Arc Of LifeAlbum

Het verschijnen van het nieuwe album van Arc Of Life vervult me met dualistische gevoelens: aan de ene kant hoop ik, als verkondigd Yes-adept, dat dit dan eindelijk de ‘nieuwe Yes’ gaat zijn. Aan de andere kant vervult de gedachte aan de solo- en speciale project-albums van Sherwood me met afschuw. Hoop doet leven, zegt men. Maar in dit geval lijkt het weer op een gevalletje ‘Sherwood and friends’ uit te lopen. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen.

Arc Of Life is weer zo’n Yes spin-off zoals we er in de afgelopen decennia wel meer voorbij hebben zien komen: achtereenvolgens Circa, Yoso (….), Conspiracy en een enorme stortvloed aan Sherwood producties zijn al tot ons gekomen. In geen enkel geval leverde het datgene op waar ‘we’ op zaten te wachten, ik in elk geval niet. Uitstekend geproduceerd, met uiterst capabele muzikanten, daar niet van, maar arm aan ideeën en kwalitatief hoogwaardige muziek. Nu ligt de lat bijzonder hoog, dat moet gezegd. Dus toen er nieuws de wereld werd ingeslingerd van de samenwerking tussen een aantal Yes alumni was mijn interesse direct gewekt. Want ga maar even na: zowel zanger Jon Davison als bassist Billy Sherwood maken al enige tijd deel uit van de begeleidingsband van Steve Howe. Tel daarbij op drummer Jay Schellen die tijdens live optredens de stokjes van Alan White mag vasthouden, gitarist Jimmy Haun die ooit nog eens wat gitaarpartijen mocht inspelen op “Union” en voormalig Sound Of Contact toetsenist en allround geluiden man Dave Kerzner. Daar moeten toch voldoende Yes genen in zitten om iets goeds neer te zetten zou je denken. En dat valt behoorlijk tegen kan ik je zeggen.

Openingsnummer Life Has A Way is een uptempo nummer, de solozang wordt afwisselend door Davison en Sherwood waargenomen. Zwaar bewerkte zang partijen met veel autotune/vocoder, wat gitaar sprenkelingen van Haun en vooral een drukke productie met misschien wel iets teveel instrumentatie. Het voice control system van Apple is het onderwerp van Talking With Siri, een vreemdsoortig modernistisch nummer, vooral door de instrumentatie. You Make It Real is een poppy song met solozang van Billy Sherwood, een makkelijke meezinger. Haun mag een korte lekker overstuurde gitaarsolo produceren in dit niemendalletje. Until Further Notice heeft een gitaar riff in de trend van Shock To The Future van “Union”.

The Magic Of It All is nog zo’n snel te vergeten uptempo nummer met leadzang van Sherwood. Daarna is het weer de beurt aan Jon Davison als hoofdzanger op Just In Sight. De baslijnen doen me denken aan “Tales” (Ritual) en de Howe-achtige solo van Haun maakt dit tot het meest Yes-achtige nummer van het album. Op I Want To Know You Better gaat de solozang weer naar Billy Sherwood in weer zo’n poppy song waarin hij zich het meest safe lijkt te voelen. Het Hammond orgeltje van Kerzner is eigenlijk de eerste keer dat ik me van man’s aanwezigheid bewust ben.

Twee lange nummers aan het einde van het album, bijna dubbel zo lang als het vier minuten format wat de rest van het album domineert. Het bijna tien minuten durende Locked Down heeft een interessante a capella intro en “Union”-achtige klanken. Davison klinkt hier meer dan Anderson dan zijn illustere voorganger, de Squire-achtige baspartij kun je wel aan diens gedoodverfde opvolger overlaten. Haun speelt de Trevor Rabin-partij met verve in dit met veel vocale harmonieën doorspekte nummer waarin ook drummer Jay Schellen van zich doet spreken. Er gebeurt veel, misschien wel te veel, erg druk allemaal, over-geproduceerd bijna.

Therefore We Are is met ruim negen minuten de tweede en direct laatste long-song op het gelijknamige debuut album van Arc Of Life. Op een paar momenten na, het a capella stuk in het midden, de basgitaar van Sherwood en een enkel Haun momentje, is het veel te pretentieus en weinig memorabel. The End Game is het slotnummer op het nieuwe album, ik heb het inmiddels wel een beetje gehad met Arc Of Life, het kan allemaal niet erg boeien. Ben zelfs een beetje murw gebeukt door de overdadige productie, matige dertien-in-een-dozijn composities en pretentieuze teksten.

De muzikale handtekening van Billy Sherwood is met vette letters te lezen over de muziek van Arc Of Life. Dat uit zich met name in de zang. Die computergestuurde zangpartijen gaan op een gegeven moment danig de keel uithangen, ze maken het geheel onnodig complex en onsamenhangend. Wanneer vertelt iemand Sherwood eens dat ‘less’ ook ‘more’ kan zijn? Irritant gewoon. Bovendien voert zijn stem teveel de boventoon, terwijl er zich met Davison toch een prima zanger in de gelederen bevindt. Of lijkt het dan teveel op Yes?

De muziek ligt enigszins in het verlengde van de Yes albums “90125”, “Union” en vooral “Open Your Eyes”. Die laatste is niet geheel toevallig ook het album waar Sherwood voor het eerst een behoorlijk stempel drukte op een Yes studio-album, ditmaal niet alleen als co-producer maar ook als gitarist/toetsenist. En uiteindelijk vast bandlid. Een album dat zijn origine heeft in songs die Squire en Sherwood hadden geschreven voor hun gezamenlijke Conspiracy vehikel. De input van Howe en Anderson is minimaal op “Open Your Eyes”. Dat zegt genoeg, lijkt me. Daarnaast lijkt de muziek op Circa, een soort van Circa Of Life dus.

Gek genoeg zijn de oprispingen van gitarist Jimmy Haun, hoewel over het algemeen kort, nog het meest interessant. Hij doet gelukkig geen poging Steve Howe te emuleren, op een enkel nummer na (Just In Sight) waar het hem trouwens aardig lukt, dat moet gezegd.

Geen erg sterke composities, er gebeuren hier en daar aardige dingen in instrumentaal opzicht maar de nummers zijn te zwak om echt te beklijven. Kerzner speelt bijna geen rol, in elk geval niet een die indruk achter laat. Ik lees in interviews dat Sherwood nooit hoeft te werken met oude, ooit opgenomen nummers, maar dat zijn creativiteit hem in staat stelt om een schijnbaar eindeloze stroom nieuwe nummers te schrijven. Misschien moet hij zich eens afvragen of het niet beter is wat kritischer naar de kwaliteit dan de kwantiteit van zijn pennenvruchten te kijken.

Helaas, Arc Of Life is ook niet de oplossing van naar nieuw Yes werk smachtende fans, of zelfs maar fans van het betere symfonische rock werk. Ook Davison lukte het niet, getuige zijn (majeure) aandeel in het desastreuze “Heaven And Earth”. Blijft dus over de oude veteraan en vaandeldrager Howe. Hopelijk is het vuur nog niet helemaal uitgebrand bij de 73-jarige gitarist.

Hé Siri, volgende plaat graag.