Sylvian, DavidAlbum

Uitgebracht in 1999 als een regulier album neemt “Approaching Silence” een aparte plek in binnen de discografie van David Sylvian. Vlak nadat hij met “Dead Bees On A Cake” zijn comeback als platenartiest heeft gemaakt, brengt de Engelsman een cd uit met muziek die hij heeft gemaakt voor twee kunstinstallaties. De ene, Ember Glance – The Permanence Of Memory, produceert hij in 1990  voor Russell Mills en verschijnt kort daarna gelimiteerd als cd in een speciaal programma. Jarenlang is dit item veelgezocht onder Sylvian-fans. De ander komt uit 1994 en heeft Sylvian samen met Robert Fripp gemaakt: Redemption – Approaching Silence.

Sinds het verschijnen van “Alchemy – An Index Of Possibilities” heeft David Sylvian zich veelal parallel aan zijn liedjesgeoriënteerde repertoire ook begeven op het pad van de elektronische muziek, met name de atmosferische en filmmuziekachtige ambient. Werk dat zich bevindt tussen het latere jaren tachtig werk van Brian Eno (“Thursday Afternoon”) en de ‘gevonden’ geluiden op de platen van Holger Czukay. Met die Duitse artiest maakt Sylvian eind jaren tachtig trouwens twee albums en het mag dan ook geen verrassing zijn dat The Beekeeper’s Apprentice, Epiphany en Approaching Silence in het verlengde van dat werk liggen. Trage, ijle klanken die goed dienst doen als achtergrondmuziek, of als geluiden die een bepaalde ruimte, zoals een kunstobject, muzikaal invullen. Dat is ook het doel geweest van deze stukken.

Noem het muzikaal behang, noem het beeldende muziek, de meningen lopen sterk uiteen voor wie de moeite neemt om naar deze toch spannende cd te luisteren. Het eerste stuk klinkt op het eerste gehoor als een orkest dat al stemmend op zoek is naar de zuivere toon, maar dat zich gaandeweg goed ontwikkelt. Op een lage ondertoon speelt Perry diverse bellen, terwijl Sylvian dat om de zoveel maten inkleurt met gitaar- en synthesizerakkoorden. Pure, maar ook oppervlakkige ambient. Na een kwartier wordt de sfeer onder aanvoering van strijkersklanken dreigender, maar dit leidt niet tot grote veranderingen. Epiphany klinkt als een coda op het voorgaande en voegt op zichzelf staand weinig toe, behalve de passerende trein. Het titelnummer klinkt meer ondergronds, minder aardser en bevat af en toe die duidelijke Fripp-tic. Uithalen in de vorm van overbekende Frippertronics, maar die niet een doorbrekende rol in de sfeer spelen. Ook komen de tubular bells af en toe om de hoek kijken; ditmaal in de vorm van samples van Sylvian. Na een half uur voelt men de stilte steeds dichterbij komen: de muziek heeft de titel van het stuk en het album volmaakt. Het is bijna muziek voor het slapen gaan.

Voor wie ook eens de instrumentale kant van Sylvian wil ontdekken, heeft aan dit album een prima staalkaart. Naast het tweede gedeelte van “Gone to Earth”, de compilatie “Camphor” en “Alchemy – An Index Of Possibilities” is dit album om die reden een verplichte aanschaf. Maar wat er aan ontbreekt is die heldere, zachte stem van David Sylvian zelf. En dat is soms even wennen, juist omdat zijn naam op de hoes staat. Dat hij met een album als dit ook zijn andere kant wil laten horen, getuigt van durf en vastberadenheid, alhoewel zijn echte talent toch bij het songschrijven ligt. Het instrumentale werk is te oppervlakkig en te beperkt inhoudelijk interessant om echt lang te blijven boeien. “Approaching Silence” is duidelijk muziek in de dienst van de kunst, in plaats van bijvoorbeeld een prachtige hoes die een dito album onthult. En daar is geen woord teveel mee gezegd.

Wouter Bessels