Drifting SunAlbum

Neo-prog liefhebbers opgelet! Met “Forsaken Innocence” overtreft Drifting Sun zichzelf. Wellicht dat de pandemie ermee te maken heeft. Dat bands nu eindelijk de tijd hebben om echt boven zichzelf uit te stijgen. Want dat is wat de Britten van Drifting Sun hier doen: van goed naar zeer goed.

Zonder twijfel is “Forsaken Innocence” de beste plaat uit hun oeuvre. En wellicht, de tijd zal het leren, een neoprog icoon. De plaat heeft namelijk wel de ingrediënten om daartoe uit te groeien.

Spil van deze band is toetsenist Pat Sanders. Hij was er ook al in de tweede helft van de jaren ’90 bij, toen Drifting Sun twee platen opnam. Het duurde tot 2015 dat Drifting Sun terug was met “Trip The Life Fantastic”, een mooie en degelijke neoprogplaat, met name door de fijne toetsen. De cd’s volgden elkaar in een hoog tempo op en nu is dus “Forsaken Innocence” verschenen. Voor wie neo-prog pas neo-prog is als het lijkt op het oude Marillion (en Pendragon, Arena etc.) zit met deze plaat helemaal, maar dan ook helemaal gebakken.

De band schiet uit de startblokken met het sterke King Of The Country. Drifting Sun klinkt krachtig en swingend. Er zitten mooie tempowisselingen en wendingen in het nummer. Hetgeen nog steeds een sterke troef is, zijn de mooie toetsen van Pat Sanders. En dat geldt voor de hele plaat. De gevoelige, subtiele, melancholieke en zwevende toetsenklanken vormen een rode draad door “Forsaken Innocence”.

Dan kom ik bij de volgende troef en dat is de zang. John ‘Jargon’ Kosmidis van de Griekse band Verbal Delerium neemt de honneurs waar op dit album. Jargons zang is warm en krachtig en past perfect bij de muziek van Drifting Sun. En dan kom ik bij troef drie. Niemand minder dan John Jowitt (IQ, Jadis, Arena) speelt de basgitaar op “Forsaken Innocence”. Jowitt hoef je niet te vertellen hoe neo-prog gespeeld dient te worden.

Een ander nummer dat ik er even wil uitlichten is Dementium. Dit mooi opgebouwde nummer doet erg denken aan het Arena ten tijde van “Pepper’s Ghost”. Voor de liefhebbers van epics komt Drifting Sun met Forsaken Innocence part 1 en 2. Ruim 25 minuten neo pracht. Dat betekent sterke zanglijnen, nadruk op de toetsen, melancholie en een verraderlijke toegankelijkheid. Met name de heren Sanders en Jargon trekken alle registers open. Gitarist Mathieu Spaeter trakteert ons op fijne Rothery/Barrett achtige gitaarsolo’s. Part 1 wordt behoorlijk vol gezongen, part 2 is voornamelijk instrumentaal. Wat mij met name zo aanspreekt in de neoprog van Drifting Sun is de grootsheid en zaligheid van de melodieën.

Maar het belangrijkste vind ik: Drifting Sun heeft een bepaalde gejaagdheid en urgentie gevonden waarmee de band je als luisteraar direct bij de kladden pakt en pas los laat als de laatste noot gespeeld is. Met het liefelijke en korte Time To Go sluit Drifting Sun de plaat af. De digitale versies hebben met Hand On Heart nog een bonustrack. Ik vind Time To Go een passende afsluiter van deze hele mooie schijf, waar melodie en kracht centraal staan. Eveneens belangrijk is voor mij bovendien dat “Forsaken Innocence” een plaat is die ik steeds weer wil horen. Prachtplaat wat mij betreft.