Lake, GregAlbum

Een anthologie betekent letterlijk bloemlezing, ofwel het beste wat een kunstenaar te bieden heeft. Meestal een eerbetoon aan de artiest en, nog vaker, na diens dood. Dat is helaas ook het geval bij “The Anthology: A Musical Journey”. Het is de definitieve carrière-omvattende Best of Greg Lake, de hoofdpersoon van dit verhaal. Het album bevat muziek van King Crimson, Emerson Lake & Palmer, Lake’s solocarrière plus een aantal zeldzame opnames uit zijn beginperiode in 1967 en 1969 met respectievelijk The Shame en The Shy Limbs.

“The Anthology” wordt geleverd als een luxe 2CD hardback-set en als dubbel vinyl met klaphoes. Binnenin is een uitgebreid essay van de bekende (rock)auteur Chris Welch (onder andere Yes, Pink Floyd, Led Zeppelin) geïllustreerd met een groot aantal nooit gepubliceerde foto’s. Daarnaast zijn er bijdragen van ELP-manager Stewart Young en de vrouw waarmee Greg Lake veertig jaar getrouwd is geweest, Regina, naast vele oprechte blijken van eerbetoon van vrienden, artiesten en collega’s.

Nadat hij was uitgenodigd om zich bij The Gods aan te sluiten, met de toekomstige Uriah Heep-leden Ken Hensley en Lee Kerslake (allebei inmiddels zeer recent overleden) accepteerde Lake een uitnodiging van Robert Fripp om zich bij King Crimson aan te sluiten in 1969, als bassist en zanger op hun eerste twee albums “In The Court Of The Crimson King” en “In The Wake Of Poseidon”. Hij vertrok al in 1970 om de supergroep Emerson, Lake & Palmer op te richten, waarmee hij wereldwijde bekendheid verwierf, en startte later een succesvolle solocarrière in de jaren ‘80. En dan mag ik het iconische kerstnummer I Believe In Father Christmas uit 1975 niet onvermeld laten, wat zelfs op nummer twee in de hitlijsten terecht kwam.

Lake stierf in december 2016 op 69-jarige leeftijd na een gevecht met kanker.

Enkele zaken zijn opmerkelijk aan de verzameling songs op het album:

Allereerst is er sprake van een behoorlijk aantal live versies. De samenstellers hebben blijkbaar de voorkeur gegeven aan de grotere dynamiek die live gespeelde nummers nu eenmaal herbergen. Het is ook een ode aan het podiumdier dat Lake zeker was. Zeer overtuigd van zijn eigen kwaliteiten als musicus – maar ook als entertainer – steeg hij vaak tot grote hoogte op de diverse wereldpodia. Terecht dus de keuzes voor onder andere live versies van In The Court Of the Crimson King, 21rd Century Schizoid Man, The Great Gates Of Kiev, Tarkus VI, I Talk To The Wind en Karn Evil 9.

Daarnaast valt natuurlijk het aantal melodieuze, romantische nummers van zijn hand op, vaak met een akoestische of ‘folky’ inslag. Grappig eigenlijk: hij vond zelf altijd dat hij voor de rockkant van  ELP verantwoordelijk was, als tegenwicht voor de klassieke en orkestrale invloed van toetsenman Emerson. En dan toch vooral bekend zijn en geassocieerd worden met uiterst melodieuze maar soms wat softe ballades en luisterliedjes, ironisch.

Opmerkelijk bovendien: er is gekozen om niet alles te ‘compressen’ tot één klankniveau, dit komt de dynamiek ten goede, een opvallende en moedige keuze die maar weinig wordt gemaakt tegenwoordig.

De gouden Stem van weleer verandert gaandeweg. Niet alleen qua timbre maar ook qua bereik: ooit gestart als bariton, maar op het einde van zijn carrière meer een bas geworden. Geen probleem: ook dan is er genoeg om van te genieten, de Stem is toch min of meer iconisch en uit duizenden herkenbaar.

Lucky Man, niet voor niets ook de titel van zijn autobiografie uit 2017, is in meerdere opzichten een kruispunt in zijn lange en succesvolle loopbaan. Het nummer dat Lake al op twaalfjarige leeftijd schreef en dat als opvulling moest dienen voor het debuutalbum “Emerson Lake & Palmer” uit 1970, werd een wereldhit. Niet in de laatste plaats door de legendarische, geïmproviseerde bijdrage op Moog van kompaan Keith Emerson. En daarin zit hem nu net de kneep: het bracht de muziek naar een hoger niveau, de som der delen was overduidelijk groter dan de onderliggende individuen. Lake zag dat gelukkig in, ondanks het grote ego, van alle betrokkenen.

Latere samenwerkingen, ook op het album aanwezig, als Paper Blood en Touch And Go missen die bijzondere sprankeling en gaan meer in de richting van wat ik ‘power-prog’ zou willen noemen, krachtig en effectief maar minder bijzonder. Enfin, ieder heeft zo zijn eigen voorkeur.

Het album start met Peace – A Beginning en eindigt, zeer toepasselijk, met Peace – An End, beide van het onovertroffen tweede King Crimson album “In The Wake Of Poseidon”. Daar tussenin blijft het aanbod gevarieerd met zwaar georkestreerde stukken (C’est La Vie, Lend Your Love To Me Tonight), Fleedwood Mac-achtige songs (Black And Blue) en tranen trekkende ballades (Daddy, Affairs Of The Heart, Haunted). Plus een reeks AOR nummers die, hoewel hoog van kwaliteit, van een hele zwik willekeurige bands/schrijvers afkomstig hadden kunnen zijn (Slave To Love, It Hurts). Maar ook briljante, tijdloze toppers als Still…You Turn Me On en From The Beginning. Teveel om op te noemen.

Extra complimenten voor de verpakking: een schitterend, gebonden boekwerkje met talloze foto’s en maar liefst 62 pagina’s info. Het is heerlijk lezen in de proza van de ervaren rock auteur Chris Welch en levert een schat aan informatie op, zelfs als je de inhoud van Lake’s al eerder genoemde autobiografie nog vers in het geheugen hebt.

Van alle 33 nummers op de dubbel cd (de elpee bevat maar 21 nummers) is slechts één nummer nooit uitgebracht, in elk geval niet in deze versie: Closer To Believing dateert uit 2016 en is de zogenaamde ‘final version’ van dit nummer dat al op het vijfde ELP album “Works vol. 1” uit 1977 voorkomt. Maar dat doet weinig tot geen afbreuk aan het aanbod. “The Anthology: A Musical Journey” is een uitstekend album dat recht doet aan het talent dat Greg Lake heet. Hij zou het vanachter zijn wolk, met een minzame glimlach, bedachtzaam tokkelend op een akoestische gitaar,  goedkeurend aan hebben gezien.