Ask The SlaveAlbum

Sommige albums zijn moeilijk te doorgronden. Als dat eenmaal lukt, staan ze vaak synoniem voor een kunstwerk waar je talloze keren naar kan kijken en elke keer iets nieuws ontdekt. Ik realiseer mij dat het een clichématige zin is, maar het doorgrondt het album “Good Things Bad People” van de IJslandse formatie Ask The Slave op de meest accurate wijze.

Op een donkere, koude en winderige winterdag, begin 2004 in Reykjavík, pakte de ​​enthousiaste amateurmuzikant en literatuurstudent Ragnar Ólafsson de telefoon en draaide het nummer van een poster met de tekst “zanger gezocht”. Werkt dat, zou je kunnen vragen? Is er ooit een band met succes opgericht door middel van advertenties met “gezocht: muzikanten”? Ehmm ja; Metallica bijvoorbeeld. Daarmee begint dan ook de biografie van deze band. Meer over het ontstaan van de band kan je lezen in het interview met Elvar Atli Ævarsson (gitarist) en Ragnar Ólafsson (zang en toetsen).

“Good Things Bad People” is welbeschouwd een eruptie van verschillende muziek -en gemoedstoestanden die wordt gevoed door een muzikale aorta. De band wisselt doordachte, stevige rock/metal songs af met fragiele songs die stevig op je gemoed kunnen inhakken. Pop, progressieve rock, metal, grunge, verschillende stromingen komen aan bod. Een muzikale voorkeur voor de diversiteit van Frank Zappa is te horen, hoewel die invloeden niet direct zijn te vinden in de karakteristieken van de songs. Het is vooral de onvoorspelbaarheid van de muziek die in een positieve eindconclusie overeind blijft. Wat dat betreft is een gelijkenis met Sonic Youth of het Duitse Cryptex gerechtvaardigd; de band klinkt onorthodox, apart en soms abrupt. En alles wordt op verrassende wijze gebracht.

De band begint wat zoetjes met Catch 22, hoewel het na één minuut al stevige erupties kent. Een moderne variant van The Beatles waarin George Harrison plotseling gaat experimenteren met zijn versterker, zoiets. De vergelijking met stevige werk van Sonic Youth van het begin van deze eeuw kan je vinden in Wounded Knee.

White Vigilante is een sfeervolle track maar kenmerkt zich vooral door de contrasten in het nummer. Sfeer gecreëerd door viool en ander strijkwerk wordt ondersteund door bijzondere vocalen. Diepe, donkere zang, maar ook bijna grommende, rauwe zang. Verantwoordelijk voor die rauwe zang lijkt Martin Machiedo te zijn.

Slave is een poëtische interlude die zorgvuldig The Beginning Of The Blues inglijd en je meeneemt naar de jaren tachtig. Om precies te zijn heeft het muzikaal kenmerken van een hardrock ballade uit die tijd. In perspectief met de voorgaande stevige nummers is het een heerlijk rustpunt op het album. Bijna op hemelse wijze volgt dan Eulogy, waarin vergelijkingen met Queen niet misstaan. Katie Mae is een stevige rock/metal song en kent door de muziek, maar vooral door de zang overeenkomsten met de band 3(Three).

Tag, You’r it! is daarna weer snoeihard en wordt gedomineerd door punkzang, softe grunts, Beatles-achtige achtergrondzang en cleane vocals. Kan het ingewikkelder? Bijna niet. Maar zeker na meerdere luisterbeurten ontstaat er een aangenaam gevoel. De composities klinken doordacht, de arrangementen  verzorgd en ondanks de vele structuurveranderingen blijft de muziek rechtovereind. Chain Gang is dan weer als een moderne Bohemian Rhapsody, een uitdaging op vocaal gebied en het nummer combineert onder meer progressieve rock met hardrock, metal en progressieve pop.

Makkelijk waren ze niet, de eerste luisterbeurten van “Good Things, Bad People”. Alsof een rollercoaster je in allerlei moeilijke hoeken drukt, zoiets. Ask The Sleave maakt namelijk geen muziek voor genrefreaks. De band brengt onconventionele composities, gedurfd gitaarwerk, subtiel toetsenspel, geweldige vocale prestaties, meervoudige zang en koortjes. Ondanks de diversiteit worden alle details op het album uitgewerkt gebracht. Ask The Slave heeft niet in alle facetten het wiel uitgevonden maar weet de vele contrasten op sublieme wijze te verenigen in een album dat uitdagend en uiteindelijk ook duurzaam is.

Deze muziek is voor een recensent en luisteraar moeilijk te doorgronden, maar ik geef je één tip: laat mijn doorzettingsvermogen de jouwe zijn. Het kan maar zo zijn dat je daardoor een nieuw meesterwerk ontdekt. Wat een heerlijke trip!