelf maar bepalen. Het is natuurlijk de altijd terugkerende vraag: wat is nou Kayak? Tsja… nou ja, dat is natuurlijk ook de bezetting. We hebben eigenlijk verschillende Kayakken gehad. Dit is, weet ik het… Versie zes ofzo.

Het heet nog steeds zo, het basisgevoel is nog steeds daar, omdat ik het schrijf. Dat wil niet zeggen dat eerdere bezettingen dat niet waren, waar Pim heel belangrijk in was. Het zijn zeg maar allemaal ‘variaties op’. Sommige nummers liggen heel dicht bij de kern van de band, dat is gewoon uitgesproken waar Kayak voor staat in de ogen van veel mensen. Andere nummers staan daar weer buiten. Maar uiteindelijk zijn het Kayak-leden die ze maken.

Speciaal deze plaat is ontzettend eclectisch, het gaat alle kanten uit. En ik vind het juist wel leuk om die uitdaging aan te gaan. En we zitten natuurlijk met zulke fantastische muzikanten, die kunnen ook alles spelen. Heel simpel. Ik laat me ook niet in het progrock labeltje duwen, we pakken gewoon de beste vijftien nummers van de afgelopen twee jaar en die gaan we doen. Zolang ze binnen het format van de band vallen dan. Ik kan natuurlijk moeilijk country en black metal gaan spelen, dat gaat niet werken. Dat kan ik ook niet trouwens.

Maar ehm… ja. Iedereen moet zelf maar bepalen wat Kayak is. Je hebt eigenlijk twee soorten fans. Je hebt de fans die snappen waar de muziek om gaat, die zijn ook met ons mee ontwikkeld. Die denken ook: “Wie het ook speelt of zingt, de ene vind ik misschien mooie dan de ander, maar het oergevoel dat snap ik en blijf ik waarderen.”, dat zijn de Kayak fans.

Je hebt ook de mensen die zich Kayak fans noemen. Die vinden een bepaalde bezetting of bepaalde zanger of een bepaalde zangeres juist Kayak. Ik vind het allemaal best. Maar dat zijn mensen die juist op persoonlijkheden vallen binnen een band. Ik vind het allemaal prima, maar ik maak dat onderscheid en ik heb natuurlijk wel het liefste de mensen die het wel vanaf het begin volgen of die snappen dat een band zich ontwikkelt.

We hebben eens gespeeld op een festival in Alphen aan den Rijn. We komen het podium af, bezweet en er was blijkbaar iemand door de hekken heen gekomen. Ik stond op een gegeven moment naast een ander hekje en plots voel ik een hand op mijn schouder kloppen: “Ton! Ja, wat je nu om je heen hebt… Ja dat is natuurlijk geen Kayak hè?”. Dus ik zeg “Sorry, mogen we even uitzweten?” en daarna zei ik “Zeg, woon jij nog in hetzelfde huis als in 1973? Draag jij nog dezelfde broek als in 1973? Ben jij nog steeds getrouwd met dezelfde vrouw?”, en toen was hij klaar. Niks meer van hem gehoord.

Leven is veranderen en een band verandert ook. En natuurlijk, als je als de Stones of Golden Earring 45 jaar in dezelfde bezetting kan spelen: te gek! Maar dat gaan wij niet doen. Bij ons loopt dat gewoon anders. Er is ook veel minder te verdienen kan ik je melden, haha.

Nee, ja… Helder!

Ja toch? Ja.

Maar goed, weer even verder. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat het creatieve proces zo nu en dan eens op de schop gaat als er weer wat verandert in de bezetting. Of is dat de laatste jaren hetzelfde gebleven? Want voor zover ik begrepen heb ontferm jij je vooral over de muziek en doet je vrouw vaak te teksten.

Ja, maar dat is meer met de rockopera’s. Wij voelen ons meer senang met het samen schrijven binnen een concept. Een verhaal, zeg maar. Dan hebben we een begin en een einde en dan kunnen we echt dingen verdelen.

Irene schrijft graag vanuit een bepaald idee zodat het al duidelijk is waar het over gaat van tevoren. Ik begin juist vaak met teksten schrijven en dan heb ik nog geen flauw idee waar het over gaat. Ik pak hem uit en op een gegeven moment denk ik “oh, daar gaat het over!”, door bepaalde woorden of bepaalde zinswendingen, bepaalde organische verbindingen die ik leg.

