Inhalo - Hackberry - The OneConcert

Foto’s: Tom Steenhorst

In Poppodium Boerderij stond vrijdagavond 2 februari 2024 in het teken van drie groepen van het nieuwe Nederlandse platenlabel Construction Records, te weten Inhalo, Hackberry en The One. Net als het Nederlandse label onder leiding van Rob Willemse, zijn deze groepen nieuwkomers in ons genre. Alleen Hackberry kan teren op twee albums. The One en Inhalo werken beide aan hun tweede album. De sfeer in de Boerderij was gemoedelijk en de zaal raakte stilaan steeds voller.

The One
De avond werd geopend door de Engels-Nederlandse groep The One, het geesteskind van de ervaren multi-instrumentalist Timothy van der Holst. Samen met Frank Ayres stelde hij zijn muzikale koers bij van jazz naar het progressieve genre. Nieuw in de (live) bezetting is Ron Moser, bekend van onder andere Ulysses. Het is niet vreemd dat er nummers werden gespeeld van het tot dan toe enige album “Sunrise”. Na een stroef begin waren de mannen al snel warmgespeeld. Opvallend en onderscheidend voor de groep is de rol van Frank “Fish’ Ayres. Naast slidegitaar (wat zien en horen wij dat instrument nog weinig) bestaat de rol van de Engelsman uit het theatraal declameren van poëtisch getinte teksten. Zijn stem leent zich daar perfect voor.


Zonder de andere groepsleden tekort te doen was de hoofdrol in dit optreden (ik begreep pas het derde van de groep) weggelegd voor gitarist Edwin in ‘t Veld. Hij is geen gitarist die netjes binnen de technische lijntjes blijft, maar een lekker rauw en soms vuil klinkend geluid produceert. Ook het shredden gaat het hem bijzonder goed af. Het gevolg van deze ‘dominantie’ was dat het toetsenspel van Ron Moser soms ondersneeuwde. Na het spelen van een nummer dat op het tweede album komt, kwam met het titelnummer en swingende Sunrise na vijftig minuten een einde aan een sterk optreden.


Hackberry
Na een korte pauze met een vlotte ombouw was het de beurt aan Hackberry. Hackberry is een vijfmansformatie uit Groningen, opgericht in 2015. Ze spelen een instrumentale mix van progressieve rock, stoner, metal, grunge en psychedelica, met tal van vreemde maatsoorten en tempowisselingen. Om het voor iedereen eenvoudig te houden werd het tot deze avond meest recente album “Breathing Space” in zijn geheel gespeeld, aangevuld met een klein toetje.


Vanaf het begin trekt het vijftal stevig van leer. Het dubbele gitaarspel van Marijn de Boer en Francesco Bonardi zorgt voor een stevige wind om en door de Boerderij. Het ontbreken van een zanger werd moeiteloos gecompenseerd met tal van klassieke metalposes van het duo. Ook Simon Venema, de lange basgitarist en humoristische woordvoerder van de groep (“de Hackberry kussenslopen worden nog gemaakt”), liet zich niet onbetuigd. Met grote passen en woest headbangend maakte hij veel meters op het gelukkig ruime podium.

De technische bagage van de bandleden, het retestrakke spel en de afwisseling in de over het algemeen lange nummers, doen je vergeten dat er geen zanger is. Met andere woorden: instrumentaal is het helemaal. Als uitsmijter en tevens toetje knalden de mannen er nog een metalcore jam uit. Na dit spetterende optreden van een uur was zelfs de stilte nog lang oorverdovend.


Inhalo
Na wederom een korte pauze werd de avond afgesloten door Inhalo. Een betrekkelijk nieuwe groep met een ervaren bezetting. Bandleden maakten deel uit van onder andere A Liquid Landscape, Ivy’s Dream en The Heaven’s Devil. Maar ook op de bühne zijn ze inmiddels gepokt en gemazeld door het spelen in het voorprogramma van onder andere Karnivool, Riverside en Marillion. De muziek op het eerste album “Sever” kenmerkt zich door serene passages die worden afgewisseld met erupties van harde rock en metal. Het maakte mij nieuwsgierig naar hoe dat live zou klinken.


Ook Inhalo besloot om hun album “Sever” vrijwel integraal te spelen. Hoe kan je een show beter beginnen dan met het intro Omniscent Being, met een hoofdrol voor Erik van Ittersum, die deze avond Vincent Swiersma verving, die in India verbleef. De spanning werd langzaam opgebouwd en kwam tot een eerste climax toen de andere groepsleden aansloten. Daarmee openbaarde zich het fantastische geluid. Ook nadat zanger Fons Herder, getooid met capuchon, bij het nummer Subterfuge het podium betrad, was ieder instrument tot in de finesses te horen. Niet vaak hoorde ik live zo’n goed afgesteld geluid. Het komt de bijzondere muziek van Inhalo alleen maar ten goede.


De fraaie belichting en de projecties achter het podium droegen verder bij aan de nodige kippenvelmomenten. Na krap een uur kwam helaas een eind aan dit geweldige optreden. Het is niet meer dan terecht dat Inhalo mag optreden tijdens het laatste Night of the Prog Festival in Duitsland.


Construction Records, de drie groepen en alle aanwezigen, ik schat tussen de 150 en 200, mogen terugzien op een zeer geslaagde avond. Wat mij betreft blijft dit niet bij een eenmalige exercitie en kunnen we de volgende keer For All We Know wellicht verwelkomen.