EpicaAlbum

We hebben er zo’n vijf jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het achtste album van Epica een feit. Nederlands grootste symfonische metalband pakt wederom flink uit met stevige, emotionele nummers en bouwt sterk verder op hun atmosferische en bombastische imago.

Het album staat wederom vol met melodische metal, orkestrale arrangementen, koor en oosterse instrumenten, brute riffs, prachtige gitaarsolo’s en natuurlijk de heerlijke zangstem van Simone Simons. Het album spreidt ook weer een duidelijke progressie tentoon. De nummers zijn melodieuzer en pakkender, maar ook heftiger en intenser. Rustige, catchy en ingetogen gedeelten worden afgewisseld met ijzingwekkende, sinistere stukken om vervolgens te worden opgevolgd door brute, heftige passages. De afwisseling in muziekstijlen, snelle stevige riffs en meeslepende koren, het contrast tussen licht verteerbare melodieën en zware complexe arrangementen, de tegenstelling in zangstijlen met de prettige mezzosopraan zangstem van Simons en de ruwe grunts van Mark Jansen maken dit weer tot een op-en-top Epica album.

Epica zou Epica niet zijn als ze niet een diepere betekenis hadden meegegeven aan hun album. De albumtitel “Omega” is gebaseerd op de theorie van het omegapunt. Het omegapunt is een door de Franse filosoof en theoloog Pierre Teilhard de Chardin bedachte term die een eindmoment in het evolutieproces aangeeft [bron: Wikipedia]. Dus na het kwantum enigma en de holografische virtuele realiteit zijn we nu aan het einde van onze evolutie aanbeland. Geheel in stijl met deze filosofie start het album met de intro Alpha – Anteludium. Alpha is de eerste letter uit het Griekse alfabet, terwijl Omega – het afsluitende nummer van het album – de laatste letter uit het Griekse alfabet is.

De intro Alpha – Anteludium is de perfecte opener voor het album. Een zacht aanzwellende instrumentale opening, sfeervolle klassieke arrangementen met filmische cineastische allure. In de opgebouwde climax loopt het nummer naadloos over in het stevige Abyss Of Time – Countdown To Singularity. Hier barst Epica weer los in alle hevigheid, vergelijkbaar met de openingsnummers op hun vorige albums. Wat vooral opvalt is het heerlijke contrast tussen de goed uitgevoerde grunts van Mark Jansen en de prachtige cleane zang van Simone Simons, maar ook de afwisseling in snelle orkestrale delen en de zware donkere bombastische partijen maken indruk. De instrumentale delen, het bombastische en het hoge tempo afgewisseld met deze donkere en zware partijen, doen zeker ook denken aan Nightwish.

Het begin van The Skeleton Key zorgt dan voor enige rust met een ingetogen piano-intro. Maar schijn bedriegt en het nummer kent een abrupte heavy wending met een heftige grunt. Simons brengt dan weer enige rust door sfeervol en ingetogen te zingen. Wederom is er een mooi verschil in zang waardoor de verschillende emoties in het nummer mooi worden uitgebeeld. Ook de samenzang en de (kinder)koren voegen een extra laag toe aan het muzikale (zang) spectrum. Met een perfect toetsengedreven intermezzo, gevolgd door een ijzingwekkende gitaarsolo, een zware bassound en dito drums wordt dit nummer schitterend afgesloten.

The Seal Of Solomon heeft een duidelijke oosterse uitstraling, terwijl Gaia is afgeleid van de Griekse mythologie. Zaher Zorgati van de Tunesische band Myrath geeft aan de Code Of Life een Arabisch ambiance. Hiermee krijgt het album een internationaal tintje. Maar alle nummers zijn vooral bombastisch en zullen het bijzonder goed doen op een groot podium met veel publiek. Mark Jansen zegt dan ook dat ze voor dit album ‘meer dan ooit de live shows voor ogen hadden. We wilden enorme, pakkende en melodieuze liedjes schrijven die goed werken in een publieksomgeving zonder tekort te doen aan onze groteske epische stijl’. Hierin zijn ze goed geslaagd en laten we daarom ook hopen dat we later dit jaar dit spektakel live mogen aanschouwen.

