Het is inmiddels alweer ruim acht jaar geleden dat de legendarische Pink Floyd-gitarist David Gilmour live te bewonderen was. Het uitstekend ontvangen nieuwe album, “Luck and Strange”, en de eeuwige adoratie van het publiek kunnen de zaken echter snel doen kantelen. Met als resultaat een volledig uitverkochte Royal Albert Hall in Londen, tot en met de staanplaatsen in de nok van het statige gebouw. Dat betekent ruim 5.300 verkochte kaartjes, behoorlijk aan de prijs bovendien. Maar dat leidde geenszins tot een moeizame verkoop, integendeel: alle zes optredens in de Londense metropool waren in no time uitverkocht. Dat gold ook voor de zes shows die Gilmour cs in Rome gaf, en zal ongetwijfeld ook opgaan voor de vier concerten in Los Angeles/Hollywood en vijf shows in New York aan het einde van de tour.
Want vergis je niet, Gilmour is een absolute topper binnen het genre. In voetbaltermen kun je spreken van de top van de Champions League, vergelijkbaar met Manchester City en Real Madrid. Buitencategorie dus. Dat komt natuurlijk grotendeels door zijn Pink Floyd verleden, maar hij bewijst met het nieuwe album nog steeds relevant te zijn binnen de (pop)muziek. David Gilmour is een indrukwekkende, legendarische, bijna mythische figuur. Of in de welbespraakte woorden van echtgenote Polly Samson: “He’s David Gilmour and he’s a f***ing legend!” Een goed uitgebalanceerde setlist ook, hoewel elke avond exact hetzelfde wordt gespeeld. Veel werk van het nieuwe album, vanzelfsprekend, maar ook een paar tracks van voorganger “Rattle That Lock” uit 2015. Een groot deel van het publiek komt natuurlijk vooral voor zijn vertolking van Pink Floyd-songs.
5 A.M. is een geweldige opener, stipt om kwart voor acht, de spanning is voelbaar als de herkenbare tonen van Gilmours gitaar afspatten. Twee nummers van het nieuwe album, Black Cat met slide-gitaarsolo van ‘new boy’ Ben Worsley loopt naadloos over in titelnummer Luck and Strange, die heerlijke luie groove, met fantastische harmoniezang, Gilmour zelf heeft wat moeite met zijn stem. Dan volgt een blokje “The Dark Side of the Moon” met achtereenvolgens Speak to Me, Breathe (In the Air), Time, met de bekende klokkenfilm op het grote scherm, en Breathe (Reprise). Het publiek klapt zijn handen stuk.
Fat Old Sun zal nooit mijn favoriet worden, maar het tegenovergestelde geldt voor Marooned, mede door de voortreffelijke lichtshow en de superbe solo van Gilmour, de bandleden kijken met ontzag toe. Wish You Were Here wordt als altijd luidkeels meegezongen, het blijft een iconische song. Weer twee nieuwe nummers, Vita Brevis is een opstapje voor Between Two Points. Dat betekent ook de entree van dochter Romany die het nummer van de gebroeders Montgolfier op overtuigende wijze brengt, zichzelf op harp begeleidend.
Het laatste nummer voor de pauze is van “The Division Bell”, High Hopes is een geweldig nummer met een prachtig einde met akoestische gitaar en wegstervende pianoklanken. De grote ballonnen die de zaal worden ingegooid, dragen bij aan de feestvreugde, maar hadden wat mij betreft ook achterwege gelaten kunnen worden: ze leiden alleen maar af. Onder een donderend applaus verlaten de bandleden het podium, de ster van de show als laatste. Tijd om even bij te komen, voor zowel band als publiek.
