DGMAlbum

Aan het einde van ons interview naar aanleiding van DGM-album “Life” verwees bandleider Simone Mularoni eind 2023 al naar de opvolger van die plaat. Het opwindende zat hem in de aankondiging dat deze a) niet lang op zich zou laten wachten en b) muzikaal sterk zou afwijken van de melodieuze powerprogmetal die het Italiaanse vijftal doorgaans produceert. Ons werd een smakelijke salami voorgehouden met een sterkere focus op progrock, akoestische gitaar en old school proginstrumenten.

Die opvolger dient zich elf maanden na “Life” aan, wat binnen het huidige proglandschap inderdaad lekker vlotjes is. De prosciuttovraag is dan of Mularoni ook die tweede toezegging heeft kunnen waarmaken: schotelt nieuweling “Endless” de luisteraar inderdaad iets fundamenteel nieuws voor? Het is in elk geval DGM’s eerste echte conceptalbum, met een verhaal over de fundamentele keuzes die we maken in het leven, hoe die richting geven aan onze levensreis, en hoe anders die had kunnen zijn als we andere paden ingeslagen waren.

Qua muzikale vernieuwing lijkt de band echter een beetje op twee gedachten te hinken. De bekende DGM-elementen zijn op “Endless” ook weer nadrukkelijk aanwezig, al ligt het tempo gemiddeld wat lager dan op voorgaande albums. Maar de coupletten zijn weer melodieus, de refreinen meebrulbaar, de gitaarsolo’s indrukwekkend, de productie uitmuntend: vertrouwde DGM-kwaliteit over de gehele linie. Aan de andere kant: die elementen kennen we inmiddels ook wel; van DGM zelf, en anders van het brede scala aan collega’s binnen dit genre. De invloed van Symphony X ligt er bij een powerballad als Solitude nog steeds duimendik bovenop. Daardoor verslapt de aandacht bij de toegankelijke coupletten en refreinen op snelheidsmonsters als From Ashes, hoe goed het allemaal ook klinkt. Mio caro signor Mularoni, we zouden het toch helemaal anders gaan doen?

Maar tijdens de soms onverwachte instrumentale secties wordt het dan ineens een stuk spannender. Met de inzet van vintage keyboardgeluiden en dwarsfluit speelt Emanuele Casali een prominente rol op “Endless”. Zelfs viool en andere blazers duiken op enig moment op. Het tweede deel van Promises doet met zijn combinatie van Hammond orgel en dwarsfluit denken aan Ayreons “Into The Electric Castle”, al ligt een verwijzing met Jethro Tull natuurlijk ook voor de hand. Het drijvende ritme in de eerste minuten van The Wake had op een van Opeths recente albums kunnen staan. Hoewel ‘nieuw voor DGM’ natuurlijk nog iets anders is dan ‘vernieuwend op zich’, voegen deze stukken zeker diepte toe aan het vertrouwde bandgeluid.

Het lijkt alleen alsof DGM die muzikale richting (nog) niet volledig durft te omarmen. Toch de zorg om de bestaande fanschare van zich te vervreemden? De video voor The Great Unknown kapt de sublieme meditatieve outro met akoestische gitaar en dwarsfluit zelfs genadeloos af. De uitgesponnen instrumentale passages vormen vaak een midden- (Final Call) of eindstuk (The Great Unknown) van tracks die daarbuiten vooral standaard DGM-vertier bieden. De vocale secties (couplet-refrein) en de instrumentale stukken sluiten daardoor qua sfeer niet altijd op elkaar aan.

Het is alleszins prijzenswaardig dat DGM op “Endless” nieuwere paden bewandelt, maar het gezelschap is nog niet bepaald op expeditie naar onontgonnen terrein. Het zou mooi zijn als de reacties op deze plaat de mannen het vertrouwen geven om de volgende keer echt de wildernis in te duiken. “Endless” daagt al veel meer uit dan zijn voorganger, maar DGM wekt de indruk tot nog veel meer in staat te zijn. Slottrack …Of Endless Echoes lijkt met zijn lengte van ruim veertien minuten en talloze sfeerwendingen een helder signaal in die richting. Wellicht duiden we “Endless” dan later met terugwerkende kracht aan als dat essentiële overgangsalbum richting een bredere muzikale benadering.