De tweede single van dit album verscheen op 27 november 2020. Met deze release steunt Epica samen met platenlabel Nuclear Blast het Wereld Natuur Fonds (WNF) door symbolisch zes grijze wolven te adopteren. Het nummer is toepasselijk ook gebaseerd op een oud verhaal van een gevecht tussen twee wolven, die de innerlijke strijd van ieder mens reflecteert. Meer over de inhoud van dit nummer vond ik op deze webpagina.

Dan komen we bij het epische nummer van “Omega”. Het derde deel van Kingdom Of Heaven heeft de subtitel The Antediluvian Universe meegekregen. Dit nummer is opgedragen aan de overleden oma’s van Isaac Delahaye en Mark Jansen. Kingdom Of Heaven Part 3 – The Antediluvian Universe borduurt verder op de vorige delen dat in 2009 begon op “Design Your Universe”. Wederom verveelt dit ruim 13 minuten nummer geen moment. Een werkelijk schitterend rustig intro met strijkinstrumenten en koorzangen, totdat na circa twee minuten het nummer ontploft. Er is voldoende afwisseling, de ingetogen stukken worden afgewisseld met bombastische powermetal, bonkende opzwepende drums met zware bas en grunts tegen de hoge heldere tonen met de heldere sopraanstem van Simons. Als we de drie delen van Kingdom Of Heaven achter elkaar plakken hebben we zo’n 40 minuten aan schitterende muziek, waaruit de consistente kwaliteit van Epica duidelijk wordt, maar we ook de progressie in hun muziek kunnen ervaren. Was het eerste deel Kingdom of Heaven  – A New Age Dawns al een episch meesterwerk, dit derde deel doet daar gewoon nog een schepje bovenop.

Ik ga niet alle nummers beschrijven want dan blijft er weinig verrassing meer over. Maar ik kan de ballad Rivers niet overslaan. Dit is misschien wel het meest betoverende nummer ooit. Deze song raakt je direct in je hart, het is zo wonderbaarlijk mooi, kippenvel trekkend.

Voor degenen die de deluxe versie of het earbook van dit album aanschaffen is er dan ook nog “Omegacoustic”. Een akoestisch album waarop een a capella versie van Rivers is opgenomen. Hier moet de stem van Simone Simons – die het nummer in de originele versie al droeg – alleen ondersteund door een mannenkoor, het nummer dragen. En dat gaat haar prima af. “Omegacoustic” bevat verder een akoestische versie van de eerste single Abyss O’time en nog twee extra akoestisch uitgevoerde nummers. Het earbook bevat daarnaast ook nog een cd met de orkestrale versies van alle nummers en een vierde cd met de instrumentale versies.

Tja, ik kan deze recensie op eenzelfde wijze afsluiten als bij hun vorige album “The Holographic Principle”: ‘Atmosferische, symfonische metal, met emotie en melodie, maar ook brute riffs en heerlijke gitaarsolo’s, orkestrale arrangementen, stevige bassound en heftige drumsalvo’s, aangevuld met schitterende vocalen variërend van hoge sopraan en cleane zang tot ruwe grunts. Dit maakt Epica episch in hun genre.’
Hoewel dit wederom helemaal klopt, zou dit toch te voorspelbaar zijn en dat is iets wat Epica zelf ook niet doet. Deze keer is niet het epische nummer van het album als slotnummer neergezet, maar het titelnummer Omega – Sovereign Of The Sun Spheres is de afsluiting van het album. Een nummer met een zwaar metal gehalte, een supersnel tempo en bijzonder gitaarspel. Maar vooral het snelle, ritmische drumwerk van Ariën van Weesenbeek valt hierbij op. Een waardige afsluiter van een schitterend album.