DraconianAlbum

Bam! De hongerige grom van een monster in de vorm zanger Anders Jacobson opent het album robuust met de track The Drowning Age. Geen twijfel mogelijk, Jacobsen laat de luisteraar gelijk horen dat hij in topvorm is. En die agressiviteit houdt hij gedurende het hele album vast. En u heeft het wellicht wel eerder gelezen in een recensie van deze band, Jacobson heeft de unieke kwaliteit om zijn grunts op verstaanbare manier te uiten. Het feit dat je de tekst goed kan meeluisteren, zijn veelzijdigheid en gevoel voor poëzie daarbij opgeteld versterkt mijn punt dat hij één van de beste grunters ter wereld is.

Om verder met de creatieve deur in huis te vallen: Het vijfde studioalbum van Draconian, “A Rose For The Apocalypse”, is kunstzinniger geworden dan de vorige albums en dat is een mooie ontwikkeling. De band heeft een perfecte balans gevonden tussen brute, maar ook gevoelige en ijzingwekkende songs. De band zit met dit werkstukje niet ver van de stempel ‘meesterlijk’. De gitaar van Johan Ericson zorgt voor veel melodie in de songs en dat is een niet te onderschatten factor. Daardoor ontstijgt Draconian namelijk de grote grijze massa op het gebied van gothic doom metal. Neem bijvoorbeeld de ijzersterke gitaarmelodie (en solo) van Ericson in The Last Hour Of Ancient Sunlight. Bij menig gitaarliefhebber loopt het kwijl dik in de mond, dat garandeer ik.

Het kunstzinnige karakter kan je breed beoordelen. Neem de track Elysian Night, die in beginsel melancholisch in elkaar steekt, maar de brute passages maken de song een bijzondere ervaring in het totaalaanbod van de band. Niet in definitie tranentrekkend, maar als je meegaat in de golven van emotie is dit een juweel voor het album.

Toch is het niet alleen maar vernieuwende kunst wat de band op deze cd brengt. De muzikanten borduren nog steeds voort op het gebruikelijke recept, hoewel de formule nagenoeg tot in de perfectie is uitgevoerd. Dat zit in de kleine details. Bijvoorbeeld de akoestische gitaar in Dead World Assembly is feilloos geproduceerd naast de elektrische gitaar en alleen al de diversiteit aan verschillende gitaren en ritmes is indrukwekkend knap in elkaar gezet. Het grappige is dat je dat niet gelijk opmerkt, want dat hoor je pas na meerdere luisterbeurten. Gemakshalve vergeten we de knipoog naar Paradise Lost maar, het is Draconian vergeven. Immers, de bandnaam is ook geïnspireerd op die groep en veel bandleden van Draconian zijn liefhebber van die Britse band. Maar buiten het lakende kopieergedrag is ook het afsluitende The Death Of Hours magisch. Verdorie, wat is dit weer fenomenaal gecomponeerd, maar ook geproduceerd. En ik heb de frontvrouw nog niet genoemd in deze recensie, maar ook Lisa Johansson laat zich van haar sterkste kant zien. Gemakshalve laat ik mijn lofzang voor het strijk- en toetsenwerk maar even voor wat het waard is.

Ook opvallend ten opzichte van eerder werk: de vele tempowisselingen binnen (en tussen) de songs. Veel tracks laten de extremen in ritmewisseling horen maar vallen precies goed, het valt in het totaalbeeld niet op.

Is “A Rose For The Apocalypse”, misschien wel het beste album dat ooit in het genre doom/gothic/death metal is gemaakt? Kippenvel van minuut één tot aan de laatste noot.

Ruard Veltmaat