Broers en KlazingaAlbum

Broers + Klazinga is een bandnaam waarmee je je niet direct in de internationale schijnwerpers plaatst. Hoewel, dat is de namenverzameling Emerson, Lake & Palmer ook gelukt! Maar ja, dat waren Britten… De helft van deze nieuwe band kennen we natuurlijk al goed: Gerben Klazinga is een van de oprichters van Knight Area, de Nederlandse progband die furore heeft gemaakt. De andere helft, Jacob Broers, is een grote onbekende. Om er achter de komen wie hij is en wat deze nieuwe Nederlands band te bieden interviewde ik de beide naamgevers van Broers + Klazinga.

Broers kreeg als cadeautje een pianoles bij Klazinga aangeboden. Hij gaf aan liever symfo te gaan spelen en liever nog te máken. Er was een klik, van het een kwam het ander en ze timmerden een nummer in elkaar. Deze uit de hand gelopen ontmoeting ontaarde in een serieuze samenwerking die een heuse cd opleverde. “Burdens Of The Mind” ligt in de speler en mijn mond valt open van verbazing. Wat B+K aan muziek geschreven hebben is symfonische rock pur sang. Zelden hoorde ik een cd die zo symfonisch was en waarbij de melodie zo op de voorgrond staat.

Beide mannen spelen toetsen, terwijl Gerben Klazinga ook basgitaar, slaggitaar en drums speelt. Om de leemte in de bezetting van project B+K op te vullen maken ze gebruik van de diensten van niet de minsten: Mark Bogert op gitaar en zanger Mark Smit, jawel, die kennen we ook van Knight Area! De appel valt niet ver van de boom. Dat er in de muziek enige verwantschap is met deze band mag dan ook geen verbazing wekken. Maar er is meer. Rata Kloppenberg beroert haar 18^e eeuwse Boheemse (jawel!) cello en nog eens zes gitaristen zorgen er voor dat ook de gitaarliefhebbers ruimschoots aan hun trekken komen.

Een felle gitaarsolo en klassiek toetsenspel maken direct duidelijk wat de bedoelingen zijn van de makers: symfonische rock met een hele vette knipoog naar de jaren ’70 maken. Smit voegt zijn emotionele zang er aan toe en met de samenzang doet dit nummer soms aan de oude Kayak denken. Wervelend toetsenspel en nog een paar puike gitaarsolo’s maken Forever Alone tot een geweldige start met power.

Iets meer gedragen zijn de nummers met de trieste en melancholieke, maar o zo mooie klanken van de cello. In Now That You’re Gone valt verder het ontspannen pianospel op en ontbreekt ook een lekkere, lange gitaarsolo niet.

Emerald Eyes is meer ingetogen. Dit liefdesliedje met Smit op zijn best biedt ook ruimte voor een grand piano. Bogert laat zijn gitaar in de sfeer van de cello klinken en ze ‘vechten’ samen een mooi duel uit. Kippenvel!
Je kunt je heerlijk laten meevoeren op de melodieuze golven van dikke lagen toetsen met een rustgevend koortje op de achtergrond op Angels’ Share. En zo biedt letterlijk elk nummer wel het nodige fraais, ook de enkele wat minder tot de verbeelding sprekende. Op Hold On zingt Smit een tenenkrommend uptempo refreintje, maar de instrumentale passages zijn dan weer zo mooi dat je bereid bent dit ook weer snel te vergeten.

Toetsen ja, “Burdens Of The Mind” is een walhalla voor toetsenliefhebbers. We horen alles: Mellotronkoren, Moog-geluiden, orkestraties, synthesizers, orgelgeluiden, piano, noem maar op. Met stevige power chords als basis weven B+K hun fijne keyboarddraden met precisie tot verrukkelijke symfonische vlechtwerkjes. Precies één keer hebben ze hier langer dan tien minuten voor nodig. Het titelnummer opent in lounge-sferen, maar snel grijpen B&K terug op hun favoriete stiel. Met een lekker dreunende synth bass werken ze toe naar een vijf minuten durende hoogmis van toetsen- en gitaarsolo’s, die een van de hoogtepunten van de cd vormt. Wie hier zijn vingers niet bij aflikt deugt in mijn ogen niet! Deze bijna epic sluit passend af met het lounge gevoel van het begin.

Gitaren, ook ja. Het aantal solo’s is nauwelijks te tellen. Zorgvuldig en heel afwisselend uitgevoerd door de zeven gitaristen van dienst, met allen hun eigen stijl, vormen zij de kers op de toetsentaart.

En zang… De stem van Smit past goed bij de muziek, maar is een stuk minder spectaculair. Bij de hele hoge noten wordt het een beetje wringen en de zang komt regelmatig niet helemaal goed uit met de tekst, waardoor hij de  klemtoon verkeerd legt of een lettergreep inslikt. Maar het is een kniesoor die daar op let.

De thematiek van de nummers is heel divers. Het gaat over hoe de mensheid de aarde verkwanselt, we horen een ode aan een geliefde en juist het omgaan met het verlies hiervan. Maar ook de eruptie van de vulkaan Mount Tambora in de 19^e eeuw wordt bezongen, evenals het vervliegen van whisky tijdens het rijpingsproces, waarvan de engelen dronken worden wat dan weer de oorzaak zou zijn van de ellende op de wereld. Broers noemt als centraal thema dat het mogelijk is om op een andere manier ergens naar te kijken. In vervlogen tijden gaf Seneca al aan dat het niet helpt weg te kijken van je problemen, maar dat je ze beter kan aanpakken. ’t Is maar dat je het even weet.

Het is bij Broers en Klazinga, afgaand op hun inspiratiebronnen een beetje ‘Emerson meets Banks’, een samenspel van melodieën en akkoorden. Broers laat zijn liefde voor Bach en Emerson, Lake & Palmer terugkomen in het instrumentale Karakas. Het toetsenspel heeft inderdaad ontegenzeggelijk het nodige weg van dat van Keith Emerson, terwijl ook een werk van Bach is verwerkt in dit juweeltje dat echt geen zang nodig heeft. Klazinga zorgt ervoor dat Tony Banks ook nooit ver weg is.

Eens in de zoveel tijd krijg je een cd in handen die je wegblaast, je in de kladden grijpt en niet meer loslaat, bezit van je neemt. En waartegen je je in het geheel niet verzet. Zo’n cd is “Burdens Of The Mind” voor mij. Eén tag heb ik nog niet benoemd: jaarlijstmateriaal!

Verwacht overigens geen vernieuwing of muziek die bol staat van de tempo- en sfeerwisselingen. Het is tamelijk rechttoe rechtaan melodieuze symfo, met stevigere en rustigere passages, maar zo goed uitgevoerd en gewoon zo verdraaid ‘lekker’ dat het tot de laatste noot blijft boeien.

De bijna onvermijdelijke stem van Churchill bast het slotakkoord. Hij laat weten dat dit nog maar het einde van het begin is. Ik wijs deze goedgevulde sigaren rokende Nobelprijswinnaar op een foutje. Hij had moeten zeggen: “Dit is het begin van iets waarvan je hoopt dat het nooit ophoudt”.