Associaties zijn heel belangrijk voor mij. Op een gegeven moment merk ik “die dingen horen er niet bij, en die dingen horen er wel bij”. Zo ontstaat voor mij zo’n tekst. Maar dat kan je niet met zijn tweeën doen, dat moet je alleen doen. Daarom dat we daar nu een beetje gesplitst in zijn. Maar als we weer een rockopera zouden gaan doen dan kunnen we dat weer heel makkelijk samendoen.

De rest is niet essentieel veel veranderd. Het is meer dat we veel vanuit huis hebben gewerkt, maar dat is ook wel gedwongen door de hele situatie met Corona. We hebben heel veel dingen gewoon opgestuurd en dan met een demo erbij zo van “dit is ongeveer de bedoeling en maak er wat moois van”. Dat kan je aan deze mensen wel overlaten, als ik maar duidelijk ben wat ik wil. Ze snappen welke vrijheid ze hebben en meestal doen ze het honderdduizend keer beter dan ik zelf ooit voor had kunnen doen. Dat is een luxe-situatie.

Alleen bij de drums ben ik er grotendeels bij geweest en bij de zang. Irene en ik doen de zang samen, de productie. Dat vind ik lastig alleen, op al die knoppen drukken… kijken of het niet vervormt en of het wel zuiver is. Wat dat betreft werken we echt goed samen. Maar zang is gewoon niet iets wat je op afstand kan doen. Dan heb je te veel kleine dingetjes als “probeer eens een toontje hoger”, of “probeer dit eens langer aan te houden”. Als je dat via de mail moet doen ben je nog drie jaar bezig.

Dus de zang hebben we wel in een één op één situatie gedaan, maar bas en drum heeft iedereen zelf gedaan op basis van wat ik opstuurde. En dat proces was vroeger ook al een beetje aan de gang hoor, alleen nu met Corona moest het echt.

Wat me ook opviel aan het nieuwe album, is dat “Out Of This World” ook een groter podium lijkt te bieden voor Marcel Singor. Naast zijn gitaarspel mag hij ook op enkele nummers de leadzang voor zich nemen. In mijn optiek is dat echt wel de verrassing van het album, met zijn unieke en bijna Bowie-esque stem. Ik vroeg me af of het een bewuste keuze was om hem meer naar de voorgrond te schuiven, of dat dit organisch zo gegroeid is?

Beide. Het is organisch gegroeid, maar op een gegeven moment leer je elkaar kennen. Je speelt samen, je hoort elkaar, dus je leert elkaars sterke kanten kennen. Ik vind Marcel een te gekke stem hebben, alleen moet je hem wel de juiste dingen laten zingen.

Vooropgesteld, Bart is de leadzanger. Geen twijfel over mogelijk. Maar we zitten met een album met zeventig minuten muziek, en we hebben meerdere mensen in de band die kunnen zingen… Dan ben je gek als je één persoon alles laat zingen. Er zijn gewoon nummers die een ander beter liggen. Zeker in het geval van Waiting was het een uitgemaakte zaak. Marcel heeft zo’n aparte stem, dit moet hij zingen.

Het is ook geen probleem, Bart weet waar hij staat, hij is gewoon de belangrijkste zanger van de band. Maar dat wil niet zeggen dat we niet iemand anders ook eens iets kunnen laten doen. Met zeventig minuten muziek en onze luxe binnen de band moet je dat gewoon doen. Vandaar hebben we met de nummers die Marcel beter lagen dan Bart die keuze gemaakt.

Dat geldt ook voor Kristoffer trouwens, die heeft ook één nummer gezongen, One By One. Dus ja, ik ben heel blij dat ik die mogelijkheden heb, dat ik daaruit kan kiezen.

Het is ook heel mooi dat zoiets gewoon kan en dat zoiets zo goed op wordt gepakt door de band. Dat geeft maar weer aan hoe goed de sfeer is!

Ja, absoluut.

Goed. Laat ik weer even een stapje terugnemen. Jullie album “Out Of This World” komt binnenkort dus uit en ik vroeg me af of jij zou kunnen beschrijven wat de luisteraar van het album kan verwachten?

Heel veel variëteit. Heel veel diversiteit. Zoals ik eerder al een beetje heb gezegd laten we ons niet vastzetten in het progrock hoekje, waar we naar mijn idee overigens nooit echt in hebben gezeten.

