Als een rariteitenkabinet, zo mag je de band Ask The Slave omschrijven.
Als je alleen al de eerste nummers van het tweede album “The Order Of Things” van de IJslandse band beluistert, zie ik in mijn gedachten de frons in je voorhoofd al verschijnen…
Feitelijk is het voor jou als lezer ook spijtig dat ik deze recensie schrijf en niet Erik Groeneweg, ik had graag de recensie uit zijn pen zien vloeien. Hij laat geen spaan heel van deze plaat óf hij vind het geniaal. Een tussenweg is er bijna niet. Stel je zijn beeldende vorm van schrijven voor; het zou ongetwijfeld lachen worden.
Waarom? Kort maar krachtig; welkom in de muzikale chaos van Ask The Slave!
Is dit prog? Ik ben de eerste die zich terugtrekt uit de discussie. Het is in elk geval een ontwikkelde, maar tevens licht absurde versie ervan. We worden door de IJslanders bij tijd en wijle een bizarre en extravagante wereld getrokken die onconventioneel is, veelvuldig verrast, verbaast en in sommige gevallen wellicht irriteert. Er zitten (onbetwist) elementen van progressieve rock in de muziek, maar het bevat ook elementen van metal, punk en theater. Binnen één album zijn er strijkinstrumenten te horen maar ook trompet, saxofoon en trombone. Niet per definitie vreemd, maar wel in een avontuurlijke vorm.
Theater “it is”.
Dat theater zit in vooral in het vocale aspect van de getalenteerde zanger Ragnar Ólafsson, maar ook muzikaal bestaat deze band uit contrasten. Veel strakke riffs, een variërend ritme dat wiskundig niet bij te houden is en aan het einde van het album kan je zonder schroom en twijfel stellen dat de band een herkenbare sound heeft. Een kenmerkende, maar vooral ook vernieuwende sound.
Op het vocale gebied wordt werkelijk alles uit de kast getrokken. Schreeuwen, rare uithalen, kreunen, dramatisch gesproken teksten, extreem hoge en lage noten, maar ook reguliere, kristalheldere zang. Ragnar Ólafsson en Atli Ævarsson zijn in staat verschillende personages op excentrieke manier te uitten waardoor je als luisteraar voortdurend wordt uitgedaagd. Wat aan het einde van het album overeind blijft is niet onbelangrijk: kwaliteit. Want hoe bizar de muziek soms gebracht wordt, het is helder, zuiver en ja: veelal experimenteel.
Meerdere songs zijn bijzonder, creatief en exceptioneel. Een greep in de georganiseerde chaos: Smell Yourself is druk, maar toch ook gestructureerd. I Fucked Up spreekt eigenlijk al voor zichzelf, het heeft een interessante mix van jaren zeventig/tachtig metal, met een feeling voor de huidige metal-stromingen. Houdt het op een vernieuwende vorm van hedendaagse metal. Je kan dat namelijk ook vinden in Sleep Some More. Het terugkerende thema Slave begint met heftig gedreun en hier wekt zanger Elvar Atli Ævarsson op zijn minst de indruk dat hij in een psychose verkeert. Halverwege de track beland je in een vertelling over de slavin Katie Mae, die een rode draad vormt in de discografie van Ask The Slave. Zo vervult Katie Mae ook op het opvolgende album (“Good Things Bad People”) een prominente rol.
Is het alleen maar chaos? Nee, absoluut niet. De song Sleep Now is in de artistieke brei van het gezelschap een rustpunt met verfijning op het gebied van singer-songwriter niveau. Ondersteund door een cello brengt de band een heerlijke song die imponeert. For The Sake Of Conversation is eveneens een conventioneel nummer dat in beginsel progmetal ademt, hoewel ook hier de structuur halverwege bijzondere vormen aanneemt. A Place In The Forrest is een sfeervolle, instrumentale interlude die verstoken blijft van bijzondere elementen.
De muziek van Ask The Slave is op zijn minst smaakgevoelig. Voor veel luisteraars zal dit een stap buiten hun veilige kaders zijn en zij zullen dit album als té chaotisch beoordelen. Daarbij is één aspect belangrijk, deze muziek is nooit goed te beoordelen tijdens één luisterbeurt. Ik ben er van overtuigd dat sommigen onder jullie dit gaan betitelen als ‘verschrikkelijk’, maar evenzoveel zullen de term ‘geniaal’ gebruiken. Alleen al daarom verdient deze cd het stempel ‘progressief’.
Ik welk kamp hoor jij thuis?