Cosmograf Album

Na het onevenwichtige “The Unreasonable Silence” uit 2016 ben ik Robin Armstrong wat uit het oog (en oor) verloren. Toen ik begreep dat zijn nieuwe schijf voor het eerst geen concept bevatte, werd ik wel nieuwsgierig. Zijn tien (!) vorige albums bevatten allemaal een concept. Daar zaten een paar parels tussen zoals “The Man Left In Space” en “Capacitor”. Benieuwd hoe een meer losse songmatige aanpak uit de verf komt.

Ergens klinkt dit album bevrijdend. Het heeft in positieve zin iets eigenwijs. De losse aanpak lijkt hem te bevallen. Kan me ook voorstellen dat het meer artistieke ruimte geeft als je niet aan een concept vast zit. Er staat een aantal sterke songs op dit album. Zo ben ik erg gecharmeerd van Kings And Lords waar de symfonische invloeden vanaf druipen. Het heeft mede door de strakke drums een lekkere drive en het gitaarspel is bij vlagen prettig pittig. Sommige stukjes doen denken aan In The Court Of The Crimson King van King Crimson.

We Are The Young behoort zeker ook tot het beste van dit album. Armstrong is in staat om een song uitermate goed op te bouwen. Door de soms verrassende overgangen blijft hij de spanning vasthouden. Het instrumentale laatste stuk is van grote klasse, met een hoofdrol voor de toetsen.

Robin Armstrong is een geweldige muzikant, maar ook een beperkte zanger. Dat wist hij altijd goed te doseren. Daarbij maakte hij nog weleens gebruik van gastzangers of kon hij met vervormingen bijvoorbeeld wat bijsturen. Op dit album komt de zang niet altijd goed uit de verf. In opener Division Warning moet hij alle zeilen bijzetten en dat gaat echt ten koste van de kwaliteit. Hij vliegt hier regelmatig uit de bocht. Je moet als zanger weten wat je wel en niet kunt. Dat heeft hij hier overschat. Ook in Seraphim Reels klinkt het te mager. Gelukkig is zijn gitaarspel hier erg sterk en ook de heerlijke saxofoonsolo van Pete Jones (Tiger Moth Tales, Camel) is zeker het vermelden waard.

Empty Box is een mooi voorbeeld van hoe het vocaal wel goed gaat. Wanneer hij meer ingetogen kan zingen, komt zijn stem het beste tot zijn recht. Alles bij elkaar opgeteld kom ik op een prima voldoende uit voor dit album. Elk nummer bevat wel iets dat verrast; een mooie gitaarsolo of een instrumentaal stuk dat je bij de les houdt. Robin Armstrong houdt de progrock in ere en wij mogen ervan meegenieten.