CyrilAlbum

Één van de projecten van Marek Arnold is Cyril en na drie jaar is hij weer terug met zijn nieuwste album dat volledig benoemd ‘Amenti’s coin – secret place pt.II’ heet.

De bijtitel refereert naar het nummer Secret Place Pt.1 dat te vinden is op het tweede album ‘Paralyzed’ waarvan helaas nog steeds een recensie op deze site ontbreekt. Hiermee wordt tevens het conceptverhaal voortgezet in dit album met andermaal tekstbijdrage van Guy Manning die ter ondersteuning er een enkele strofe over vertelt. Als je weet dat Martin Schnella, die al meerdere eigen fraaie producties op zijn naam heeft staan, de mix en mastering heeft gedaan, weet je dat je kwalitatief gezien een uitstekende geluidsproductie krijgt aangeboden.

Wat meespeelt is dat sinds het debuut de line-up ook redelijk stabiel is gebleven. Zo spelen de muziekvrienden Ralf Dietsch op gitaar en mandoline, Denis Strassburg op basgitaar, Manuel Humpf op drums en Marek zelf op toetsen, saxofoon en af en toe heerlijke blokfluitaccenten. Een aanrader om eens naar een fraaie hoofdrol voor de blokfluit te luisteren zit in het slotgedeelte van het nummer Caravan. Het zijn met name de twee zangers Larry Brödel en Manuel Schmid waarmee ze harmonieuze stillevens kunnen creëren en zich onderscheiden van menig neo-progressieve popbandjes die luisterliedjes als invalshoek hebben.

Het geheel is een melodieus en pakkend kunstwerkje geworden met af en toe neigingen om even naar AOR te bewegen zodra de saxofoon ter hand wordt genomen. De bands waar opnieuw naar gerefereerd kan worden zijn ook weer terug te vinden in de lovende recensie van hun derde album, The Way Through. Verrassend en handig gepositioneerd is het titelnummer Amenti´s Coin. Hier ontspint zich, hoe kort het ook duurt, een aangenaam instrumentaal ambient intermezzo. Tja, het originele geluid van Cyril was zeker veel meer progrock dan nu. Het slotnummer Arrival is met een kleine negen minuten het langste nummer en komt nog het meest als progressiefst over mede dankzij een fraaie gitaarsolo als bonus. Ik krijg hier alleen de Nick En Simon-achtige samenzang maar niet uit mijn hoofd.

Het album heeft wellicht de nodige luisterbeurten nodig om de vele finesses te ontwarren. Pas na enige tijd absorbeer je pas de verschillende melodielijnen, de aangename inkleuringen van verschillende instrumentale passages en subtiele klankkleuren van de zangers en een korte doch interessante bijdrage van zangeres Andrea Strassburg, de vrouw van de bassist. Het voelt constant harmonieus, melodieus en enkele keer mysterieus aan. Sfeer is hier het toverwoord, fijnzinnig het handelsmerk.