DiceAlbum

Stoïcijns vervolgt Dice nog steeds zijn eigen weg. Ditmaal met album nummer 27 door de door hen zelfbenoemde kosmische prog de stratosfeer in te gooien. Wat er precies met album 21 tot en met 26 is gebeurd is bij Progwereld niet bekend. Album nummer 20, geheten ‘Twentaurus’ uit 2014, was het laatste wat neerdaalde op ons hoofdkantoor.

Voor diegenen die deze groep niet kennen eerst even terug in de tijd. Dice is een Duitse space rock band uit het West Duitse Gütersloh opgericht in 1974 door Christian Nóvé. Tussen hun eerste studioalbum, dat werd uitgebracht in 1979, en het tweede dat pas verscheen in 1997 werd er veel live gespeeld. Na de val van de muur en het neerhalen van het ijzeren gordijn vertrok Christian Nóvé in 1990 naar het op dat moment onrustige Oost Duitse Leipzig. Als geschoolde letterzetter had hij in de jaren ‘80 al kort een muziektijdschrift uitgegeven en hier richtte hij het ZeitPunkt-Culture magazine op om het voor twintig jaar te leiden. Daarnaast richte hij zijn eigen muziekuitgever FAN-Verlag GmbH op om jaar na jaar een cd uit te brengen bij het aangesloten Scene Records-label. Zijn motivatie was dat liefhebbers van hun kosmische muziek nu ook thuis naar hun muziek konden gaan luisteren.

Als multi-instrumentalist zingt en bespeelt Christian Nóvé alle instrumenten in zijn eigen opnamestudio. Zijn vrouw Ramona Nóvé zingt de vrouwenstemmen in terwijl de Amerikaan Dennis Lee Small sinds 1999 samen met hem de teksten schrijft. Voor mij is het echter Peter Viertel die als gitarist sinds 2004 het niveau van Dice opkrikt naar een acceptabel niveau. Evenals hun landgenoten van Apogee wil Dice krampachtig zijn nummers over de tien minuten grens heen tillen. Alleen gaat het in dit geval gepaard met heerlijke Gilmoureske gitaarsolo’s.

Wat we nog steeds horen is onversneden spacerock. Het verzandt gelukkig nergens in psychedelisch gepiel door er een dot Eloy sausjes overheen te gooien waardoor het geheel toch een meer of mindere mate een songmatig structuur behoudt. En dat horen we door twee scheuren die opengetrokken worden. Enerzijds is dat dus de gitaarscheur met Floydiaanse trekjes. Anderzijds is het de zangstem die licht schuurt tegen het gehemelte. Evenals de zwaar geaccentueerde zang van Eloy mag dit bij Dice op de nodige sympathie rekenen. Hoe middelmatig en monotoon de zang met Duitse tongval ook is.

Het is mij een raadsel hoe ze elk jaar weer een album kunnen produceren dat kort omschreven kan worden als aardig, maar verre van hoogstaand. Gelukkig doen ze dat met de nodige zelfspot, want met ironische album titels als ‘What, If My Black Cat Is An Alien?’ En ‘If The Beatles Where From Another Galaxy’ laten ze zien dat ze ook niet zo serieus genomen moeten worden.

Al met al geloof ik dat je de muziek van Dice evenals Hawkind juist live moet aanschouwen en horen. Dat zal je makkelijker in hogere sferen brengen. Vanuit het bewerkte studiomateriaal is de songstructuur en muzikale afwisseling voor progressieve fans te karig. Voor Dice fans ligt de gunfactor zo hoog dat album 28, verwacht ik, niet lang op zich zal laten wachten.