Argus

The Outsider

Info
Uitgekomen in: 2020
Land van herkomst: Nederland
Label: eigen beheer
Website: www.argus-rock.nl
Tracklist
Depressed (11:47)
Some Time (07:15)
The Outsider (10:57)
Visions (10:03)
Lost Girl (11:15)
Breaking Chains (07:45)
Ton van Extel: gitaar
Ed de Groot: basgitaar
Frans Nooijen: zang, toetsen, Theremin
Marijn Schellekens: drums, achtergrondzang
Wim Wassenberg: gitaar, toetsen, achtergrondzang
The Outsider (2020)
Tell Me! (2016)

Begin 2016 bracht de Brabantse band Argus zijn eerste album, “Tell Me!”, uit. Nu ruim vier jaar later en na zo’n 2,5 jaar noeste arbeid, presenteert het gezelschap het nieuwe album, “The Outsider”.

Over hun debuutalbum schreef ik toentertijd: “Zes nummers met een gemiddelde lengte van zo’n acht minuten, prachtige meeslepende gitaarsolo’s, verrassende tempowisselingen, heerlijke toetsenerupties op Hammond en Mini-Moog, onderbouwd met een solide bas en drum. Een goed debuut van een nieuwe Nederlandse band.

En hier zou ik het voor dit album weer bij kunnen laten. Het blijft indrukwekkende muziek met een flinke knipoog naar de zeventiger jaren progressieve rock in een eigentijds jasje. Wim Wassenberg en Frans Nooijen hebben wederom een mooi stukje progrock gemaakt, met interessante teksten die van elk nummer een verhaal maken. Er zijn natuurlijk wat kleine veranderingen, zo is de gemiddelde lengte van de nummers opgerekt naar tien minuten en de gitaarsolo’s zijn nog volwassener geworden. Maar toch zijn er meer veranderingen, zonder de invloeden van hun grote voorbeelden, zoals Wishbone Ash, King Crimson, Pink Floyd, Camel en Kansas te verloochenen, is de muziek van Argus meer naar onze hedendaagse tijd gebracht. Lang uitgerekte nummers, met veel aandacht voor het instrumentarium. Meeslepende melodieuze arrangementen, gedomineerd door sterke gitaar-riffs en een duidelijk aanwezig ritmesectie met strakke bas en math-rock drumpartijen.

Het album start met Depressed. Ik heb geen idee of het nummer geïnspireerd is op de huidige Corona-crisis, want depressiviteit is iets van alle tijden, maar het past zeker in deze tijd. Een rustig aanzwellend toetsenspel gaat met een tromgeroffel over in een vollere sound. Vooral de gitaar en drums zijn strak aanwezig in een complex ritmespel. Na zo’n twee minuten zorgt de piano voor een melancholische sound en de zang van Frans Nooijen geeft het geheel nog een zwaardere lading. Halverwege het nummer maakt de zang weer plaats voor een instrumenteel stuk hetgeen je meesleurt in een emotionele rollercoaster, opgevolgd door een schitterende gitaarsolo. De invloeden van Pink Floyd zijn hier sterk aanwezig met een Gilmour-achtige solo om je vingers bij af te likken. Op het eind volgt dan nog een a capella samenzang.

Het kortste nummer, Some Time, is nog altijd ruim zeven minuten lang en is een duidelijk voorbeeld van math-rock. Kort ritmische riffs, chaotisch indrukken, hectisch en continu wisselend van maat. De korte felle drumslagen van Marijn Schellekens versterken deze sound. Het titelnummer The Outsider roept een Marillion sfeertje – ten tijde van “Clutching At Straws” – op. Ook tekstueel heeft dit iets weg van Sugar Mice, een zin als ‘So if you want my address it’s number one at the end of the bar’ zou hier zomaar gepast hebben. Eenzelfde dieptrieste overdenking van iemand die alleen zijn tijd verdrinkt aan de bar. De tempowisselingen geven de stemmingswisseling van de protagonist aan. Halverwege horen we zelfs een Steve Rothery riffeltje.

Visions heeft weer zo’n heerlijke “Wish You Were Here” / Shine on… opening. Deze heerlijke intro die van toetsen overgaat in lekker gitaarspel houdt ruim vier minuten aan. Dit psychedelisch hoogstandje gaat over in zangstijl die, door de doorleefde, diepdonkere stem, erg doet denken aan David Bowie. Het tweede deel van het nummer is meer uptempo en begint met een vette diepe bas-solo. Het toetsenspel van Nooijen besluit wederom om schitterende wijze dit nummer. Lost Girl is een vrolijke liefdes(verdriet) ballad met een lange instrumentale intro en Breaking Chains zorgt voor een passende intrigerende afsluiter van dit album.

Argus heeft met dit album wederom een sterk stukje progrock met inhoud neergezet. Lange instrumentele stukken met hier en daar een ouderwetse rocksaus. De muziek grijpt terug naar de experimentele stijl van de beginjaren van de progressieve rock die via een flink aantal sprongen en invloeden uit de prog-rock naar onze eigen tijd is gebracht. De stevige bassound, de dubbele gitaarbezetting, prachtige synthesizerstukken en een sterk aanwezige drummer zorgen voor een Nederlands product waar we trots op mogen zijn.

Send this to a friend