Heel veel nummers uit ons repertoire zitten daar wel in de buurt, die kunnen wel in de afdeling progrock geplaatst worden, maar er zit ook heel veel in wat daar ver buiten valt. Misschien is dat in commercieel oogpunt niet zo slim, want mensen weten niet heel goed wat ze kunnen verwachten. Mensen vinden dan misschien de progrock wel mooi, maar de uitstapjes naar de balladachtige dingen weer wat minder. Er zitten ook gewoon hele lekkere popsongs bij, vind ik, zoals Carry en Waiting. Ik hou daarvan, weet je? Ik ben wat dat betreft gewoon heel breed van smaak.

Ik probeer een album altijd zo te maken (en met deze is dat erg goed gelukt) alsof je naar een favoriet radiostation aan het luisteren bent en je bent benieuwd naar het volgende nummer: “wat zou het zijn?”. Dat nummer is nooit hetzelfde als wat daarvoor kwam, maar het zit wel in eenzelfde hoek, ongeveer. Het is verrassend, je weet het niet. En dat is iets wat ik gaandeweg wel een beetje heb geprobeerd, om die variëteit erin te brengen.

We zullen zien hoe dat opgepikt wordt. Mensen moeten wel een beetje een brede smaak hebben om dit te kunnen waarderen denk ik. Dus ja, we gaan het merken.

Leuke vergelijking met die radio, het slaat de spijker ook op zijn kop voor zover ik het album heb kunnen horen.

Ja, zo voel ik het ook. Ik vind het juist leuk om als ik in de auto zit de radio aan te zetten. Natuurlijk heb je tegenwoordig op internet allemaal radiostations die maar één stijl draaien en dat is allemaal prima, maar ik zoek het dan net iets breder en ik laat me graag verrassen.

Ik zou het veel leuker vinden om bijvoorbeeld eens een radiostation te horen met dan weer een nummer uit de jaren ’60, dan weer een nummer van vorig jaar, enzovoort. Heel gevarieerd. Zo luister ik graag naar radio en zo wil ik graag een album horen. Althans, in dit geval dan.

En hoe zou je zeggen dat dit album zich verhoudt met het eerdere repertoire van Kayak?

Nou ja, ik denk dat het gevarieerder is. Ja. Ja.

Haha, helder. Kort maar krachtig!

Ja, dat het de mogelijkheden die iedereen persoonlijk heeft als muzikanten en als zanger nog beter uitwerkt dan voorheen. Zeker in verhouding met “Seventeen”, dat was nog veel meer zoeken. Doordat we elkaars sterke kanten hebben kunnen uitvogelen is het tot dit resultaat gekomen.

Dus dit album is behoorlijk divers. Dat maakt het denk ik moeilijk om één definitief nummer te kiezen dat het album het beste representeert. Maar ik kan me wel ergens voorstellen dat er een bepaald nummer is dat je net wat dichter aan het hart gaat dan andere nummers. Is er een nummer in het bijzonder waar je trots op bent?

Ik sta nog te dicht bij het album om dat onderscheid al te kunnen maken. Als ik een plaat net gemaakt heb kan ik hem eigenlijk zelfs niet meer horen. Dat is echt waar, een heel merkwaardig proces dat je ondergaat als maker. Je maakt iets en je probeert elke keer steeds beter en op een gegeven moment is alles wat goed is alweer vanzelfsprekend. Dat is goed, dat staat erop, prima, te gek. Dan ga je weer zoeken naar het volgende zwaktepunt of iets waar nog verbetering in kan zitten.

Die zoektocht is heel interessant, maar het is nooit echt klaar. Er zijn altijd dingen die je beter wilt hebben, dus je krijgt eigenlijk een vertekend beeld van hoe een plaat is. Je hoort alleen de dingen die je anders had willen doen. Dat wat goed is, hoor je op dat moment niet meer. Na een tijdje komt dat weer terug, dan zet ik hem vers op en dan is het weer helemaal te gek, weet je wel.

