Canvas SolarisAlbum

Zandzakken voor de deur. Hijs de stormbal. Want na een afwezigheid van ruim tien jaar is Canvas Solaris terug met het nieuwe en zesde album “Chromosphere”. De opvolger van “Irradiance” uit 2010. En dat laten ze horen ook.

Canvas Solaris komt uit de Verenigde Staten en speelt complexe instrumentale progressieve metal. In een tijdsbestek van zes jaar produceerde men in rap tempo vijf albums. In 2010 stopte het (voormalig) kwintet ‘cold turkey’. Om in 2014 weer bij elkaar te komen en te werken aan het zesde album. Een reeks uiteenlopende persoonlijke omstandigheden zorgde voor een niet geplande onderbreking van twee jaar. Nieuw oponthoud en malaise kostte nog eens drie jaar. De laatste hand aan “Chromosphere” werd in 2019 gelegd.

Mocht je denken dat Canvas Solaris het na tien jaar rustiger aandoet, dan kom je bedrogen uit. Zo waarschuwde drummer Hunter Ginn al: “Niet eerder maakten wij een agressiever en meer vastberaden klinkend album”. En daar is geen letter van gelogen vertel ik je. Waar “The Atomized Dream” nog symfo-minded was met veel synthesizers, ging op “Irradiance” de spreekwoordelijke beuk er al in. Op het voorliggende schijfje doen de heren er nog een schepje bovenop en gaan zij volledig los in wat je gerust een orgie aan gitaargeweld mag noemen. Nathan Sapp en Chris Rushing riffen en soleren met regelmaat tegen de klippen op. Niet langer gehinderd door de synthesizers van Donnie Smith. Hij heeft de groep immers vaarwel gezegd. Luister maar naar het voor de groep relatief korte Back Drop Effect, waar het kwartet er viereneenhalve minuut met gestrekt been ingaat.

Maar dan zijn al drie nummers langs je trommelvliezen, hamer, aambeeld en stijgbeugel gedenderd. Te beginnen met opener Extrasolar Biosignature. De intro met onheilspellende effecten is de opmaat voor de eerste eruptie met complexe en tegendraadse metal. Is het speed, trash, jazz of ‘gewoon’ progmetal? Jij als luisteraar mag het zeggen. Na ruim tien minuten is de bui overgetrokken en is de wind gaan liggen. De lucht klaart enigszins op met Hidden Sector. Daar zijn wat rustpunten dankzij nylon-gitaarspel en een fraai basloopje. Na vier minuten valt het helemaal stil en is er zowaar een halve minuut rustig getokkel.

Met ruim dertien minuten is Zero Point Field het op één na langste nummer dat men ooit componeerde. Staccato gitaarriffs, donderende drumpartijen en shreddende gitaren trekken in hoog tempo voorbij. Daarbij zorgt het stereo-effect voor extra audiopret. Voor het eerst komen toetsen op de voorgrond, al is dat van korte duur. Daarna is het weer gitaar dat de klok slaat. Niet duidelijk is waar men naartoe wil. Maar dat weten de raggende mannen wellicht zelf ook niet. Het mag duidelijk zijn dat dertien minuten hier te lang is. Renormalization lijkt zijn titel eer aan te doen door een akoestische start. Lijkt, want al rap gaat men weer genadeloos los met onnavolgbaar gitaarwerk. Zeg maar Liquid Tension Experiment in het kwadraat en twee versnellingen hoger.

Zijn er dan helemaal geen toetsen meer aanwezig? Nou, slechts een beetje. Vooral op de achtergrond en lastig te onderscheiden van een stukje programmering. Je hoort wat synthesizers in het krankzinnige False Vacuum, dat wordt gedomineerd door overstuurd gitaarwerk. Maar dan lig ik al lang uitgeteld in de hoek.

“Chromosphere” is een intensieve en energieslurpende luisterervaring van bijna vijftig minuten. Een rollercoaster die men in Walibi Holland nog moet opbouwen. Ik zal ze in Biddinghuizen helpen met de naam: De Canvas Solaris.