Na circa twintig minuten vangt het tweede deel aan, nog niet iedereen heeft zijn plaats weer gevonden. Het onheilspellende Sorrow krijgt een formidabele uitvoering mee, Romany ondersteunt haar vader vocaal in The Piper’s Call. A Great Day for Freedom is een nieuwe climax in een set die al veel hoogtepunten kent. Nog zo’n typische Gilmour-song, In Any Tongue, vooral door de animatievideo en de gitaarsolo aan het einde. De solozang tijdens het tweede deel komt voor rekening van Worsley, hij doet dat op indrukwekkende wijze.
The Great Gig in the Sky wordt ditmaal in een akoestische versie gebracht en als het ware opnieuw uitgevonden, met de eminente Louise Marshall aan de piano, vier hemelse vrouwelijke stemmen, één slide gitaar en een heleboel kandelaars. Het aansluitende A Boat Lies Waiting, een ode aan de helaas veel te vroeg overleden Rick Wright, is uiterst emotioneel met meervoudige harmonievocalen, kippenvel. Nog zo’n hoogtepunt, Coming Back to Life, het houdt niet op. Dark and Velvet Nights, met animatiefilmpje in de stijl van Steven Wilson en prachtig gitaarduet, is alweer zo’n nieuw nummer. Dat geldt ook voor Sings, met sterke referenties aan “On an Island” en Scattered, het drieluik staat ook in die volgorde op “Luck and Strange”. Het zijn de laatste nummers van het officiële gedeelte van het optreden.
Er is vrijwel geen andere toegift denkbaar dan Comfortably Numb, de ultieme Pink Floyd-song, vergezeld van een sensationele lasershow, inclusief spiegelbol en de gitaarsolo aller gitaarsolo’s. De volledige hal gaat compleet uit zijn dak en een minutenlange staande ovatie van alle 5.300 aanwezigen is de terechte beloning voor zoveel moois. Zelfs Gilmour is er zichtbaar door geëmotioneerd.
De geroutineerde en soepel spelende begeleidingsband bevatte ditmaal een mengeling van oude getrouwen en talentvolle nieuwkomers. Zo is daar gitarist Worsley die indruk maakte met zowel inventief gitaarspel als met prima zang. Ook drummer Adam Betts kan er wat van, naast machtige klappen was er ook geraffineerde percussie en zelfs een levensgrote klok (High Hopes). Ook tweede toetsenist Rob Gentry is een relatief onbekende, beide laatstgenoemden leverden ook een aandeel op “Luck and Strange”. De veteranen Greg Phillinganes (Eric Clapton, Phil Collins, Toto) op toetsen en Guy Pratt, vaste bassist sinds 1987, completeren de band. Maar dan mag ik de zangeressen Hatty en Charley Webb en vooral Louise Marshall niet vergeten. En als klap op de vuurpijl dochter Romany en inmiddels vooral bekend van haar solozang op Between Two Points, de meest recente single van het nieuwe album. Dat album heeft inmiddels in een fors aantal landen de nummer 1 positie bereikt, niet slecht voor een 78-jarige.
Kosten noch moeite zijn gespaard voor deze tour, dat begint al bij het grote scherm dat van super HD-kwaliteit is. De lichtshow boven het podium kent zijn gelijke niet, zelden zoiets gezien. Honderden kleine LED-lampen vormen samen een tapijt van licht en kunnen de meest bijzondere vormen en kleuren aannemen. De lasershow is altijd al een integraal onderdeel van de shows van Gilmour en Pink Floyd geweest, maar ditmaal ziet hij kans om eerdere tournees ruimschoots te overtreffen. Tel daarbij de al gememoreerde spiegelbol en niet te vergeten het fantastische kristalheldere geluid en je hebt de ingrediënten voor een topavond.
De totale show neemt circa 2,5 uur in beslag, waarna de inmiddels bekende reis om de wereld met treinen, taxi’s en metro’s een aanvang kan nemen. Het was een memorabele avond, in meerdere opzichten. De gelukkigen die aanwezig waren, zullen elkaar over een paar jaar ongetwijfeld als volgt aanspreken: “Remember that night?”