Redacteur Mario van Os over zijn herinneringen aan Weather Systems van Anathema.

Als via de interne mailing groep van Progwereld gevraagd wordt om een persoonlijke top 10 uit de periode 2000 t/m 2019 in te sturen, dan passeren de vaak beluisterde albums weer de revue. Aan veel albums kleeft ook een speciale herinnering of ze hebben een impact gehad op mijn muzieksmaak. Een album waar ik een erg goede herinnering aan heb is het album “Weather Systems” van Anathema.

Begin van deze eeuw bracht de omwenteling voor Anathema. Ooit begonnen als doom metalband is deze band uitgegroeid tot een melodieuze progressieve rockband. De albums “A Fine Day To Exit” en “A Natural Disaster” hebben op indrukwekkende wijze de aandacht van een grote schare prog-fans weten te trekken en laat de band uitgroeien te midden van andere opkomende bands, zoals Opeth, Dream Theater en Tool. Heel bijzonder is hoe Anathema iedere emotie – vaak donker en mistroostig – op aangrijpende wijze bezongen krijgt.

Helaas voor Anathema gaat hun platenlabel “Music for Nations” failliet en zitten de heren zonder recorddeal. De verdere groei stagneert hierdoor, alhoewel via internet (onder meer via het toenmalige social media MySpace) hun populariteit blijft groeien. Uiteindelijk maakt de band in 2010 een fabuleus einde aan de te lange stilte, met het album “We’re Here Because We’re Here”. Dit album prijkt dan ook als snel in mijn toplijst over het eerste decennium van deze eeuw. Als ik in maart 2012 dan ook de kans krijg om het nieuwe album vooraf te beluisteren en Vincent Cavanagh te interviewen grijp ik dit met beide handen aan. Eén van de voordelen als recensent bij Progwereld. Het album “Weather Systems” dat hierop volgt, overtreft al mijn verwachtingen.

Op aanbevelen van Vincent Cavanagh start ik dit album altijd met het nummer The Storm Before The Calm, een nummer dat mij nog altijd kippenvel bezorgd. Het nummer kent een sublieme opbouw, met enorme emotionele momenten en stemmingswisselingen. Vanuit een drukkende stilte wordt langzaam de spanning opgebouwd. ‘Never – Ever – Worry’. Geruststellende woorden die de spanning en onrust doen oplaaien. De storm barst halverwege het nummer in alle hevigheid los. Een stilte volgt om vervolgens weer energiek op te bouwen. Het tweede deel – The Calm – is berustender, ontspannen en vredig. ‘Am I still here? As one with the fear – Am I still alive? I’m still fucking here’. Vincent Cavanagh overtreft zichzelf hier als zanger, hij brengt dit nummer tot grootse eenzame hoogte.

Natuurlijk kent het album nog vele andere hoogtepunten, het bevat geen enkel slecht nummer. Dit is zoals een album behoort te zijn; emotioneel en aangrijpend, stevige en melodieuze momenten boeiend van begin tot eind. Dit is een album dat nog vaak door mij gedraaid zal worden.