Dream The Electric SleepAlbum

Dream The Electric Sleep (DTES) noemen wij in progkringen een buitenbeentje. De uit Lexington (Verenigde Staten) afkomstige groep combineert AOR uit de jaren 70 en darkwave uit de jaren 80 met elementen van pop, rock, prog- en postrock. Zonder dat je een van deze etiketten afzonderlijk op kunt plakken.

Zelf volg ik de groep al vanaf het album “Lost And Gone Forever”, dat op mij grote indruk maakte. Net als hun optreden op het Night of the Prog Festival in 2014, net na het verschijnen van “Heretics”. Op dat album en het navolgende “Beneath The Dark Wide Sky”, maar vooral op dit vijfde album, is het groepsgeluid verder verfijnd en ontwikkeld. Onder leiding van ‘mastermind’ Matt Page, die als zanger en toetsenist ook gitaar speelt. Zijn hoge, zuivere en krachtige zang speelt een belangrijke rol in het geluid.

Op dit album is het vocale deel verder uitgewerkt. Naast de leadzang van Page en de ondersteunende en achtergrondzang van Chris Tackett, draagt nu ook drummer Joey Waters zijn steentje bij met achtergrondzang. Soms klinkt dat als Spock’s Beard en Moon Safari, maar het blijft overwegend typisch DTES. Het uiteindelijke resultaat mag je knap noemen, wanneer je bedenkt dat hier een trio aan het werk is, zonder de hulp van gastmuzikanten.

Na het korte Yes-achtige And the Buried Rise volgt rauwe en straight rock waarin de invloeden van Led Zeppelin en zeker The Who waarneembaar zijn. Dat hoor je met name in de catchy en energierijke nummers Beyond Repair en Forged in the Furnace. Invloeden van AOR en melodieuze rock zijn aanwezig in het toegankelijke After the Fallout. Een intro dat je vaak hoort bij melodieuze rock gaat over in een aanstekelijk refrein. Stiekem moest ik daarbij denken aan Cock Robin in hun beste jaren. Het vervolg is stuwend met een vol overgave zingende Page en schurkt af en toe tegen bombast aan.

Centraal op het schijfje vinden we The Lessons They Bring, dat met ruim negen minuten het langste nummer en minder compact is dan de andere tracks. De tekstpuristen komen in het eerste deel goed aan hun trekken en dit stuk legt tegelijk de vocale kwaliteiten bloot. Halverwege is er ruimte voor instrumentale stukken met zowel vervormd als akoestisch gitaarwerk. Noemenswaardig zijn verder titelnummer American Mystic, wat doet denken aan Crack The Sky en het optimistische Steal the Love, een combinatie van genietbare pop en moderne rock. De titel Love Letters doet vermoeden dat we hier te maken hebben met de plichtmatige ballad. Niets blijkt minder waar in deze ruim vier minuten opzwepende en stuiterende rock als ware het punk.

“American Mystic” is geschreven gedurende een lange tijdspanne in een periode waarin veel gebeurde: de wereldwijde pandemie, sociale en politieke onrust in de Verenigde Staten (iets met ene Trump…); maar ook het vaderschap van Page speelde een rol. Het album moet daarom gezien worden als een manier om aan de chaos te ontsnappen en een nieuwe basis te vinden. Ik vind dat Dream The Electric Sleep daar goed in geslaagd is.