DraconianAlbum

De eerste track, A Scenery Of Loss, van dit conceptalbum begint overweldigend intens. Zelfs na vele luisterbeurten bezorgt het onweer en de regen als intro van deze track mij nog steeds een overrompelend gevoel van schoonheid. Daarbij is het luisteren onder een hoofdtelefoon van essentieel belang. De diepe grunts van Anders Jacobson hakken enorm in je systeem, zeker wanneer je er voor openstaat. De productie van dit nummer is net als op het hele album van onberispelijk niveau en geeft het album ook een absolute meerwaarde. Wanneer je open staat voor intens droevige, dramatische en neerslachtige doom metal, dan is A Scenery Of Loss een opening van de cd waar je van droomt. Zelfs de ‘moeder der alle doom bands, My Dying Bride, kan hier nog een puntje aan zuigen.

Zoals we inmiddels gewend zijn van de Zweedse band Draconian is de muziek op dit album vertrouwd zwaarmoedig. Een uitzondering is het gesproken Expostulation, wat de voorloper is van Heavan Laid In Tears. Hier geen specifieke droefenis maar gewoon een mooie interlude voor het opvolgende nummer. Typisch een nummer dat bijvoorbeeld ook op een Ayreon cd kan staan. Heaven Laid In Tears is overigens geen track die overtuigend opent maar de gitaarriff na exact de helft van de track is van memorabel niveau. De melodie is meeslepend magisch. Eerlijkheidshalve zit er waarschijnlijk veel inspiratie van The Cry Of Mankind van My Dying Bride in de riff, maar die song is in mijn optiek wat chaotischer en eentoniger. Daardoor pakt de melodie van MDB je minder dan Draconian dat doet, je kan zeggen dat het geperfectioneerd is door de Zweden. Ook het tweede nummer, Daylight Misery, mag wat mij betreft het predicaat memorabel meekrijgen.

Nog een kenmerk binnen de muziek van Draconian is dat de composities traag, bombastisch en zo nu en dan groots zijn gecomponeerd. Zoals het tien minuten durende The Apostasy Canticle. Na een langgerekte passage etaleert zanger Anders Jacobson zijn brede kwaliteiten op het gebied van grunten. Wie denkt dat er weinig variatie in grunts kan zitten moet vooral deze track eens beluisteren. Wat ik enorm kan waarderen aan zijn weergaven is dat ze op dit album bijna allemaal verstaanbaar zijn, waar dat bij collega zangers nog wel eens anders wil zijn. Dat heeft natuurlijk te maken met de agressiviteit die in een grunt gestopt wordt, maar Jacobson laat in de genoemde track horen dat agressie ook gepaard kan gaan met verstaanbaarheid. Je voelt de woede in al je bloedvaten als je luistert naar dit prachtige nummer. De rol van Lisa Johansson is ten opzichte van de andere albums veel kleiner en dit is ook niet het album waarop zij mij volledig kan overtuigen met haar aandeel.

Pronkstuk en klassieker van de cd is de vijftien durende epic Death Came Near Me. Een heerlijk nummer waarin je veel tempowisselingen kan vinden en wederom een veelzijdige vocalen van Jacobson en Ericson op gitaar. Gastzanger Ryan Henry van een andere doomband, Necare, vervult hier een prima rol.

Intens is het steekwoord dat ik wil gebruiken als mijn eindconclusie voor dit album. Elk nummer is raak en bezorgt een ander dimensie in de beleving van het album. Misschien wel het beste album van Draconian?

Ruard Veltmaat