IsobarAlbum

Fans en andere liefhebbers van Metaphor waren niet blij toen deze groep in 2019 besloot ermee op te houden. Het album “The Pearle” uit 2019 was het vierde en tevens laatste wapenfeit van deze progband uit de Verenigde Staten. Daarna gaven ze er de brui aan, naar horen zeggen vanwege het ontbreken van succes.

Niet veel later trokken drie van de vijf bandleden de stoute schoenen aan en richtten Isobar op. Waarmee men zich op het pad begaf van instrumentale progrock en jazzrock/fusion. In 2020 resulteerde dat in het debuutalbum “I”. Al snel volgde in 2021 “II”. Het gaat Jim Anderson, Malcolm Smith en Marc Spooner daarbij niet meer om succes. Het enige wat telt is lekker muziek maken, zonder invloeden van buitenaf. Ondersteund door Änglagård-drummer Mattias Olsson laat men horen dat goede muziek geen zang nodig heeft.

Met “III” krijg je als het ware twee albums in een, een gitaaralbum en een toetsenalbum. In ieder nummer staat namelijk het gitaarspel van Malcolm Smith en het toetsenwerk van Marc Spooner centraal. Met name Spooner laat een heel arsenaal aan (retro-) klavieren de revue passeren, waaronder Hammond en (veel) Mellotron. Na een paar algemene luisterbeurten vond ik het een uitdaging om een luisterbeurt alleen te besteden aan het gitaarspel en een andere aan het toetsenwerk. Een wonderlijke ervaring kan ik je vertellen.

Het is vanzelfsprekend dat ook op dit schijfje flarden Metaphor hoorbaar zijn en Zappa en Gentle Giant zo nu en dan om de hoek komen gluren. Maar de muziek van Isobar staat vooral op zichzelf en mag je haast een eigen stijl noemen. Alle nummers zijn na een lang proces tot stand gekomen, zoals je in het interview met de groep elders op deze website kunt lezen.

Binnen ieder nummer valt enorm veel te beleven. Het lijkt simpel en dat is het misschien ook wel. Het resultaat is vrij complexe en soms technisch aandoende muziek waarvan je je regelmatig afvraagt waar het heengaat, maar het komt altijd ergens uit en het blijft ook nog eens toegankelijk. Zowel de arrangementen als de melodieën zijn vindingrijk en origineel. Voor de nodige afwisseling en variatie zijn in enkele nummers saxofoon, een schaarse trompet en viool te horen. Het beste voorbeeld daarvan is het ruim tien minuten klokkende The Mimus Polyglottos Alarm Clock. Wat een opbouw en wat een virtuositeit! Zowel Smith als Spooner is topmuzikant. Waar in veel groepen meerdere ego’s nog wel eens strijden om de eer, gaan de mannen hier hand in hand en gunnen ze elkaar een podium. Bovendien hebben zij in Olsson de perfecte drummer. Met zijn atypisch drumstijl en gebruik van een breed scala aan percussie-instrumenten wordt een prachtige symbiose gecreëerd. Een kraakheldere productie helpt daar ook nog eens bij.

Ik haal hem nog maar eens uit de kast. Het veelgehoorde cliché dat instrumentale albums snel aan verveling onderhevig zijn. Daar is hier geenszins sprake van. “III” is met afstand het beste Isobar-album, maar gelijk een van de betere instrumentale albums die ik in lange tijd heb gehoord. En dat zijn er veel. Inmiddels wordt door de heren al driftig gewerkt aan “IV”.

Wil je meer weten over Isobar, lees dan dit interview met Malcolm Smith.