Maar om nou een paar nummers te kiezen… Out Of This World vanzelfsprekend…. Heel moeilijk, want dan vallen er nummers af. Dat vind ik ook weer zo… Under A Scar! Daar ben ik qua compositie weer echt heel trots op. Die is qua uitvoering ook gewoon goed geworden, maar dat nummer was veel meer het gepuzzel met het verhaal over Elektra, alles moest kloppen…

Maar elk nummer is momenteel als een kindje voor me en ik ga niet zeggen “Dit is mijn favoriete kindje”, dat vind ik heel moeilijk. Nu heb ik het toch wel een beetje gezegd, maar oké.

Er schuilt nog genoeg talent in deze band heb ik begrepen, juist met de huidige bezetting. Kunnen we daarmee ook concluderen dat het doek voor Kayak nog lang niet zal vallen? Zit er nog een vervolg in? Ligt er misschien zelfs al iets nieuws op de plank?

Nou ja, ik heb als componist natuurlijk altijd dingen liggen. Niet elk liedje dat je op deze plaat hoort is ook daadwerkelijk van afgelopen jaar. Er zijn altijd thema’s en ideeën die ergens borrelen, op een harde schijf staan of in een laatje liggen. Dat is ook nu weer het geval, hè. Of dat tot een album komt is weer een ander verhaal.

Maar ik mag het wel hopen. Ik heb inmiddels gezien hoe onzeker het leven is, en “life is what happens while you’re busy making plans” zoals de bekende uitspraak gaat, dat is maar eens te meer waar geworden. Ik ben nu 68 en elke plaat die ik nog maak is mooi meegenomen.

Dat klinkt heel pessimistisch, maar ik wil wel gewoon platen maken die er nog toe doen. Ik wil geen slappe aftreksels maken van vroeger, dat ze denken “ze hadden er beter mee kunnen stoppen”, of dat ik dat zelf denk. Dat wil ik voor zijn. Als ik dat ga voelen stop ik er ook mee, dan denk ik “het is mooi geweest”.

Zolang ik het gevoel heb dat ik met iets bezig ben wat goed kan worden en een aanvulling is op wat we al gedaan hebben zal het doorgaan. Het hangt ook een beetje van de platenmaatschappij af, als die straks de stekker eruit trekt dan weet ik het zo lang nog niet. Dat kan ik ook niet voorspellen, geen idee. Ik wist in 1973 ook niet dat we achttien albums zouden gaan maken, snap je?

Ik weet het niet. Ik leg me er niet op vast. Ik hoop het, laat ik het zo zeggen.

Dan laten wij ons gewoon lekker verrassen!

Ja.

Staan er dan toevallig nog mooie persoonlijke projecten op je agenda? Je had het al over een nieuwe soloplaat en een nieuw album met Youp van ’t Hek…

Nou ja, die komen dit jaar alweer uit. Youp komt in september is het idee en mijn soloplaat komt in oktober. Dus dat lijkt me voldoende werk aan de winkel om het jaar mee te vullen. En ondertussen ga ik naar Griekenland. Hopelijk.

Dan ben ik volgens mij wel een beetje door mijn vragen heen. Dan rest mij alleen nog de obligate vraag: zou je onze lezers nog iets willen meegeven?

Haha. Nog los van wat ik het afgelopen uur heb gezegd?

Ja, waarom niet. Gewoon een mooie afsluiter.

Haha, nou dan heel obligaat: ik hoop van harte dat mensen hun mind en hun oren openzetten voor het nieuwe album, waar veel meer op te genieten is dan alleen maar prog, maar wat nog wel de kern en de basis vangt van de band. Ik zou zeggen: koop dat ding, haha!

En hopelijk dat we elkaar weer eens mogen zien bij optredens. Dat is de helft van de lol. De plaat uit is ‘part one’ en het optreden en merken hoe de mensen op de muziek reageren is het andere. Er staat bijvoorbeeld echt een aantal nummers op, Waiting bijvoorbeeld, ik weet zeker dat dat erin gaat jongen, als we live spelen. Dat “oh oh oh” gaat iedereen meezingen.

Dus de boodschap aan de Progwereld lezer is: kom ook naar de optredens toe. Behalve dat je de plaat koopt, kom ook naar de optredens toe.

Luid en duidelijk! Dan wil ik je nogmaals bedanken voor dit uitgebreide interview. Ik hoop de we elkaar de volgende keer live kunnen treffen, dan spreek ik je verder, doen we een biertje. Maar tot die tijd: blijf veilig, blijf gezond en rock on!

Absoluut, jij ook! Doei Rik.