Ape AmplitudeAlbum

Achter Ape Amplitude zit Achim Wierschem die als alter ego zich ook wel Mindmovie noemt en vooral crossover prog uitbrengt. Deze Duitser werkt als componist, producer, geluids- en mastering-ingenieur in zijn eigen multimediastudio’s voornamelijk aan de samenstelling en productie van elektronische pop- en rockmuziek, audioboeken en filmmuziek. Daarnaast is hij betrokken bij verschillende bandprojecten waar Flaming Bess, die eind jaren zestig werd opgericht, met Camel-achtige muziek bij de oudgediende onder ons misschien nog wel vage herinneringen oproepen.

Met compaan Peter Zahn die zich ook wel PAZion noemt, leerden zij elkaar in 2012 kennen en na vele gezamenlijke projecten besloten de twee multi-instrumentalisten in 2019 een ​​gezamenlijk cd-project te starten. Tussen mei en juni 2019 werd “Escape Routes” opgenomen wat resulteerde in het eerste volledig instrumentaal progressieve rockalbum van Ape Amplitude met in de hoofdrol de gitaar.

A Long Painful Patch is gelijk het hoogtepunt van het album. In ruim een halfuur worden in vier hoofdstukken ons zalige gitaar solo’s voorgeschoteld met zachte toetsenpartijen. Eigenlijk is het geheel één muziekstuk, het verschil zit hem in de details. Met wat keelgezang glijden we met Chapter I als opener zo in een droomwereld met toegankelijk IQ sologitaar. Van IQ naar The Lens is het in Chapter II niet ver, en als het wat steviger word is Camel hier ook op zijn plaats. In Chapter III verandert het Camel geluid naar Pendragon-gescheur op gitaar en in Chapter IV weer terug . Deze laatste twee stukken worden keurig met piano afgerond. De heerlijke melodieuze thema’s gaan verder in Last Exit Suicide dat mijn inziens muzikaal gezien eigenlijk Chapter V had moeten meekrijgen.

Hierna volgen nog namelijk zeven aparte nummers met elk hun eigen thema en flow en is het niet altijd prog meer. Dopeland start met een hoorspel maar treur niet, gelukkig wordt de Andrew Latimer gitaarscheur weer bijtijds opgepakt en lekker opengetrokken. The Drinker doet zijn naam eer aan. In het gitaarspel zit namelijk een Gary Moore “Still Got The Blues” tintje aan. Bij Turning My Back To The City komen qua gitaar- en fluitspel de broers Steve en John Hackett even om de hoek kijken. Virtual Reality is door het gebruik van drumcomputers en sequencers het buitenbeentje van het album. Het heeft door een onderliggende beat dezelfde dance invloeden meegekregen als I Love You To Bits van No-man. Ook hier past het wonderwel doordat Ape Amplitude evenals No-Man de invalshoek vanuit Tangerine Dream’s krautrock gebruiken zodat we dit nummer toch nog een beetje als prog kunnen beschouwden. Op Escape To The Womens Shelter is de vertrouwde Camel-sound weer terug en zou ik het gezien thematiek, opzet en warmte Chapter VI meegegeven hebben. Met de slotnummers Requiem For A Dying en A Little Light Of Hope stokt het echter qua tempo en intentie. Daar helpt het enige akoestisch getokkel hierop niet aan mee waarmee deze nummers beter weggelaten hadden kunnen worden.

Ondanks dat het tweede gedeelte van de cd onsamenhangend is en inzakt kan ik zeggen dat we al met al we toch een prima en vooral een instrumentaal fraai en vooral toegankelijk progalbum van onze oosterburen te pakken hebben. Dit album is zeker aan te bevelen voor diegenen die weer eens old school symfonische rock muziek willen horen en gitaarliefhebbers die nieuw materiaal van Andrew Latimer missen of vonden dat Mike Holmes wel erg weinig gitaarsolo’s speelde op “Resistance”.