CiccadaAlbum

Ze nemen wel lekker de tijd, onze Griekse kompanen van Ciccada. Tussen het eerste en het tweede album verstreek zeker vijf jaar, en ook tussen de tweede en het nieuwe album is dat niet anders. Ik klink wellicht een beetje verwijtend en dat is niet mijn bedoeling, want voor hetzelfde geld laten de kunsten van deze Griekse progfolk formatie zich rijpen als een goede wijn.

Met “Harvest” levert Ciccada zijn derde album af en vanaf de eerste noten is het duidelijk dat we wederom onder worden gedompeld in een bijzondere ratjetoe van kalme folk, complexere jazz en veel invloeden van muziek uit zowel de Renaissance als de jaren ‘70. Echt heel veel nieuws valt er dan ook niet te zeggen over deze plaat. Daarom refereer ik toch schaamteloos naar de uitstekende recensies van mijn collega’s. Maar ja, als recensent dien ik toch een duit in het zakje te doen, nietwaar?

Het album opent met Eniania, een uitdrukking die haast als mantra steeds opzwepender gezongen wordt onder een track vol lekkere jazzy folk. Vervolgens rollen we door naar het kalmere Open Wings, een nummer dat lenteachtig doch pastoraal aandoet en waarbij de folk duidelijk de overhand neemt om zo nu en dan met een korte Jethro Tull achtige fluituitbarsting (fluitbarsting?) te breken met de kalmte van het nummer. Daarna volgt een aantal nummers dat op hun eigen manier hommage lijkt te bieden aan bands als bijvoorbeeld Gentle Giant, voor zover dat niet al het geval was.

Muzikaal klinkt het geheel zoals ik eerder al aangaf erg lenteachtig en pastoraal. De prachtige albumhoes met zijn haast middeleeuwse tekening van een wijngaard draagt hier zeker aan bij. De zang op het album is aangenaam en zacht, waarbij zangeres Evangelia Kozoni mij regelmatig deed denken aan Judy Dyble. Ook de keur aan diverse blaasinstrumenten, die sterk bijdragen aan het bij vlagen middeleeuws klinkende geluid, kan mij persoonlijk wel bekoren.

Al met al blijkt “Harvest” een zorgvuldig uitgekiend album te zijn dat de krachten van de band mooi in de spotlights weet te zetten. Het album mag ten opzichte van hun vorige werk geen extreme uitstapjes bevatten, maar de dames en heren van Ciccada weten wel waar ze goed in zijn en hoe ze daar op voort kunnen bouwen. Hoewel de smaak niet veel lijkt te zijn veranderd, is Ciccada toch een wijn die prima doch subtiel weet te rijpen.