Bony, FabriceAlbum

Wanneer je als drummer het pad van de multi-instrumentalisten op gaat, heb je direct al een enorme streep voor op zij die zich moeten behelpen met een drumcomputer. Er gaat niks boven vakmanschap van vlees en bloed. Vraag het maar aan de Fransman Fabrice Bony, die weet er alles van. Als de veel gevraagde sessiedrummer zich in 2008 met het album “Between Day” als soloartiest aan de wereld presenteert, raakt niemand uitgepraat over zijn inventieve drumwerk, zijn smaakvolle composities en de kundige manier waarop hij gitaar, toetsen en basgitaar speelt. Bony maakt ontegenzeggelijk integere muziek. De man brengt er een sterk staaltje atmosferische jaren ’70 prog die vraagt om meer. Inmiddels zijn we een handjevol jaren verder en is zijn tweede album “Inner Lands” een feit. Je hebt trouwens maar een half oor nodig om meteen al te constateren dat ook deze plaat vol staat met sterke muziek. Het album klinkt alsof het door een gehele band is gemaakt. Bony zoekt toch echt de interactie uitsluitend met zichzelf.

“Inner Lands” is een conceptalbum dat naar eigen zeggen over de verbinding gaat tussen binnen- en buitenwereld, maar ja, het album is op enkele vocalisaties na geheel instrumentaal, dus het zal wel. Op zich zou je kunnen denken dat het hier om duffe dromerige muziek gaat, maar in slaap vallen is absoluut geen optie. Daar is deze muziek te enerverend voor.

Bony weet over de gehele lijn behoorlijk te boeien. Het album gaat erg sterk van start met het opgewekt klinkende Weird. Hier speelt de man direct zijn troefkaart uit: de onregelmatige maatsoort. Weird, dat in 21/16^de staat, is de aanzet tot een heleboel fraais. De muziek op het album gaat van ambient naar progressieve bombast, van trans naar jazzrock, van etnische wereldmuziek naar space. Het is fijn als Bony je met enkele zinderende herhalingen wegsleept uit de realiteit. Aan de Eloy-achtige passages wil je gewoonweg niet ontsnappen. Ook erg plezierig is het feit dat z’n gitaargeluid ontzettend doet denken aan dat van Marc Ceccotti van de eveneens Franse band Edhels. Verder moet je denken aan de muziek van Mike Oldfield en Steve Hackett, maar ook aan die van Gandalf zoals dat blijkt uit het sprankelende Obsession (Suite). Echt origineel is Bony niet, maar dat geeft niks zolang hij maar zichzelf blijft.

Opmerkelijk zijn twee nummers: het epische Native Land, waar naast strak spel op het orgel ook indianenzang te horen is en de vurige symfonische jazzrocker Passenger Of Life. Beide nummers zijn de meest intense van het album en hadden wat mij betreft het plaatje ook wel uit mogen deinen. De drie nummers waar “Inner Lands” nu mee afsluit, laten het album net niet uitgaan als een nachtkaars. Daarvoor is L.O.V.E. met zijn gefluisterde zang toch te sfeervol. De ‘zang’ wordt hier verzorgd door Patrice Patricot, een vriend van Bony die kort na de opnames is overleden.

“Inner Lands” is met liefde voor de muziek gemaakt, puur ambachtelijk. Daardoor heeft het album voldoende materiaal om de liefhebber van symfonische jazzrock te bekoren en zo is iedereen blij.

Dick van der Heijde