Eind 2020 bracht Lunatic Soul met “Through Shaded Woods” zijn zevende album uit. Een heerlijk album binnen een eigenzinnig project. Reden genoeg voor Progwereld om de man achter Lunatic Soul via de mail te ondervragen na zijn social media break. We hebben het over niemand minder dan Riverside frontman Mariusz Duda.

Hallo Mariusz! Bedankt dat we dit interview mogen doen, hoe gaat het met je in deze vreemde tijden?

Op dit moment gaat het vrij goed met mij om eerlijk te zijn. Zeker op creatief vlak heb ik niks te klagen.

Nu door de COVID-19 pandemie het toeren stil ligt kan ik me voorstellen dat je tijd over houdt. Hoe ga je hier mee om? Heb je misschien nog nieuwe hobby’s op kunnen pakken?

Nou, ik heb eerlijk gezegd weinig tijd voor hobby’s. Naast Lunatic Soul heb ik me ook toegelegd op een album onder mijn eigen naam. Muzikaal was het een erg intensief jaar voor me.

Luister je eigenlijk ook wel eens naar muziek van collega’s naast het schrijven, opnemen en spelen van je eigen werk? En is er muziek die iedereen volgens jou eens zou moeten beluisteren?

Ik heb al in geen jaren meer naar rockmuziek beluisterd. Meestal luister ik elektronische muziek of folk. Ambient vind ik nog wel het mooiste. Vreemde geluiden, bizarre effecten. De laatste tijd vind ik muziek ook interessanter als het een beetje onder de radar is en niet door iedereen wordt beluisterd. Thuis lachen ze me hierom uit, ze denken dat ik alleen maar naar ruis, gekraak en herrie luister, haha.

Je hebt zelf onlangs een nieuw album uitgebracht, “Through Shaded Woods”, gefeliciteerd nog daarmee! Het is alweer het zevende Lunatic Soul album en wat een album is het geworden! Had je ooit gedacht dat Lunatic Soul zo ver zou komen?

Ik hoopte gewoon iets op te kunnen zetten naast Riverside, maar om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat het zo ver zou komen. Het is inmiddels alweer 12, misschien zelfs 13 jaar geleden dat ik begon! En ja… zeven albums… Wauw. Eigenlijk zou ik Lunatic Soul geen side-project meer kunnen noemen.

Met elk album lijkt het geluid te veranderen, elk album brengt weer zijn eigen nieuwigheid met zich mee waardoor het geluid sterk is veranderd over de jaren. Het eerste album is bijvoorbeeld compleet anders dan “Fractured”, en “Through Shaded Woods” is al helemaal anders. Voor we dieper ingaan op het nieuwe album ben ik erg benieuwd wat volgens jou een Lunatic Soul album een Lunatic Soul album maakt.

Lunatic Soul, in contrast met Riverside, zou altijd een beetje moeten klinken alsof de muziek niet van deze wereld is. Het moet bijna klinken als iets ritueels. Ik raak in een creatieve bui en begin te experimenteren. Lunatic Soul is daarvoor in het leven geroepen, zodat ik mijn muzikale horizon kon verbreden. Op “Fractured” en “Under the Fragmented Sky” probeerde ik dat rituele een beetje te pimpen door meer met elektronische klanken te experimenteren. Met het nieuwe album wilde ik juist weer wat meer terug naar de basis, letterlijk en figuurlijk. Het album moest meer organisch gaan voelen. Het feit dat elk album anders is zorgt ervoor dat ik in de wereld van Lunatic Soul wil blijven. Als ik steeds weer albums uit moest brengen in dezelfde stijl zal ik me dood gaan vervelen.

Luisterend naar “Through Shaded Woods” werd het mij onmiddellijk duidelijk dat dit album veel lichter en optimistischer klinkt dan voorgaande Lunatic Soul albums. Toch schuilt er nog steeds een beetje van de kenmerkende duisternis en intensiteit in die we kennen van de voorgaande albums. In mijn recensie hypothetiseer ik dat dit album een soort overgangsplaat is: je reflecteert op je eerdere werk, je accepteert de duisternis en zet je daar overheen. Klopt dat een beetje of sla ik de plank nu faliekant mis?

Dat is inherent met het verhaal en de kleur. In het verhaal wordt de hoofdpersoon herboren en krijgt een tweede kans. Daarom zie ik dit als een plaat over wedergeboorte en wilde ik het meer hoopvol en licht maken in plaats van duister en deprimerend. En groen, de kleur van dit album, is de kleur van hoop.

Teruggrijpend op de vorige vraag ben ik benieuwd of we in de toekomst meer hoopvolle en optimistische Lunatic Soul albums kunnen verwachten. Of zal de duisternis langzaamaan toch het project weer insluipen?

Het volgende en laatste album van de huidige cyclus zal weer een voorloper worden van “Walking on a Flashlight Beam”. De kans is dus groot dat ik terug zal grijpen op de duisternis. Duisternis is waar ik mij het meest comfortabel bij voel, samen met psychedelische composities. Maar “Through Shaded Woods” kwam er eigenlijk vanzelf zo uit, dus misschien heb ik het licht toch weten te accepteren.

Weet je, nu ik het zo eens bedenk klinkt het album ook wel dansbaar, met name de opener, Navvie. Zeg, Mariusz, ben je eigenlijk een beetje een danser?

Als ik al dans dan is dat vrij onorthodox haha. Ik heb een goed ritmegevoel muzikaal, maar als het gaat om dansen totaal niet. Ja, of je moet pseudo-artistieke lichamelijke vervormingen meetellen. Ooit zal ik het misschien eens proberen in een videoclip ofzo. Weet je, we komen nog terug op deze vraag.

Zo, die gekke vraag hebben we nu gehad. Je hebt trouwens een geweldig repertoire met zowel Riverside als Lunatic Soul. Het is ook alweer twaalf jaar geleden dat je met Lunatic Soul bent begonnen. Als je terugkijkt Mariusz, ben je dan nog steeds dezelfde persoon als toen je hiermee begon, twaalf jaar geleden?

Ik geloof dat ik over de jaren heen muzikaal ben gegroeid. Ik ben niet meer zomaar de bassist in een progressieve rockband. De grootste verandering kwam bij het album “Walking On A Flashlight Beam” uit 2014. Sinds dat album ben ik echt een ander mens, toen werd ik als meer zelfverzekerde muzikant herboren. Dat kwam door veel verschillende factoren, bijvoorbeeld hoe Riverside overleefde na de dood van Piotr Grudziński. Tegenwoordig probeer ik mijn werk te verbreden met een derde kanaal: muziek uitgebracht onder mijn eigen naam. Onder mijn eigen naam breng ik vreemde instrumentale albums uit, alsmede het vorig jaar uitgekomen “Lockdown Spaces”. Ik werk nu aan de opvolger daarvan. Waarschijnlijk zal dat me weer veranderen als mens, haha.

Daarmee denk ik dat we een mooi einde hebben bereikt aan dit interview. Nogmaals bedankt dat je hier tijd voor vrij kon maken. Ik hoop je snel weer live te kunnen treffen, maar tot die tijd blijft je nieuwe album lekker op repeat staan. Hou je sterk en rock on!

Jij ook bedankt voor je lovende woorden en natuurlijk de hartelijke groeten aan de lezers van Progwereld!