Fragile

Beyond

Info
Uitgekomen in: 2021
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Eigen beheer
Website: https://www.facebook.com/18871967203
Tracklist
Beyond (21.57)
a Sent Through The Morning
b Sharkflight
c Dawn
d The Other Side
e Flight
Yours And Mine (14.26)
a Like There's no Tomorrow
b Diorama
The Golden Ring of Time (14.06)
Claire Hamill: solozang
Oliver Day: gitaar
Russ Wilson: drums en percussie
Max Hunt: toetsen, basgitaar, gitaar, percussie, zang
Beyond (2021)
Golden Fragments (2020)

Enkele weken voordat hun idolen en voorbeelden hun nieuwe album aan het publiek voorstellen is daar de nieuwe van voormalig Yes tribute band Fragile, getiteld “Beyond”.

Even ter herinnering: de band, opgericht in 1999, heeft zich in de eerste twee decennia van zijn bestaan voornamelijk bezig gehouden met het naspelen van de muziek van de legendarische Britse band. Zo werd er ook opgetreden met onder anderen Steve Howe en Rick Wakeman. Totdat er vorig jaar een bericht verscheen dat Fragile ophield met het bestaan als tribute band en vervolgens min of meer out of the blue een eerste album uitbracht, “Golden Fragments”, met zuiver authentieke muziek, vanzelfsprekend sterk beïnvloed door Yes.

In de beste traditie van die laatste (“Close To The Edge”, “Relayer”) bevat het nieuwe album drie nummers die op hun beurt weer onder te verdelen zijn in sub-secties. Je bent een (voormalig) Yes tribute band of niet. Dat laatste geldt zeker voor het hoesontwerp: wederom complimenten voor Steve Mayerson wiens ‘Prayer Pods’ schilderij gebruikt mocht worden voor de hoes van het album. De analogie met Yes/Roger Dean is overduidelijk.




Openingsnummer Beyond klokt maar liefst 22 minuten en beslaat een vijftal delen. Sent Through The Morning bevat veel staccato samenzang en is sterk aan Yes’ “Relayer” gerelateerd. Day’s Howesque duikvluchten stelen de show, het klinkt allemaal zeer vertrouwd. De teksten zijn enigszins zweverig en mysterieus. De muziek is bijzonder druk, er gebeurt veel. Dat geldt zeker voor Sharkflight, Yes van ‘74 tot ‘77 zou ik zeggen, met nadruk op de Tales/Relayer periode, drukke jazz/fusion/symfo rock. “New Hope is here” zingt Hamill op Dawn, het derde deel in een toonsoort die sterk doet denken aan een vroege Kate Bush. Een interessant stuk, met vooral gedragen symfonische muziek, beetje in de stijl van I Get Up I Get Down. Die zangstijl wordt voortgezet in het meer rockende en door Max Hunt van Wakeman- maar vooral Moraz-achtige loopjes voorziene The Other Side. Het een volledige plaatkant innemende openingsnummer wordt ook nog eens voorzien van een afsluiter in de vorm van Flight, inclusief een mini-versie van Soon. Poeh, tijd om effe bij te komen, zelfs voor een erkend Yes-adept.

Door naar het tweede nummer, Yours And Mine, geschreven door Hamill, Hunt en Day. Ook hier weer een onderverdeling: op Like There’s No Tomorrow zorgen synthesizers en orgel voor een achtergrond waartegen Day naar hartenlust kan soleren, met af en toe een oprisping van Hunt op MiniMoog. Hamill klinkt hier meer als Annie Haslam (Renaissance), vooral in de lagere regionen. (Let’s Live) Like There’s No Tomorrow is een pakkend zelfs wat poppy deuntje. ‘Yes meets Renaissance’, niet voor de eerste en waarschijnlijk ook niet voor de laatste keer. Deel twee heet Diorama, de harmoniezang die doet denken aan het beste uit Awaken met akoestisch spel van Oliver Day. Max Hunt leeft zich nog eens uit op een kerkorgel voordat het thema weer terugkeert. De teksten gaan over een boerendochter uit Zuid-Engeland die tegen de zin van haar familie verliefd wordt.

Weer die bijzondere samensmelting van Yes en Renaissance op het derde en laatste nummer, The Golden Ring Of Time. Eerder Renaissance dan Yes zou ik zeggen. Met Steve Howe (Oliver Day) op (steel) gitaar, mystieke teksten over mysterieuze mannen met gouden ringen, jankende honden en dreigende zonsopkomsten. Naast Day blinken ook Hunt’s pianoklanken uit door inventiviteit.

In mijn recensie van het debuutalbum van de band, “Golden Fragments”, was mijn kritiek vooral gericht op het gebrek aan consistentie in de composities. De leden kunnen allemaal spelen, geen discussie, maar een stevig stuk symfonische (Yes) rock muziek schrijven met kop en staart, dat is andere koek. Je kunt horen dat de band ditmaal meer aandacht heeft besteed aan met name het compositorische gedeelte.

Maar als criticus heb je altijd wat te zeuren/zeiken, ditmaal leidt die verhoogde aandacht voor de compositorische kant van de nummers tot een overkill aan de instrumentale kant. Zelden heeft een album zo ‘vol’ en vooral ‘druk’ geklonken. Alsof de heren/dame een poging deden om hun idolen naar de kroon te steken. Het wordt een beetje ‘over the top’ op die manier. Maar was dat ook niet de kritiek die het origineel kreeg, vooral ten tijde van het uitkomen van “Relayer”? Je kunt natuurlijk ook te ver gaan in het kopiëren van je idolen.

Dat drukke en volle geldt vooral voor openingssong Beyond, Yours And Mine is al luchtiger van opzet en tekst. Maar ik ben toch het meest onder de indruk van het afsluitende The Golden Ring Of Time.  De combi Yes/Renaissance is een geslaagde en zou mijn voorkeur hebben als het gaat om de toekomstige sound van de band. Want ik ben er vrijwel zeker van dat er ook nog een derde Fragile album gaat komen. Daarvoor is er ruimschoots voldoende potentieel aanwezig bij de band.

Send this to a friend