IHLOAlbum

IHLO’s debuutalbum “Union” werd in 2019 behoorlijk positief ontvangen, al knorden recensenten hier en daar dat de inspiratie wel erg nadrukkelijk werd gezocht bij djenty bands als TesseracT. Vervolgens wachtte de progmetalgemeenschap vol ongeduld op nieuw werk van het Britse trio. Dat sijpelde binnen via twee live-ep’s die mondjesmaat nieuwe nummers introduceerden. Fans waren daarom al bekend met de tracks Replica en Haar, maar het heeft uiteindelijk meer dan zes jaar geduurd tot de lancering van studioalbum “Legacy”. Dat lijkt gevaarlijk lang voor een nieuwe band. Heeft IHLO het momentum verloren in de tussenliggende jaren? Of hebben de heren die periode juist gebruikt om als band te evolueren?

Laat ik (potentiële) fans maar meteen geruststellen: geen spoor van creatieve stagnatie op “Legacy”. Oké, de TesseracTige staccato riffs zijn nog steeds aanwezig, met name op de eerste helft van het album, waar singles Empire en Replica een logisch vervolg op de sound van het debuutalbum vormen. Ook de invloed van andere ‘usual suspects’ binnen de moderne progmetal is te herkennen. Ik hoor Haken, Vola, TEMIC, en vooral Caligula’s Horse, zowel door de sologitaar als de klankkleur van Andy Robisons stem, al kan hij de power van een Jim Grey (nog) niet evenaren.

Maar eigenlijk doe ik IHLO’s ontwikkeling tekort met al die vergelijkingen. Het muzikale palet op “Legacy” is inmiddels zoveel breder, waarbij de toetsen een zeker zo prominente rol spelen als de gitaar. Vooral op de tweede helft van het album laten de heren horen hoe (sorry voor het cliché) volwassen ze in de afgelopen jaren geworden zijn. Single Mute lijkt als rustpunt tussen het muzikale geweld in eerste instantie niet heel bijzonder, tot er een compleet onverwachte opbouw volgt naar een instrumentale soundscape vol drama en dreiging. Een magistrale progclimax.

En het wordt daarna zowaar nog beter, want IHLO heeft net als op het debuut het lekkerste voor het laatst bewaard. De combinatie van titeltrack Legacy en slotstuk Signals veroorzaakt krap twintig minuten lang kippenvel. Meer rustpunten tijdens de tracks, meer dynamiek in de structuur, meer variatie. Geen muzikale krachtpatserij, maar alles in dienst van de song en (vooral) het gevoel dat daarmee opgewekt wordt. Had ik al aangehaald dat de toetsen een onmisbare bijdrage leveren aan het raken van de juiste emotionele snaar?

De andere kant van die medaille is misschien het enige kritiekpunt op “Legacy”: het is uiteindelijk allemaal wel HEEL VEEL. Waar de songtitels lekker compact geformuleerd zijn (één woord per track), waaiert de muziek juist breed uit. Zes van de tien albumtracks klokken meer dan zeven minuten, en de eindscore tikt praktisch de zeventig minuten aan. Deze plaat vergt heel wat van de luisteraar, en niet alleen vanwege de lengte. Zeker geen hapklaar tussendoortje, maar wie de nodige tijd en aandacht investeert, wordt getrakteerd op een diner op Michelinsterniveau.

“Legacy” is bovendien voorzien van prachtig artwork door Mattias Norén, wellicht bekend van zijn werk voor onder andere Evergrey, Kamelot en Knight Area. Zijn ontwerpen rolden eerder overduidelijk uit de computer, maar Norén werkt tegenwoordig vooral vanuit een ouderwetse aquarelbasis met minimale digitale afwerking. Het levert een ambachtelijke cover op die qua sfeer uitstekend past bij de muziek en het concept. De teksten op “Legacy” schilderen een kritisch toekomstbeeld waarin technologische vooruitgang vooral leidt tot hebzucht, leegte en verlies van menselijkheid. (En je kunt je afvragen hoe futuristisch dat idee nog is.)

“Legacy” is daarmee zo’n album waarbij het complete plaatje klopt. Ik ken heel wat prominente progmetallers die op hun tweede album een grote stap zetten en hun eigen geluid (her)definiëren, en IHLO hoort daar op basis van “Legacy” zeker bij. Ik hoop vurig dat album nummer drie vroeger dan 2031 verschijnt, maar voorlopig ben ik deze plaat zeker nog niet beu. Well done, djentlemen!